31 oktober 2006

Grunnigs (Ludo)


Veur ainmoal een stukkie Grunnigs op dizze webstek. Toun Edward mie vruig of het gastbloggerschap mie wat leek, had ik op zien zaachtst zegt d'r een haard heufd in. Ik zuik nait noar diverdoatsie, heb deurgains genog om hand'n. Boet'nweg daacht ik datte mie bie de bok doun wol. Ik en 'n stukkie schriev'n. Heb noa Pinkeltje nooit meer 'n bouk in hand'n had. Ik wait ook nait hou dat zit met oal die schrievers. Proaten de haile tied over mooie zinn'n en weurd'n waar ik nooit heurd van heb. Toch heb ik't dondersmooi vond'n. Mooi volk man, dei schrievers. Aal dat soezen over Canna. Bliksemsmooi man. Zal meurg'n nog ev'm mooi dankstukkie veur elkenain opschriev'n. Meurg'n goat mien leven weer gewoon zien gang. Huif ik nait meer te denken wat ik joe nou weer vertell'n mout. Moar ik ga joe all'n wel missen. Zol zekers regelmoatig ev'm kieken of d'r hier nog wat moois te belev'm is.




Moi! Ludo.

vertaling in het Nederlands: ik vond het mooi!

Puur natuur (Ludo)

Patty Brard kan het al jaren niet meer. Linda de Mol ook niet. Om maar te zwijgen van Michael Jackson. Waar dit over gaat? Om uiterlijkheden natuurlijk, want de binnenkant is niet zo interessant. Met een leuke buitenkant krijg je vanzelf een leuke binnenkant. Lelijke mensen hebben toch gewoon ook een lelijk karakter? Laten we de wereld in godsnaam niet moeilijker maken dan ie al is. Lelijke mensen zijn stom, crimineel, achterbaks en je vriendschap niet waard. Mooie mensen heersen!
En een olifant? Die herkent zichzelf tenminste wel als ie voor een spiegel staat. Waarschijnlijk denken ze dan: "hé, dat ben ik! Wat ben ik mooi en nog puur natuur ook".
Wat ik zo mooi vind aan dit gegeven: oude olifanten zijn heel erg mooi om te zien, omdat ze ook echt tekenen in hun gezicht. Zou een olifant op leeftijd ook denken: "jee, wat ben ik oud geworden zeg"?

HOE MOET HET NU VERDER?

Ludo Abbink was de afgelopen twee weken onze verrassende gastblogger. Morgen zijn laatste bijdrage en nu al wordt er her en der in Nederland iets dofs waargenomen in gemoed en humeur. Ludo, je bijdragen waren geweldig, of ze nu van Ameland of Canna kwamen, of van dat andere eiland: Grijpskerk. Heel veel dank! Via de mail nog een apart bedankje, en tot wie weet nog eens opnieuw...?

(En vanaf zaterdag is er een nieuwe gastblogger!)

OLIEBOLLEN

Via een lezing die ik hield voor de Stichting Kinderen en Poëzie kreeg ik de nieuwe bundel gedichten van kinderen die zij elk jaar uitgeven. Het boek staat vol met de winnende gedichten van de jaarlijkse poëziewedstrijd. Onze onvolprezen Kees Spiering is een van de juryleden. Het boek dat dit jaar is verschenen heet MIJN WERELD ONDER WOORDEN. Het is weer magnifiek geïllustreerd door Philip Hopman, die in dit genre tekeningen toch met vele neuslengtes de allerbeste is (zie ook: LAIKA TUSSEN DE STERREN!).

Maar mij trof dit gedicht. Het is van Michel Bakker die in groep 6 zit van Basisschool de Viermaster in Veendam:

Oliebollen trainen

Ik train de oliebollen
om in het vet te springen
Vet cool

Ik vind het leuk
om oliebollen te trainen
Vet cool

Ik vang een oliebol
met mijn handen
Vet heet

30 oktober 2006

VOETBAL EN POEZIE

Soms komen twee grootheden samen. Poëzie en voetbal bijvoorbeeld. Dat bleek bij het beluisteren van het audiocommentaar op de legendarische voetbalwedstrijd Argentinië - Engeland, waarin Diego Maradona een fantastisch doelpunt maakte.
Bij het tv-programma Holland Sport lieten ze dit commentaar horen. De Argentijnse commentator wordt volkomen lyrisch wanneer Maradona scoort. Behalve een secondelang aangehouden GOAAAAAAAAAAL juicht hij ook dat hij ervan moet huilen, dat voetbal van De Heer komt, dat Santo Maradona een profeet is.
Maar ook spreekt de commentator de waarschijnlijk mooiste zin uit die ooit door een commentator is bedacht. Hij roept tegen de feestvierende Maradona:
'Kosmische vlieger, van welke planeet ben je gekomen?'

Rendez Vous 2 (Ludo)

Kees Spiering heeft het aangedurfd om het verhaal van Rendez Vous 1 af te maken. Hij mailde mij:

Dag Ludo,

het is een niet goed, in 1 ruk geschreven vervolg op jouw verhaal, maar ik durf je het toe te sturen omdat ik zo graag eens met jou in Visvliet zou eten. Zet jij het - desgewenst - (inclusief de vorige zin) op de blog?

Hartelijke groet en grote waardering,

Kees Spiering

Klik hier voor het verhaal van Kees

PAUL SNOEK

Op 19 oktober jl. was het vijfentwintig jaar geleden dat de Vlaamse dichter en schrijver PAUL SNOEK om het leven kwam bij een verkeersongeval. Na zijn dood werd de bundel SCHILDERSVERDIET uitgebracht, en niet veel later zijn VERZAMELDE GEDICHTEN. Nog altijd is Snoek een van mijn favoriete dichters.

Een gedicht uit SCHILDERSVERDRIET:


Onder water

Onder water zijn alle lege flessen vol.
De stilte verblijft er geluidloos
als in een oud kasteel achter glas.
Als een gedroogd viooltje in een woordenboek.

Soms word je door een lichte bries gestreeld,
als blies er iemand even tegen je wangen.
Ook voel je soms een koele zachtheid
als van een verre waaier afkomstig.

Onder water ben je steeds alleen,
maar eenzaam nooit. Een man van zout
zou er pijnloos, spoorloos kunnen smelten.

Zelfs voor een koning op zijn diepgezonken troon
is het er aangenaam en draaglijk.
Onder water wegen kronen immers minder zwaar.

DE ONOMATOPEEÏSCHE AFKORTING

In de Trouw stond vandaag een wie-wat-waar-waarom-stukje van Sander Becker over niezen. Eigenlijk ging het over 'voor niets niezen'.

Prachtig. Bedoeld wordt het fenomeen dat sommige mensen gaan niezen doordat ze in het licht kijken, of doordat een neus- of wenkbrauwhaartje uitgetrokken wordt. Die handelingen blijken 'onnodig' de neuszenuw te stimuleren, waardoor de hersenen denken dat het nodig is om de neus schoon te niezen.
Wisten jullie trouwens dat de 'luchtsnelheid' tijdens de nies kan oplopen tot 150 kilometer per uur?

Maar nog leuker vind ik dat dat 'voor niets niezen' een officiële medische benaming heeft. De autosomal dominant compelling helio-ophthalmic outburst, oftewel het ACHOO-syndroom. Spreek uit: ETSJOE!
Medische wetenschappers zijn dus speelse, zich verkneukelende jongens en meisjes. Kan niet anders.

PS Zouden er meer van dat soort grappige, onomatopee-achtige afkortingen zijn?

1997

Voor Ted: Dankjewel voor de informatie over Albert West, dat wist ik niet... Ik vond het erg vreemd om hém opeens DINGEDONG te zien zingen.

Verder heb ik de liedjes van Mrs. Einstein even voor je opgezocht. Zij zongen alle liedjes in de voorronde van 1997. Op internet staat overal dat dat deze liedjes waren:
"Ik doe alsof" (Erwin de Graaff)
"Dat liefde zo moet zijn" (Hans van Hemert)
"Samen sterk" (Tjeerd van Zanen, Alan Michael)
"Niemand heeft nog tijd" (Ed Hooijmans)
"Toen de aarde stilstond" (Guus Willemse)
en "Laat het los" (Jerry van der Wolf).

Ik neem aan dat jij het liedje bedoelt van Hans van Hemert en niet Hans van Eijck? Je vindt het hier.

29 oktober 2006

1975

Dit
vond ik tot mijn grote verbazing opeens op youtube. Morgen weer een langere post.

