DINSDAG

Vandaag kwamen er 150 jongeren van 14-16 jaar naar het Haus der Berliner Festspiele om een uur over DE DAGEN VAN DE BLUEGRASSLIEFDE te horen. Er was een band (uit de Oekraine!), er was een toneelspeler die een flink stuk uit het boek voorlas, er was een interview en er waren vragen. Veel vragen. En ook veel persoonlijke vragen. Meteen al in het begin wilde een meisje weten of ik zelf homo was. En dat vond ik een goede vraag. dat zou ik namelijk ook willen weten als ik in het publiek had gezeten. Daardoor werd het uur enorm aangenaam en de lezing heel bijzonder. Deze jongeren waren natuurlijk wel de leukste 14-16-jarigen van Berlijn (kan niet anders) en hun leraren waren ook de leukste leraren van Berlijn (kan evenmin anders), maar doordat ze wisten hoe een en ander zat werd het mijn boek eigenlijk mínder een homo-boek. Het werd een persoonlijker boek, en nu ze wisten dat de persoonlijke vragen goed en toegestaan waren (oa: bent u getrouwd want dat kan toch? hoe reageerden uw ouders? hoe weet je dat je schwul bent? wilt u geen kinderen met uw vriend en een vrouw die uw kind draagt?), was het verhaal van Tycho opeens het verhaal van iemand die ze ´kenden´ en niet van ´zomaar een homo´, een ´geval´ of zo. En dus werd er met instemming geknikt en gehumd toen het over de verliefdheidsverschijnselen ging (niks alleen voor homo´s), werd er meer gelachen, werd er gemompeld: ´ja, so geht das´. En zelfs als ik me vergis en als er veel jongeren waren die het allemaal maar niks vonden dan moet het voor de paar jongens en meisjes die zich afvragen of zij zelf ook niet schwul zijn fijn geweest zijn dat er door de vragenstellers zo ruimhartig en geinteresseerd over homoseksualiteit werd gesproken. Al met al een geweldige ervaring waarvan ik in elk geval veel heb geleerd.