INTEGRATIE EN JOLIJT

Ik zag op een Franse commerciële zender een Japans programma. Vaders en jonge zonen (tussen de zes en de twaalf) moesten een parcours afleggen met steltlopen, tijgeren, op een vlotje springen en er niet af vallen, kortom: veel gymnastiekgedoe, en dan was er halverwege ook nog een vraag over de topografie van Japan. Jolijt. Vooral omdat naast en onder het parcours water was waar natuurlijk af en toe ingeduveld werd.

Deed me denken aan Spel Zonder Grenzen. Wie kent het nog? Teams uit gemeentes uit verschillende Europese landen strijden in schuimrubberen prinsessenpakjes om naar een zeephelling te komen, waarlangs ze dan massaal weer naar beneden glijden. Jolijt. Dick Passchier (en later Jack van Gelder) becommentarieerden het en België won. Of Slovenië. En soms: Goes. Als ze de joker slim hadden ingezet.

Ik groeide op in een dorp dat in een gemeente lag met tien andere dorpen. En dus bestond het Elfdorpenspel. Dat was altijd een geweldige dag – het team dat ons dorp vertegenwoordigde moest ook zeepglijden, eierlopen, tijgeren en de joker inzetten. Jolijt. En de vreugde als ons dorp won! Nou ja, meestal won Deil. Of Enspijk.

Maar is dat nou echt alleen maar nostalgie?
Als Joop van den Ende en Minister Vogelaar nou eens samenkwamen om Het Grote Probleemwijkenspel te organiseren, met verplicht interreligieus samengestelde teams – zou het de integratie en de veiligheidsbeleving niet op z’n minst een paar milimetertjes omhooghelpen? Jolijt als scoringsfactor?
Ik weet het niet zeker, maar ik zet er wel mijn joker op in.