Kwijt (Ludo)

Op het hoofdstation van Groningen heeft een meisje vrijdagavond haar medicijnen vergeten. Vanmiddag trof ik haar in de stad en ik denk dat zij nu wel heel snel haar medicijnen terug moet krijgen. In eerste instantie vertelde ze mij dat ze Michael Jackson was. Toen was ze ineens een duiker op zoek naar pijlstaartroggen, moeiteloos switchend naar Mohammed Ali, nog even Jane Fonda en een toefje Katarina Witt. Toen ze ook nog zei eigenlijk een robot te zijn, vond ik het genoeg geweest. Het maakt me niet uit wie de medicijnen heeft, als ze maar snel bij de rechtmatige eigenaresse terugkomen. Ineens was ze weg, iets met een fotoshoot ofzo. Ah, gevonden. Ludo, dit is zo flauw
Zondagavondverveling. Sorry.

Aangezichten 2 (Ludo)

De dichter Edgar Allan Poe kijkt zo verschrikkelijk ontevreden. Of is het juist zelfvoldaan?. Het gekke is dat zijn ogen iets anders zeggen dan de rest van zijn aangezicht. Ik heb even gesnuffeld in de literatuur, maar ik vermoed dat Edward vanmiddag een geheel nieuwe tak van wetenschap heeft ontdekt. Meer dan wat wichelarij kan ik over dit onderwerp niet vinden. Edward, je bent een wetenstewetenschapper.
Zelf kijk ik permanent verbaasd. Dat komt door mijn laatste botox-injectie. De rimpels rond mijn ogen zijn geheel weggespoten, met een verbaasde uitdrukking tot gevolg. Is wel goed voor je pokerface trouwens.

AANGEZICHTEN

Al een tijdje vraag ik me af hoe ik dit onderwerp nu in een blogpost kan gieten... Welk onderwerp? Dit: mensen die van nature een bepaalde gezichtsuitdrukking hebben.
Ik zie ze de laatste tijd steeds vaker (uiteraard omdat ik er op let): mensen die 'gewoon' kijken, maar niet 'neutraal'.

Ik verklaar me nader. De meeste mensen hebben, wanneer ze hun gezicht op de 'normaalstand' hebben staan, een blanco uitdrukking. Elk gevoel kan er nog in. Als ze struikelen, kijken ze geschrokken. Als er een grap verteld wordt, kijken ze vrolijk. Als hun beltegoed op is, kijken ze verstoord.
Maar er zijn dus ook mensen die als 'normaalstand' van hun gezicht één van die temperamenten hebben. Mensen dus, die áltijd verbaasd kijken. Of áltijd chagrijnig. Of áltijd geamuseerd. Echt waar, ga maar eens scouten op het station: je kunt ze bijna categoriseren.
Ik vraag me af of dat ook consequenties heeft voor het gevoelsleven van die mensen. Is iemand die steeds kwaad kijkt ook eerder kwaad? Of juist niet? Is iemand die altijd lichtelijk verbaasd om zich heen kijkt nog wel te verrassen? Wordt iemands gevoelsleven ingekleurd door de toevallige stand van zijn aangezicht?

Of is een en ander helemaal niet zo toevallig? Kijkt iemand verbaasd omdat hij voortdurend verbaasd is? Heeft de klok twaalf geslagen op een bijzonder gelukkig/heftig/irritant/angstig moment?

Ik ben in de war en als ik niet oppas gaat mijn gezicht ernaar staan.
Wie weet iets van aangezichtspsychologie?
Hier die theorie!

Mooie voetbalmomenten (Ludo)

Lang leve YouTube. Ben er helemaal verslaafd aan. Mooie voetbalacties kijken. En natuurlijk het achteruitrijden van "te land ter zee en in de lucht", met een nog jonge Andre Kyvon -Me gras, me gras-.
Hieronder een paar mooie links. Allereerst Maradonna tijdens de warming up -life is life, speciaal ook voor Jan Paul-. Let vooral op de veters.
Zidane zonder al die flauwe kopstootfilmpjes. Zizou is gewoon een fantastische voetballer. En tot slot DE penalty van de vorige eeuw. Met dank aan Johan Cruijf en Jesper Olsen -met natuurlijk commentaar van Hugo Walker-.
Heb ook nog even gekeken naar de mooiste reddingen van doelman Stefan Postma. Helemaal niets! Jammer!

www.youtube.com/watch?v=Z_Jwlohrom8

www.youtube.com/watch?v=MRCSysgpFQw

www.youtube.com/watch?v=2Eq7HxT5yWQ

28 oktober 2006

Rendez Vous (Ludo)


Op speciaal verzoek van Ted:

Ik parkeer mijn auto in de wijk net buiten het centrum. Kijk om me heen of ik een parkeermeter zie. Ik kan het mij niet veroorloven een bon te krijgen. Niets mag er toe leiden dat ik hier geweest ben. Er staat teveel op het spel.
Ik loop de wijk uit via de kleinere straten. Normaal zou ik doorsteken via het ziekenhuis. Kan niet, er zijn camera's daar. Ik neem de rustige kant om het ziekenhuis heen, loop expres via de straatjes achter de schouwburg langs. De brug snel oversteken en dan voor de parkeergarage, door het smalle straatje, naar de achteringang van het café. Ik stap de tuin in van het café en zie haar direct. Niet te missen, terwijl ze toch in een afgeschermd hoekje zit. Het is lang geleden. Ze is dunner geworden. Nog steeds mooi. Ze zit elegant en lijkt ontspannen. Tot nu toe deed ik al mijn handelingen om hier te komen op de automatische piloot, maar nu? Ik loop onhandig naar haar tafel en ga te wild tegenover haar zitten.
"je bent laat", zegt ze. "Je belde ook wel erg onverwacht", zeg ik onhandig. Ik zie dat haar ogen oplichten. Ze heeft me nu al waar ze me wil hebben. "Je ziet er goed uit". De woorden klinken gemeend, maar in haar ogen zie ik die blik. Dat onvoorspelbare wat ze toen ook al had. "Jij ziet er ook goed uit", begin ik onhandig. "Je bent een te goed observator om dat werkelijk te menen", lacht ze minzaam. Ik knik alleen maar. "Je hebt het overduidelijk niet makkelijk", zeg ik. Het is een zwaktebod van mijn kant, maar ik vang haar begrip voor mijn opmerking op. "Zullen we eerst wat eten?". Ze ziet er niet uit alsof ze daar zin in heeft, maar ik hap toe. "Dat is goed, ik kan je in ieder geval de kaasfondue hier erg afraden. Die is ronduit vies weet ik uit ervaring". We kiezen beiden een maaltijdsalade en nemen een flesje Chablis. Even zwijgen we een paar minuten. Ik wil de tijd niet doden met nonsens en hoe-is-het-eigenlijk-met... Daarvoor was haar boodschap te sterk. Ze moet ermee komen en snel. Ze ziet mijn onrust, neemt een slok en zucht diep.

Ok, beste schrijvers. Mijn fantasie is beperkt, maar die van jullie is grenzeloos. Hoe gaat dit verhaal verder? Ik wil het graag weten. Reageren kan in de comments of via ludoabbink@hotmail.com. Jullie bijdragen worden in de volgende posts meegenomen. Voor de beste bijdrage staat een diner op kosten van uw gastblogger in de Auberge van Visvliet -Centerparcs uiterlijk, maar een kok met magie-. Uiteraard ben ik het enige jurylid. Correspondentie over de uitslag is dan ook volkomen zinloos.

ILLUSTRATOREN VAN EVEN GELEDEN (2)

Aan het begin van de jaren tachtig maakte uitgeverij Ploegsma veel gebruik van de tekeningen van JAAP NIEUWENHUIS, die soms ook werd aangeduid als JAAP ELISA NIEUWENHUIS. Ik vond, en vind, ze prachtig.

De kinderen die hij schetste (met een fijne pen) waren stuk voor stuk geloofwaardige, ontroerende kinderen. Hem werd wel een bepaalde houterigheid verweten, maar daar heb ik nooit last van gehad.

Hij tekende voor een aantal boeken van THEA DUBELAAR, voor bv. GEVECHT OM EEN GLIMLACH, EEN BEETJE LEEUW en ZAND IN JE LIMONADE.


Hij werd door uitgeverij Holkema & Van Warendorf om de heruitgave van de kleuter-serie van Jaap ter Haar: ERNSTJAN EN SNABBELTJE te illustreren. Ik kocht de boekjes enkel om de tekeningen, en ze staan nog steeds in mijn kast.

