JUSTIN HEERSER
Gisteren was ik, ondanks alle turbulentie hier ten blogge, in de Arena, want Justin Timberlake trad op.
Natuurlijk ga je dan om je heen zitten kijken: is iedereen onder de achttien? Moet ik geen wit hoedje kopen om dat ver over mijn ogen te trekken? Waar is m'n T-shirt van de Justified-tour 2003?
Maar dat viel mee. Vóór me zaten twee lieve Surinaamse 50+-dames met een verrekijkertje.
Maar de eerste twee uur van het concert waren kleine aanvalletjes. Nadat we eerst al in het meest verkeerde restaurant van West-Europa hadden gegeten (en dan bedoel ik Groot-West-Europa, inclusief Moldavië en Georgië) - kipsaté, natuurlijk, met slaaaaatje on the side, en volle peukenasbak naast het bord -
kwamen er TWEE voorprogramma's.
Eerst Esmée Denters. Dat is een jong Nederlands meisje dat vorig jaar begon haar webcam-zangfilmpjes op youtube te zetten. Zo is ze ontdekt, en nu een toekomstige wereldster. Ze heeft zelfs een contract bij het eigen label van Timberlake getekend.
Maar ze mocht dus vier liedjes zingen. Het was afschuwelijk. Niet zozeer haar stem, denk ik, maar wel het feit dat we die niet konden verstaan. Het geluid was zo verrot dat we alleen haar hiphoppende beatmeneer (die naast haar liep en YO schreeuwde en nog wat kreten met de echo-knop voluit) in ons oor hoorden knerpen. Het hele stadion kromp. Men vluchtte massaal naar de gratis toiletten.
Arme Esmée. Hoewel: die had het wel naar haar zin, ze riep steeds: 'Wat zien jullie er moooooi uiuiuiuiut!' Dat was dan wel weer aardig van haar.
Daarna de zangeres Natasha Bedingfield. Ook daar: geluidsproblemen. Ietsjes minder erg, dat wel, maar doorsnee-liedjes, en nog steeds hadden we het idee dat iemand die zich op Schokland in een varkensblaas had gehuld ons toe stond te zingen.
Nog eens daarna: wachten tot Timberlake binnenkwam. En maar de wave doen, in het inmiddels vollopende stadion.
De eerste twee uur dus waren niet bevorderlijk voor het wegdrukken van dit piepende innerlijke stemmetje: waarom ben ik hier?
Maar toen kwam Justin T.
En meteen was het goed.
Hij nam, iel en jong als hij is, vanaf de eerste seconde de hele Arena tot zich. We keken alleen maar, we luisterden alleen maar.
Geluidsproblemen opgelost (of niet meer opgemerkt), en complete overgave aan een charisma van hier tot aan Nuuk.
De show was onberispelijk. Op een rond podium in het midden van het veld, met aan alle kanten kleine catwalks, met een geweldige groep dansers, met een ongelooflijk goede band en met de beste achtergrondzang, was Timberlake de heerser.
Zelfs zijn vette producer Timbaland, toch verantwoordelijk voor veel van Justins succes, stond naast Justin als een bewonderende lakei.
Lichtshow, pasjes, rustmomenten, repertoire, Justins stem: alles duizend procent.
En Timberlake sprak Nederlands. Hij riep: ´Hoe haat het? Hoed?'
En daarna: 'Iek spweek slegt Nederlans. Sorry.'.
Kortom: de heerser maakte er een onvergetelijke avond van. Voor iedereen. Ik hoefde geen enkele keer meer naar de Surinaamse dames voor me te kijken om me op m'n gemak te voelen. Wat een geluk om naar een echte superster te kijken, en zulke imposante uitvoeringen als van 'What comes around...', 'Sexyback' en vooral 'Cry me a river' te horen en te zien.
Alles hing hoed. Ontzettend hoed.