Sinds 1999 heb ik geen illustraties in kinderboeken meer gezien van zijn hand. JAAP NIEUWENHUIS werd in 1927 geboren, en vorig jaar heeft hij nog geëxposeerd - zie bijgaande poster. Zijn werk lijkt mij, zo krijg ik de indruk van de reproduktie op de poster, enigszins door Egon Schiele beïnvloed.

STORING

Beste allemaal, er is een tijdelijke storing bij blogspot... Hopelijk zijn we er snel weer... Edward & Ludo

UPDATE... De storing is verholpen, maar sinds gisteren staan de teksten uit de rechter-zijbalk wel helemaal beneden aan de pagina, en niet meer bovenaan. Vreemd. Ik heb nog niet uitgevonden hoe dit te verhelpen valt...

27 oktober 2006

De hoeksteen van Canna (Ludo)


Een duidelijk verzoek van Kees: "Ludo, regel jij de gezinssamenstelling?". Een lastige klus, een hete aardappel wellicht? Ach, knopen zijn er om doorgehakt te worden. We willen toch met elkaar de nieuwe bewoners van het eiland Canna worden.
De feiten:
- er is plaats voor 2 nieuwe gezinnen
- iedereen moet in ieder geval praktische vaardigheden bezitten
- de gezinssamenstelling moet Rooms-Katholiekproof zijn

Nou ja, daar komt ie dan:

Gezin 1:
Bibi: first lady van Nederland en de inmiddels gekolonialiseerde Binnen Hebryden -De Holland Atlantische Eilandengroep-. Getrouwd met Jan Peter Balkenende. Minister-President, die noodgedwongen in Nederland achterblijft. Weduwe van Paul Biegel -RK-proof, want een weduwe mag wel 2x trouwen-.
Bibi is gespecialiseerd in het ontstoppen van rioleringen. Loodgieten is haar middle name. Dierenliefhebster in hart en nieren, maar smikkelt om haar mond van goed bereide Noordse Pijlstormvogel. Schijnt zo nu en dan constipatieproblemen te hebben.

Edward: oudste zoon van Bibi uit haar eerdere huwelijk met wijlen Paul Biegel. Hofdichter en kok voor het ganse eiland. Gespecialiseerd in het bereiden van Noordse Pijlstormvogels (Broedplaats: Canna). Heeft wichelen als hobby, is misdienaar van de bisschop van Canna. Heeft het literaire talent van zowel zijn vader als zijn moeder.


Jan Paul: jongste zoon van Bibi uit haar eerdere huwelijk met wijlen Paul Biegel. Is net als zijn moeder erg goed bedreven in het loodgieten. Heeft een eigen schildersbedrijf. Is een multitalent -of heet dit nu ook al bitalent?-, want is naast deze twee banen ook nog eens assistent-timmerman, 2e assistent-vuurtorenwachter, 2e misdienaar, assistent-bondscoach van de HAE en assistent-onderwijsinspecteur. Heeft nogal rechtse trekjes met een pseudo-communistisch accentje. Heeft het literaire talent van zowel zijn vader als zijn moeder.


Gezin 2:
Kees: getrouwd met Marieke. Heeft een tattoo en piercingshop op Canna. Is daarom dan uiteraard ook technisch tekenaar van Canna. Naast die praktische kwaliteit, heeft hij erg veel ervaring in eilander voetbal. Is dus Bondscoach van de HAE. Om de tijd te doden is hij ook nog eens assistent vuurtorenwachter.

Marieke: getrouwd met Kees. Is persoonlijk assistent van de first lady. Kan uitstekend typen. Is vaste notuliste bij alle politieke partijen op het eiland: Canna's Democratisch Appel, Cannabelang Vooruit, Katholiek Canna Eerst en Leefbaar Canna. Daarnaast is ze projectmanager zeewater voor de totale Binnen Hebryden.

Ted: oudste zoon van Marieke en Kees. Bisschop van Canna. Bereidt zijn diensten zeer zorgvuldig voor. Vaak voorzien van eigengemaakte visuele ondersteuning. Is sinds kort assistent-hofdichter, was ooit de onbetwiste hofdichter. Het gerucht gaat dat een bepaald gedicht volstrekt verkeerd gevallen is bij de first lady. Na het uitroepen van een welgemeend "Ik schijt op jou", door de first lady, reageerde Ted met: "kon je dat maar es, schatje". Sindsdien draagt hij zijn 'degradatie' als een man. Bibi ook trouwens, want zij is een vrouw met ballen.

Ludo: jongste zoon van Marieke en Kees. Zwart schaap van dit gezin. Kan eigenlijk niet zoveel. In Nederland was hij uren zoet met langs-de-snelweg-staan-en-zijn-duim-opsteken-naar-iedere-truckchauffeur. Elke claxonatie zorgde bij hem voor een kort moment van extase. Bij gebrek aan trucks staart hij nu dagenlang naar het licht van de vuurtoren en is - om niet teveel last van hem te hebben- benoemd tot vuurtorenwachter.

Zo, die ballotage wordt een makkie!

26 oktober 2006

ÉÉN MINUUT GELUKKIG [update]


Ik wist niet dat het kon, maar het kan: één minuut gelukkig zijn door een tv-spotje. In dit geval die voor RVS pensioenverzekeringen, waarin mannen aan hun paraplu door de blauwe lucht boven hun kantoren en auto's 'floaten.' Maar vooral prachtig is het liedje: 'Come wander with me' van Jeff Alexander. De stem die je hoort lijkt die van een vrouw, en toch wordt overal alleen maar Jeff Alexander (al overleden componist) aangegeven. Misschien is het dus toch een man die dit zingt. Vele jaren geleden werd het liedje al in een tv-serie gebruikt en een jaar of twee terug dook het op in de soundtrack van de film 'The brown bunny'.

Update: Iemand heeft voor me google-schatgegraven. Het is géén man die zingt, het liedje komt uit een aflevering van de (originele) Amerikaanse serie The Twilight Zone uit 1964 en word gezongen door Bonnie Beecher, die de vriendin was van Bob Dylyn in 1961, en ze heet nu Jahanara Romney.

Beluister het liedje hier.

En bekijk de reclamespot hier.

ILLUSTRATOREN VAN EVEN GELEDEN (1)

Er is een nieuwe prijs in kinderboekenland: eens in de drie jaar wordt de Max Velthuijsprijs uitgereikt, voor het oeuvre van een illustrator. Dat is héél goed nieuws. Volgend jaar wordt de eerste laureaat bekendgemaakt en ik hoop van harte dat aan Mance Post en The Tjong Khing wordt gedacht. Maar dat zal zeker.

In elk geval begon ik óók te denken aan een aantal tekenaars waarvan ik de tekeningen als kind al kende. Ik hoop er hier af en toe eentje speciaal te noemen. JENNY DALENOORD was zo iemand. Zij maakte tekeningen met Oostindische inkt, krijt en potlood, en later ook met andere technieken, waaronder het aquarelleren. Ik kende haar tekeningen voornamelijk uit boeken van Miep Diekmann en Annie M. G. Schmidt (WIPLALA bijvoorbeeld). Bijgaande illustraties komen uit PADU IS GEK, van Miep Diekmann. Het schijnt overigens dat mevrouw Dalenoord nog leeft, dat wil zeggen: ik vond geen aanwijzingen op internet dat ze overleden is. Ik hoop dat het goed met haar gaat!

LUBBERS

Soms komt de sprankelende wijsheid van ex-machthebbers. Deze week zag ik dhr. Lubbers in DE WERELD DRAAIT DOOR. Hij sprak o.a. over de kramp die in Nederland heerst. Hij doelde op de kramp die we hebben ten opzichte van de instroom in Nederland van vluchtelingen, en de zogenaamde allochtonenproblematiek in het geheel. Hij vindt dat we daar verwrongen mee omgaan, en dat het tijd is voor een nieuwe, meer ontspannen kijk. Ten eerste gaf hij aan dat als Minister Verdonk aangeeft dat de stroom vluchtelingen verminderd is dóór de huidige strenge regels, dat niet juist is: overal in de wereld zijn er minder grote vluchtelingenstromen. Ten tweede pleitte Lubbers ervoor dat we de vluchtelingen die al jaren op een status wachten niet simpelweg met de wet in de hand moeten beoordelen, maar dat we naar de omgeving van deze vluchtelingen moeten kijken: hun werk, hun scholen, de mensen die hen kennen. Hoe gedragen de vluchtelingen zich? Willen ze graag blijven en doen ze daar veel moeite voor? Met andere woorden: mogen we blij zijn dat we deze mensen erbíj krijgen?
Lubbers vindt dat we onszelf van de angst moeten bevrijden, en daartoe, zegt hij, moeten we anders gaan denken. Ja, zegt hij, we moeten 'ontverdonken'.
Zeer verfrissend.

HET NIEUWE WAPEN VAN CANNA

Kees Spiering vroeg om een veranderd wapen voor Canna, het nieuw te betrekken eiland. Ted van Lieshout bediende hem op z'n wenken. Met deze opmerking, ik citeer: 'Kees wil een wapen dat je kunt tatoeëren. Nou, hier is het! We komen wel controleren of hij de tatoeage heeft laten aanbrengen, dus het is verstandig om hem te laten zetten op een lichaamsdeel waar we allemaal naar mogen kijken.'

DE REDDINGSPAARDEN OP AMELAND


Ludo, onze gastblogger, verblijft op Ameland. Hij meldde in een van zijn vorige berichten iets over een graf voor reddingspaarden. Toevallig schreef Bibi in haar kinderboekenweekgeschenk over deze reddingspaarden. Hieronder wat foto's die zij nam toen ze zelf op Ameland was, voor haar interviews.
Haar commentaar: Ludo, zie je bij dat paardengraf bloembolletjes? Die heb ik er deze lente stiekem neergezet omdat ik voor het boekenweekgeschenk over de paardenboot van Ameland schreef. In 1979 verdronken er 8. Ik heb met hun eigenaars gesproken, oude mannen van over de zeventig, die hun eigen paarden zagen verdrinken. Dat graf dat moest. De paarden zijn daar begraven omdat ze anders zouden worden verbrand in Noord-Holland. Dat was een stap te veel voor de Amelanders. Die paarden moesten blijven. En als je van de weg van Hollum naar Ballum opgaat en je ziet een oud paardje staan met een blauw dekje op, dan is dat Saartje. Ze is 34 jaar oud en het oudste reddingspaard ter wereld.

25 oktober 2006

TV RECENSIES

Dit weblog bestaat nog niet zo lang. Ietsjes langer lees ik weblogs van sommige anderen, maar ook daarin heb ik nog niet heel veel ervaring. Wel bekijk ik al maanden een uitstekend weblog over onze dagelijkse televisie. Het heet: www.tvrecensies.nl. Hierop staan zeer goed geschreven, langere stukken over allerlei programma's. Het weblog is accuraat, zeer bij de tijd en wordt dagelijks aangevuld. De stukken zijn kritisch, negatief maar ook positief, en er worden heldere analyses gegeven van wat er fout gaat (vaak bij 'zwartebalkjeszender Talpa'). Enige tijd geleden las ik bijvoorbeeld uitstekende stukken over de verslaggeving bij voetbalwedstrijden.
Ik vroeg me al vaker af: wie heeft er zoveel tijd? En: wie weet er zoveel van het máken van televisie? Want vaak krijgen we uitgelegd hoe een en ander achter de schermen in elkaar zit, of zou móeten zitten.
Sinds afgelopen week weet ik het, want in het door mij zeer gewaardeerde Volkskrant Magazine werd onthuld wie deze tv-recensent is.... FRITS BOM! Echtwaar! De ombudsman, de vakantieman etc. Frits Bom himself! Dat had ik niet gedacht. Zijn naam is nergens op zijn eigen blog terug te vinden. DE Frits Bom. Goed van die man, dat hij dit is gaan doen. En dat hij het zo consciëntieus doet. Voor wie in televisie geïnteresseerd is: lees dat blog!

HET WAPEN VAN CANNA (DOOR T V LIESHOUT)

Hieronder het op verzoek door Ted van Lieshout ontworpen wapen van het eiland Canna. Hij zegt er zelf over: Ludo vroeg om een wapen. Hier is het. Ik heb de first lady erin gemonteerd en haar werkzaamheden als loodgieter geëerd.

What's next? (Ludo)

Over een week eindigt mijn gastbloggerschap. -dan pas?- Om de bijdragen die resten aan jullie voorkeuren te laten voldoen, ben ik benieuwd naar jullie wensen? Wordt het een interview met...? Een verslag van mijn stiekeme rendez vous met....? De aanbeveling van .....? Een nadere analyse van het hilarische poepgedicht van Ted? Een verherverbeteringsvoorstel van de stand van zaken in ons land? De finale van Canna, ons aller eiland? U roept ik draai. Een goed onderwijzer is immers flexibel.
Vanaf vrijdag ben ik weer thuis en zal ik gedienstig jullie wensen vervullen. De internetverbinding hier op Ameland is namelijk zo traag dat alles wat ik nu typ, toch pas vrijdag op dit weblog staat. Bovendien brengt nog een keer inloggen hier mij in staat van oorlog met de pc waar ik achter zit.
Ik zal de suggesties vrijdag rustig verwerken. Sms-en mag ook. Nummer is verkrijgbaar bij Edward.
Ps: hier op Ameland is een monument voor een aantal paarden -paardenkerkhof- dat ooit verdronk in zee tijdens een reddingsoperatie. Ik moest daar even over nadenken en weet nog steeds niet wat ik vind van een paardenmonument. Ik bedoel maar, het waren toch zeker geen Bonfires. En die stond na zijn carriere gewoon in de wei bij Veghel.

24 oktober 2006

EN NOG EEN BIJDRAGE VAN TED


En nog een omslag van de hand van Ted van Lieshout. Het wordt een trend. Overigens is de titel niet direct herleidbaar tot Bibi's persoonlijke leven. Wel tot het weblog van dat persoonlijke leven. (zie www.janpauls.blogspot.com)

Tandem (Ludo)

We zijn op Ameland. Gisteren huurden we fietsen voor de hele week. Een damesfiets met een zitje achterop. Voor Sophie -dat zitje dan-. Maud en ik fietsen op een tandem. Een waar de achterste -de grote- stuurt en waar de voorste -de kleinste- alleen kan trappen. Na wat onwenning gehampel waren we op weg. Heerlijk weer trouwens.
Vanochtend fietsten we van Hollum -daar wonen wij- naar Nes. Ongeveer 10km fietsen. Op de heenweg was het prima. Maud fietste trots met mij op de tandem. De terugweg was anders. Storm en noodweer teisterden het eiland. Sophie zat lekker beschut achter Marieke. Maud had geen enkele beschutting. Binnen 5 minuten waren we doornat en toen moesten we nog 8 kilometer fietsen. Hel? Nee, hemel. Maud zong! Alles van K3 en Topstars (huh?, wat?). Het is zo'n zeldzaam moment van trotserdantrots zijn op je kind. Maud is geen mietje. Regen lautert!
Ik zong geen K3. In gedachten zong ik Jimmy van Boudewijn de Groot. Cliche? Ja, maar wel met een goed gevoel.

EN ZO


En zo zou mijn nieuwe boek er, naar aanleiding van het vorige bericht, uitzien volgens Ted! (Met dank aan hem!)

BENJAMIN KUNKEL (2)




Laatst schreef ik al over de schrijver Benjamin Kunkel. Zijn boek BESLUITELOOS is zeer aan te raden. Maar ik wou het nog even over de cover-mode hebben, waar zijn boek ook aan mee doet. Het begon allemaal met het Amerikaanse omslag voor Jonathan Safran Foers EVERYTHING IS ILLUMINATED. Daarna verschenen in de US series van soortgelijke covers. Maar nu is deze navolgerij ook tot Nederland doorgedrongen.
Zodra er een boek van een jonge, mannelijke schrijver aan de man gebracht moet worden, schijnt er toevlucht gezocht te moeten worden tot handgeschreven letters. Of handgeknipte. Of handgestreken. Zie bijgaande voorbeelden. Wanneer zal deze vlaag van naäaperij weer voorbij zijn?

THE WINNERS

Gewoon maar even tussen al het gefabuleer over eilandreizen door: in het voorjaar sprak heel Europa schande van de Litouwer inzending voor het Eurovisie Songfestival. Dat waren namelijk zes schreeuwende mannen die alleen maar riepen dat ze 'the winners' waren 'of Eurovision.' Maar nu vond ik op youtube een vééééél leukere versie. Dit kun je dus ook in je vrije tijd doen, zélfs op Canna...

http://www.youtube.com/watch?v=Rf1FiKq98f8&mode=related&search=

23 oktober 2006

Ten aanval! (Ludo)

Uit de reacties op "Canna" en na het lezen van Jan Pauls blog rest ons volgens mij maar 1 ding: we gaan Jan Peter eens echt trots en blij maken.
We veroveren Canna, maar dat niet alleen. Laten we dan in godsnaam meteen die hele Binnen-Hebryden maar in een moeite door koloniseren. Nieuwe naam: De Holland-Atlantische eilandengroep.
De beroepen kristalliseren zich al aardig uit.
Edward wordt hofdichter, Ted wil heel graag bisschop van dit gebied worden.
Kees wordt de bondscoach van de HAE en Jan Paul Maarschalk der Holland-Atlantische strijdkrachten.
Dan de dames: Bibi geeft al aan goed te zijn met stront, maar ik acht haar tot meer in staat. Ik zeg weg met Bianca. Bibi Balkenende, een first lady met ballen, die haar man verlaat om de nieuwe kolonie op te stoten in de vaart der volkeren. Marieke ken ik helaas niet zo goed, maar dat ze graag manager is, werd mij duidelijk. President-Generaal van het Holland-Atlantisch algemeen ministerie dus.
Ik wil ook graag mee. En dan toch wel heel graag die rots op naar mijn vuurtoren. Mag ik mee?
Groeten vanuit Ameland.

GREAT BALLS OF FIRE

De man op de foto is TEITUR. Wie nog nooit van hem gehoord heeft moet dringend eens naar hem gaan luisteren. Hij is een singer/songwriter die oorspronkelijk van de Faer Oer-eilanden komt. Waar men Faer Oers spreekt (een soort taal tussen het Deens en het IJslands). Hij maakte een paar jaar geleden zijn eerste cd: POETRY & AEROPLANES, en die is werkelijk schitterend. Zijn warme en toch jongensachtige stem klinkt heel dichtbij (mooie opname-techniek) en de liedjes zijn warm en melodieus.

Hetzelfde geldt voor zijn nieuwe album: STAY UNDER THE STARS. Het kwam een maand geleden uit en heeft veel succes, over de hele wereld. Vooral door liedjes als LOUIS, LOUIS (over de gewenste terugkeer van muzikanten als Louis Armstrong), maar maar maar ook door GREAT BALLS OF FIRE, het vreemdste lied op deze cd. Het intrigeert me al een tijd. Want: het is uiteraard de cover van het lied van Jerry Lee Lewis, maar als Teitur het zingt wordt het bijna een murder-ballad... Mysterieus, dreigend, pijnlijk en ja, ook grappig. Beide songs zijn te beluisteren via de Myspace-pagina van Teitur (zie hieronder), maar beloof dat je het album ook kóópt als het bevalt..
(En als Canna écht te vol is gaan we dus naar de Faer Oer-eilanden).

http://www.myspace.com/teitur

Canna (Ludo)


In de krochten van de comments ontwikkelde zich de afgelopen dagen een aardig plan. Wij, Edward, Bibi, Jan Paul, Marieke, Ted en Kees, gaan emigreren naar Canna.
Canna is een eilandje dat ten zuiden van Skye ligt, zo'n 2,5 uur varen van Schotland.
Er wonen nu 12 mensen. Er waren veel ratten (bruine), maar door zware genocide van diverse vogelsoorten komen er vandaag de dag amper nog ratten voor op het eiland.
Er is ook nog een rots. 210 meter hoog. Die heet "Cam a' Ghaill".
In eerste instantie waren de taken op het eiland snel verdeeld:
Ludo: hoofd der school/vuurtorenwachter, als de vuurtoren op de rots blijkt te staan
Edward adjunct hoofd der school/eiland-wichelaar
Bibi: decaan/vertrouwenspersoon
Jan Paul: onderwijsinspecteur
Marieke: instroomonderwijzeres
Ted: bard
Kees: vuurtorenwachter/seigneur

Nu hebben de eilandbewoners andere gedachten over onze vaardigheden. Ze zoeken namelijk mensen met praktische vaardigheden: timmeren, heftruckchauffeuren, magazijnmedewerken, loodgieten, metselen, etc.
Het is dus zaak om even ieders vaardigheden door te nemen.
Er is plaats voor slechts 2 gezinnen. Dus we moeten onderling even wat schuiven. Kees verwachtte dat dat geen problemen zou opleveren.
Graag zo snel mogelijk je vaardigheden even doorgeven aan Kees, dan regelt hij de zaken met het openbaar eilandberaad Canna. Oja, het merendeel van de bewoners is Rooms Katholiek. Dus Ted, Edward, wat dachten jullie van Bisschop van Canna?

Ps: ik oefen vanaf zometeen tot en met vrijdag alvast op Ameland. Ahoy.

22 oktober 2006

Ga es aan het werk! (Ludo)

Het leuke aan een vierjarige is dat een vierjarige zegt wat ie denkt. En dat levert verrassende inkijkjes op in het hoofd van een kleuter.
Ik sta al een aantal jaren niet meer voor de klas. Aan de ene kant is dat jammer. Aan de andere kant is het de keuze die ik heb gemaakt. Ik heb ooit voor het management gekozen, een tijd lang beide gecombineerd. Toen kwam ik erachter dat dat niet werkt. Manager dus. Het klinkt heel wat, maar een kleuter zegt het helemaal niets.
Ik werkte net op mijn huidige school en liep langs de gang waar de kleutergroepen zitten. Een jongetje riep naar mij: "jij bent de meester die niet werkt hè?". Natuurlijk bedoelde hij daarmee dat ik niet voor de klas sta. Confronterend is het echter wel. Zo zijn er op mijn school heel veel kleuters die mij meester Willem noemen en Willem noemen ze meester Ludo. Willem is de conciërge van de school. Nu is dat vooral een belediging voor Willem, want als er iemand erg zichtbaar heel hard werkt, is hij het wel. Toch kan ik me die persoonsverwisseling voorstellen. We staan niet voor de klas, maar lopen wel rond op die school. Kan een kleuter het wat schelen dat een van die twee zonodig de baas moet spelen.
De leukste opmerking kwam afgelopen week van Djamil. Ik kwam terug van een vergadering (belangrijk, belangrijk) en liep tegen elven het schoolplein op. Het eerste wat Djamil zegt: heb je je nou alweer verslapen?
Ik kon niet anders dan beschaamd 'ja' zeggen.

PAUL BIEGEL 1925 - 2006

Met terugwerkende kracht is de dag van gisteren een zeer trieste dag: Paul Biegel is overleden.

Dit zijn van die berichten waarvan je het koud krijgt. Paul Biegel is een van de allergrootste kinderboekschrijvers ooit. Zijn boeken zijn spannend, snel, lichtvoetig, eng, vrolijk, belangrijk, groots, veelvoudig, diep, stilistisch wonderlijk mooi, sprookjesachtig en tóch realistisch, en een auteur van zijn kaliber krijgen we zo snel niet meer terug. Hij gaf ons verhalen en hij gaf ons taal, we leerden woorden van hem en we leerden de eeuwige levensverhaal-waarden van zijn hoofdpersonen: moed, doorzettingsvermogen, humor, dapperheid.

Met ingang van vandaag moeten we afspreken dat 21 oktober Biegel-dag wordt, zodat we altijd zullen blijven genieten van De rode prinses, van de Kleine Kapitein, van Jiri, van de Tuinen van Dorr, van Nachtverhaal, van De soldatenmaker, van alle dieren rondom Haas en van Wegloop.

Wegloop, de hedendaagse én sprookjesachtige jongen uit zijn laatste boek - zijn bijdrage aan de Kidsbibliotheek. Het kwam vorig jaar in december uit en was een van zijn beste boeken. Ik ben heel blij dat ik hem dat begin dit jaar, in februari, nog heb kunnen zeggen - al wuifde hij zelf het liefste alle complimenten meteen weer weg.

Ik hoop dat de kranten en tv veel aandacht aan zijn werk zullen blijven geven, opdat we weten welk verlies de jeugdcultuur sinds gisteren te verwerken heeft.

Hé! Doe es snel afdrogen (Ludo)



Ja, onderzoek maakt het pijnlijk duidelijk. We douchen met z'n allen veel te lang. Hoe dat komt? Nou, we doen onder de douche allerlei dingen die ook wel ergens anders kunnen. Je kind bunker noemen bijvoorbeeld. Stoppen moet het ja! S.T.O.P.P.E.N. Anders gaat ons milieu naar de knoppen.
Persoonlijk vind ik het jammer, maar als ik lees dat een gemiddelde douche 7 minuten duurt, dan stijgt het schaamrood naar mijn kaken. Ook ik douche dagelijks uitgebreid. En onder het douchen poets ik mijn tanden, onthaar ik mijn oksels en geniet ik zeker een kwartier van die warme straal. Het liefst laat ik de straal op mijn nek neerkomen. Wel spaar ik water uit, doordat Sophie altijd met mij doucht. Duochen eigenlijk. Ik noem haar dan geen Bunker of Roos, maar geniet wel erg van dat kleine lijfje tegen mij aan. Maar goed, het moet maar es afgelopen zijn. We zijn zo met z'n allen het milieu kaputt aan het maken. Deo-en is het devies. Het scheelt tijd en je ruikt ook lekker.

BRIEF VAN BALKENENDE

Onlangs verscheen er van onze minister-president een brievenboek. Dhr. Balkenende schrijft in zijn AAN DE KIEZER dus niet alleen aan de kiezer, maar bijvoorbeeld ook aan de schrijver Harry Mulisch. Hij schreef géén brief aan een kinderboekenschrijver. Dacht ik. Maar dichter en toekomstig gastblogger Kees Spiering wist me ervan te overtuigen dat er wél zo'n brief bestaat. Kees achterhaalde het epistel, en nu ben ik trots dat ik de betreffende brief op dit weblog mag publiceren.


Zeer geachte heer Van de Vendel, Beste Edward,

Wellicht verbaast het u een brief te ontvangen van de minister-president van ons in velerlei opzichten interessante en fraaie land. Ik kan me uw eventuele verbazing goed voorstellen, al heb ik er, zodra dit niet altijd even eenvoudige maar hoogst eervolle en door mij naar beste kunnen vervulde ambt mij voor de eerste keer ten deel viel, een gewoonte van gemaakt mij bij zo veel mogelijk gelegenheden te verstaan met landgenoten uit alle geledingen van onze niet complicatievrije maar mij nog dagelijks inspirerende samenleving. Ik houd het voor extreem belangrijk dat politici met regelmaat kennisnemen van wat er buiten Het Binnenhof aan meningen bestaat. Het veelgehoorde en al dan niet terechte verwijt dat ‘Haagse’ politici zich te lang in hun ivoren toren hebben opgesloten, is dus aan mij niet voorbijgegaan. Nochtans is het niet mijn behoefte aan directe communicatie met de burger van waaruit ik u schrijf.
Zoals u wellicht weet, verscheen er van mijn hand onlangs een boek met brieven die ik gedurende het zomerreces schreef aan door mij om uiteenlopende redenen bewonderde landgenoten uit alle geledingen van onze niet complicatievrije maar mij nog dagelijks inspirerende samenleving. Kort na de presentatie van dit werk werd ik er van meerdere kanten op gewezen dat het geen brief aan een vertegenwoordiger van de kinderliteraire wereld bevatte. Van deze ‘berispingen’ was die van mijn dochter Amelie (4) de mij meest aangrijpende.
Tijdens een recent gezinsontbijt – ik houd gemeenschappelijke maaltijden voor onmisbare gelegenheden om kennis te nemen van het wedervaren en de daaruit voortvloeiende gedachten en vragen mijner geliefden en probeer derhalve op in íeder geval zater- en zeker zondag met hen het ontbijt en diner te gebruiken – vroeg zij mij: “Papa, waarom heb je meneer Van de Vendel geen brief geschreven? Van alle kinderboekenschrijvers die ik ken, is hij de beste. Ik geniet zo van zijn werk,
het is voor mij zo herkenbaar, maar prikkelt ook tot dénken en vrágen en zóeken.” Ik beken u mij toen, oog in oog met mijn dochter, te hebben geschaamd.
Hoezeer ik mijn dochter ook liefheb, hoe sterk onze band ook is, hoezeer ik me ook in haar wereld pleeg te verplaatsen en hoe vaak ik haar ook voorlees: in mijn jongste boek heb ik te weinig aandacht besteed aan de mensen die zich dag in dag uit sterk maken voor de literaire of überhaupt artistieke ontwikkeling van onze kinderen: degenen aan wie wij de fakkel onzer inspanningen gaan overdragen, voor wie wij het – indien u mij het gebruik van de ietwat populistische uitdrukking vergeeft - allemaal doen, jegens wie wij ooit verantwoording zullen moeten afleggen. Dat spijt mij, ik bied er de kinderboekenschrijvers van ons in velerlei opzichten interessante en fraaie land mijn welgemeende en doorvoelde verontschuldigingen voor aan en hoop van ganser harte dat dit schrijven de door mijn feil veroorzaakte ontstemdheid voorzover mogelijk wegneemt.
Tijdens mijn jeugd en voor mijn intellectuele en esthetische vorming was kinderliteratuur (voor mij) van het grootst mogelijke belang en er zijn er momenten tijdens welke ik verlang naar een hernieuwde kennismaking met de arcadische wereld van de heer C. Joh. Kieviet, de melodieuze humor van mevrouw A.M.G. Schmidt, de sprankelende vertelsels van de heer D. Laan en de spanning van P. Nowee, al hielden mijn geliefde ouders het op voor hen goede gronden voor ongewenst dat ik van laatstgenoemde zijn werken kennisnam, maar ik wil u bekennen deze zienswijze, met een lantaarn en de voor pubers nu eenmaal kenmerkende recalcitrantie, te hebben getrotseerd, zoals het ook in de politiek soms noodzakelijk is tegen de stroom in te roeien.
Van uw werken heb ik, tijdens een recente dienstreis van Den Haag naar Gorinchem, met grote belangstelling kennisgenomen. (Een privilege van mijn niet altijd even eenvoudige maar hoogst eervolle en door mij naar beste kunnen vervulde ambt is een auto met chauffeur: geen overbodige luxe omdat zij mij als minister-president van ons in velerlei opzichten interessante en fraaie land in staat stelt tijdens dienstreizen door te werken, inzonderheid kennis te nemen van dossiers.)
Uw gedichten hebben mij plezierig verrast. Dat onze jeugd van dergelijke, op hun ‘niveau’ geschreven, moderne poëtische kunstwerken kan kennisnemen, houd ik voor een verrijking ten opzichte van mijn eigen jeugd. Met name uw gedicht ‘Superguppie’ vind ik aangrijpend en tot contemplatie stemmend.
Uw prozawerk bewonder ik, voor wat zijn literaire virtuositeit betreft, evenzeer, hoewel de thematiek mij vanuit mijn beslist verwijtbare onwetendheid inzake de contemporaine kinderliteratuur enigermate verbaasde, maar gelieve daarin geen waardeoordeel aan te treffen: een der verworvenheden van de in ons in velerlei opzichten interessante en fraaie land gevestigde democratie is dat het kunstenaars vrij staat te zoeken naar de grenzen die, gegeven onze normen en waarden, aan hun verantwoordelijkheid zijn gesteld. Het CDA houdt het zelfs voor wenselijk dat De Kunstenaar dan wel Artiest zulks doen.
Met grote waardering, in de oprechte hoop dat het u en de uwen op het zowel persoonlijke als professionele vlak goed zal (blijven) gaan, teken ik,

met de meeste hoogachting,


Prof. mr. dr. JP Balkenende
Minister-President

21 oktober 2006

De wraak van Varus (Ludo)

De Romeinse generaal Varus werd ooit door een list in de val gelokt in het Teutoburgerwald. Nou was Varus een tamelijke burgerman. Hij had zich flink omhooggetrouwd. Dat kon dus nooit wat worden als generaal. Drie legioenen verloor hij. Zijn twintigduizend manschappen werden tot de laatste man toe afgeslacht. Keizer Augustus had er nachtmerries van: "Varus, Varus, geef mij mijn legioenen terug!".

Vandaag nam Varus wraak. Maar niet alleen op de Germanen.
De Teutoburgerwaldlauf is een 27.5 km lange bosscross. Alleen maar klimmen, dalen, boomstronken ontwijken, over archeologen springen en medelopers passeren, danwel laten passeren. Het begint al na 2km. Je gaat dan zo stijl omhoog dat alle lucht uit je longen verdwijnt. Dan is het een tijdje "gewoon stijgen en dalen", maar na een kilometer of 15 kom je bij een trap. Er komt geen eind aan. Bovenaan stond Varus. Hij lachte, nee, het was grijnzen. Varus keek en zag dat het goed was.
Bij km 22 is een verzorgingspost waar je chocoladedominostenen krijgt. Heerlijk als je er compleet doorheen zit. Het geeft je even moed, bovendien loop je een kilometer verder ineens op asfalt. Heerlijk, eindelijk. Maar dat asfalt loopt dan vlot twee kilometer lang stijl omhoog. Daar boven aangekomen stond Varus weer. Hij grijnsde niet meer, nee, hij schaterlachte.
Bij de finish zag ik Varus voor het laatst. Net voorbij de finish stond hij schuddebuikend van het lachen toe te kijken hoe ik uitgewoond op de stoep zat. Toen sloeg ik Varus keihard op z'n bek!
Ik loop nooit meer de Teutoburgerwaldlauf.

JAN VAN HALST

Deze posting gaat over Jan van Halst, manager commerciële zaken bij FC Twente en ex-profvoetballer bij o.a. Twente en Ajax. Maar ook: een schrijver! In de hier in Rotterdam huis-aan-huis verspreide krant DE HAVENLOODS, maar tegelijk in véle huis-aan-huis-kranten staat wekelijks een column van zijn hand. En die is Gewoon Nogal Goed!
Vooral die van deze week. Het gaat over zijn zoontje. Jan beschrijft hoe zijn kleine zoontje elke ochtend met slaapharen en slaapgezicht bij hem onder de douche komt te staan. Maar vooral gaat het over de bijnaam die Jan voor het zoontje heeft: Bunker. Stevig klinkt dat, onoverwinnelijk, mannelijk. Maar, zo vraagt Van Halst zich af, waarom noem ik hem geen Roos? En waarom laat ik mezelf (hij schrijft: erger kan bijna niet) 'Superbunker' noemen?
Dan vraagt Bunker aan Superbunker om hem op zijn rug te kriebelen. Beide Bunkers nemen er uitgebreid de tijd voor. Nu kan het nog, schrijft Van Halst. In de toekomst zal de maatschappij hem veranderen. Ook hij zal helaas in de pas moeten lopen van het stereotype manbeeld. Ik neem me voor hem altijd 'Bunker' te blijven noemen. Maar in mijn hoofd weet ik dat hij een roos is.

SNIGGY & SANTIOS

Gisteren en vandaag las ik voor op het kinderfestival van Poetry International. De grootste verrassing bij alle optredens waren Sniggy en Santios! Sniggy (Marciano Madretsma) en Santios (Santino Meiland) wonnen zeer recent de Mundial Talentenjacht en zijn onlangs naar Zanzibar geweest om samen met kinderen te rappen, en volgende week verschijnen ze in MTV's RAP AROUND THE WORLD om daarvan verslag te doen. De jongens zijn geen pure rappers, het is meer totaaltheater wat ze laten zien: ze acteren, dansen, rappen, zingen en beatboxen. Ze gaven een kort optreden waarbij we allemaal rechter op onze stoel gingen zitten en naar voren leunden omdat we niks wilden missen. Geweldig!

PS: Ik kreeg tussen de voorstellingen door ook het prachtige verhaal te horen van een vrouwelijke weblogster die haar Liefde Voor Het Leven ontmoet heeft dóór haar... weblog! Gastbloggers: just so you know.

20 oktober 2006

Teutoburgerwaldlauf (Ludo)


Ok, het klinkt als een soort buikloop, maar het is een hardloopwedstrijd. En natuurlijk doe ik er aan mee. Enthousiast gemaakt door andere hardloopgekken, gaf ik mij in augustus op voor de wedstrijd.
De Teutoburgerwaldlauf is 27.5 km hardlopen, terwijl je cumulatief een hoogteverschil van 500m overbrugt. Bergje op, bergje af dus. Ondertussen loop je voornamelijk over glibberige bospaden en er schijnt een trap in te zitten die zo veel treden heeft, dat je meer dood dan levend bovenkomt. Wie dat leuk vindt? Ikke!
Tenminste, dat denk ik.
Op de website van deze wedstrijd (www.teutolauf.de) kun je je goed voorbereiden op de loop. Het lijkt allemaal uitstekend georganiseerd. Veel verzorgingsposten en bij kilometer 22 krijg je een speciale verrassing waar ze erg geheimzinnig over doen.

Waarom schrijf ik nu dit? Tja, in augustus lijkt zoiets geweldig. Heb je ook nog genoeg tijd om te trainen en bedenk je al welke tijd je zou kunnen lopen. De dag voor zo'n teutolauf is anders. Je weet dat het loodzwaar wordt, dus ga je jezelf moed inpraten. In dit geval door lezers van dit weblog te vertellen dat het zo'n prachtige loop is.
Indien er na zaterdag geen berichten meer komen van deze gastblogger, dan zwerft ie nog ergens rond in het Teutoburgerwald.

Stemmen deel 2 (Ludo)

Ik laat mij graag adviseren vanuit verschillende perspectieven. Dank voor alle adviezen in de comments van mijn eerste stukje over stemmen. Met name Kees heeft mijn potentiële stem op de VVD voorkomen. Toch ben ik er nog niet uit.

Hierbij nog een alternatieve stemwijzer.


http://www.geenstijl.nl/quiz/?quiz=de-stembeter

19 oktober 2006

DROOMANTWOORDEN

Twee weken geleden sprak Bibi (Dumon Tak natuurlijk, welke andere Bibi kennen we??) met Vrij Nederland over haar dromen. Dat werd een zeer interessant gesprek. Vooral door Bibi's openheid. Zo zei ze:

Wat ik ook doe is dagdromen over mijn dromen van 's nachts. Dat gaat dan meestal over een leuke meneer waar ik 's nachts verliefd op ben. In een droom lacht hij aardig naar me - dat is het enige dat hij doet. Echt puberaal dus. Overdag denk ik dan nog aan zijn gezicht en zijn lach, en dan probeer ik dat gevoel van verliefdheid vast te houden. (...) Ik heb een keer in een droom met Ad Melkert hand in hand in de trein gezeten. Dus toen ik wakker werd vond ik Ad Melkert opeens leuk. Zelfs toen bleef dat gevoel tot in de middag... Hij is natuurlijk niet iemand op wie ik val. NIET, met hoofdletters. Daarom was het ook zo ontluisterend. Maar ik schaam me niet voor wat ik droom, omdat ik niet denk dat dromen een dieper verlangen weergeven.

De prachtige film THE SCIENCE OF SLEEP, ik schreef er eerder over, gaat over dromen. De hoofdrolspeler Gaël Garcia Bernal gaf aan een Duitse krant een - voor acteurs - relatief vrij open interview over zíjn erotische dromen:

Ik heb nog altijd erotische dromen over sommige actrices. Nicole Kidman bijvoorbeeld, of Juliette Binoche. Vooral Juliette Binoche. Die heeft iets heel speciaals. Maar het hoeven niet per se filmsterren te zijn. Ik droom ook wel eens over mijn buurvrouw... Dan droom ik dat ik tot over mijn oren verliefd op haar ben. Echt merkwaardig. Ze is getrouwd. Bovendien ben ik in het echt niet eens een klein beetje verliefd op haar. En toch droom ik ervan, en dat doe ik dan met heel mijn hart. Maar sowieso is het me al twee of drie keer overkomen dat ik in mijn dromen op iemand verliefd werd. Een keer op een goede vriendin van me, we hadden zelfs een gezinnetje samen. Perfect! Geweldig! We hielden van elkaar, ik was gelukkig! Een paar dagen later heb ik het haar verteld. Ze was er niet eens afkerig van. Ze zei: 'Wie weet wat er ooit nog eens gebeurt...'

Ergens corresponderen de antwoorden van deze grootheden met elkaar. En uiteraard, als Bernal Bibi zou kennen zou hij over háár dromen en niet meer over Kidman of Binoche. Maar of Bibi over Gaël zou dromen? Daar ben ik nou weer niet zo zeker van...

Stemmen (Ludo)


De uitslag van de stemwijzer:

1. Partij voor de dieren
2. SP
3. Groen Links
4. D66
5. PVDA

Dit kan gewoon niet kloppen. Ik heb een bloedhekel aan beesten. Regelmatig verras ik de mieren op ons terras met een kokende douche, voorzien van dodend badschuim. Voor honden loop ik graag een straatje om (het lot van de hardloper). En ik ben erg gecharmeerd van die korrels waarvan muizen in hun eigen holletje de pijp uitgaan. Dit kan gewoon niet waar zijn!

Bovendien: SP en Groen links op 2 en 3? Mijn auto rijdt 1 op 8. Een bewuste keuze, want een Volvo V70 rijdt nu eenmaal erg lekker en bij dat dramvolk van de SP voel ik me niet thuis.

Dan nr 4, D66. Heeft geen zin en hun kroonjuwelen zijn de mijne niet.

Blijft over: PVDA. Tja.....

Draadjesvlees (Ludo)


Onderstaand stukje stond vandaag in het Dagblad van het Noorden:

"De helft van de Nederlanders mist draadjesvlees. Het suddervlees staat boven aan de lijst van gerechten van vroeger die we missen. Op nummer twee staat stamppot, gevolgd door ouderwetse groenten, stoofgerechten en zelfgemaakte appelmoes."

Ik vul de lijst verder aan:
Waar zijn de tuinbonen gebleven? Om maar te zwijgen van die overheerlijke (moehahaha!)pastinaak.

Wie heeft dit onderzocht? En aan wie zijn de vragen gesteld? Wie draadjesvlees en stampot mist, heeft last van een zeer select zicht wanneer je een supermarkt of slager binnenloopt. Welke slager heeft geen draadjesvlees te koop? In elke supermarkt zijn alle ingrediënten aanwezig om een stampot te kunnen maken. Wat ik maar zeggen wil: hoe kun je nou iets missen wat er nog gewoon is???

Waarom is dit trouwens nieuws? Is dit typerend voor het Dagblad van het Noorden? -Vind'n die boer'n mooi om te lez'n man!- Of is dit typisch een stukje waarin we met z'n allen gaan terugverlangen naar de jaren 50. De tijd dat Nederland nog duidelijk en overzichtelijk was. En er niets lekkerders was dan draadjesvlees.

Draadjesvlees. Jek! Als we dan toch onze herinneringen gaan idealiseren, dan ren ik nu naar de snoepwinkel voor een busje salmiak en een kaneelstok.
En dan te bedenken dat je na het eten van draadjesvlees nog drie dagen bezig bent om het draadjesvlees tussen je tanden vandaan te krijgen.

KRISTINA IS TERUG UIT ÖSTERSUND

Kristina Goikoetxea Langarika - schrijfster te Amsterdam - was Baskisch jurylid tijdens het Songfestival voor Minderheidstalen, afgelopen zaterdag in Östersund, Zweden (zie eerder bericht). Ze schreef een kort verslagje, speciaal voor dit weblog! (Dank je wel, Kristina!)

Hallo! Ik ben terug uit Ostersund. Het was zo leuk dat ik me nu bijna niet meer kan concentreren op mijn werk. Op de heenvlucht reisde ik met de Friese delegatie mee. Ze wilden mijn stem voor de Friese band Van Wieren (www.vanwieren.nu) kopen. De delegatie bestond uit een meneer van de VVD, een meneer van de PVDA en een mevrouw van Groen Links. Toen we uit de luchthaven kwamen, wilde een van hen naar rechts, een van hen naar links en eentje bleef in het midden staan. Gelukkig waren hun vrouwen mee om hen een beetje de goede weg te wijzen. De weg naar de Schouwburg in Östersund waar het grote Songfestival voor liedjes in kleine talen zou worden gehouden. Elf bands uit kleine gebieden in Europa deden mee met hun zo mooi klinkende talen. Alle gebieden kun je op de website www.liet.nl vinden. Als je daar op media klikt, kun je zelfs de liedjes horen. Er was een taal bij, Votisch, die nog maar door minder dan 100 mensen wordt gesproken. Ik denk dat de bandleden op het podium allemaal familie van elkaar waren. Ik vond ze goed, want ze mengden mooie vrouwelijke stemmen met heftige rock. Maar mijn twaalf punten gingen naar de Karavan Familie uit Hongarije. Ze zongen in Romani taal, de taal van de zigeuners, de grootste minderheidstaal in Europa. Hun liedje was zo vrolijk! Ze konden zichzelf zo goed presenteren op het podium! Ze deden me denken aan de films van Kusturica. Ze eindigden op de derde plaats. De Sami wonen voor de derde keer - again. En de Basken eindigden weer op de laatste plek. Snif! Ik gaf maar vijf punten aan de Friese band. Ze waren wel supergoed, heel strak en professioneel, maar hun liedje vond ik niets nieuws, niet origineel genoeg. Daarna liet de Friese delegatie me niet meer met hen mee terugvliegen. Dus ik moest lopend terugkomen. Vandaar de vertraging.

18 oktober 2006

Vaseline (Ludo)


Ik dip twee vingers in de pot met vaseline. Langzaam strijk ik daarna langs de binnenkant van mijn dijen omhoog. Het andere been volgt automatisch. Vervolgens het gebied onder mijn navel. Dan snel een vingertipje op mijn linkertepel en met dezelfde hand een tipje op mijn rechtertepel. Ik ben naakt.
De man naast mij is bezig met hetzelfde ritueel. Ik kijk om me heen. Allemaal mannen!

Om maar direct duidelijkheid te verschaffen: ik sta in een kleedkamer. Het is nog vroeg in de ochtend. Het ruikt hier naar een mengsel van vaseline en tijgerbalsem. Een twintigtal hardlopers is bezig met de rituelen die bij een hardloopwedstrijd horen. Ik smeer snel nog wat vaseline onder mijn oksels. Ik ben klaar. Uit ervaring weet ik dat vooral nieuwe kleding erg kan schuren. Bij mijn eerste wedstrijd kwam ik met bloedende tepels over de finish. Ik heb een nieuw broekje en een nieuw shirt. Heel zorgvuldig uitgekozen in een hardloopwinkel. Natuurlijk kan ik het niet laten om even in de spiegel te kijken. God, wat zie ik er goed uit! Nieuwe kleding geeft zelfvertrouwen. Vandaag ga ik heel hard lopen.

17 oktober 2006

DE KAST


Veel belangrijker dan allerlei goedbedoelde campagnes en lespakketten is het dat bekende en populaire jonge jongens en meisjes ervoor durven uitkomen dat ze homo zijn. Andere jonge jongens en meisjes die met dezelfde levensomkerende vragen zitten kunnen zich daar dan aan spiegelen.
Maar dat vergt wel moed van de bekende personen. Des te knapper dus als ze zichzelf durven outen. De afgelopen jaren waren dat bijvoorbeeld zwemmer Johan Kenkhuis, zanger Lance Bass van N'Sync, Jamai uiteraard, en nu net weer een van de vrienden van Jan Smit, bekend uit de reality serie GEWOON JAN SMIT: Kees Tol.
Knap vind ik dat.
En Lange Frans gaat samen met burgemeester Job Cohen het mini-homo-monument in Madurodam onthullen. Ook tof!

VANAF MORGEN: LUDO


Vanaf morgen op dit weblog: een nieuwe gastblogger. Ludo Abbink. Man uit het Noorden (hij woont in het dorpje Grijpskerk in Groningen), directeur van een basisschool (OBS De Catamaran), vader van Maud en Sophie, echtgenoot van Marieke, en hardloper! Ongetwijfeld zal Ludo aan het eind van de week uitleggen wat de Teutoburgerwaldloop is - daar doet hij aan mee, de 21ste oktober. Buiten al die kwalificaties is Ludo al heel lang een van mijn allerbeste vrienden - we leerden elkaar kennen op basisschool De Schuthoek in Zuidlaren, en kennen elkaar gelukkig nóg. Ik ben er trots op dat hij me wil bijstaan hier, de komende twee weken. Ludo: welkom!

MORTEN HARKET


Tijd voor iets Noors. We kennen ongetwijfeld allemaal de groep AHA nog wel, met name vanwege hun beroemde jarentachtig-hit TAKE ON ME, juist ja, die met dat clipje. Onlangs maakte ze een heel geslaagd nieuw album, ANALOGUE, maar daar wilde ik het niet over hebben.

Wel over hun voorman, Morten Harket.
Pas nu heb ik zijn solo-album uit 1996 ontdekt, VOGTS VILLA. En ik kan de cd aan iedereen, ja, iedereen aanraden. Zoals altijd bij zijn groep AHA zijn ook hier de melodieën goed in orde, maar wat deze cd béter maakt dan die van AHA is dat Harket beter zingt. De songs lijken meer aangepast aan zijn bereik, hij hoeft dus niet zo te gillen-met-kopstem.

Maar het grootste verschil maakt volgens mij de opnametechniek. Er zit geen overdaad van galm op zijn stem, zoals bij de groep vaak wel het geval is. De teksten zijn in het Noors, dat wel, maar voor wie daar geen last van heeft: bestellen bij www.cdcon.com. Ook nog eens sterk afgeprijsd!