HUILENDE VROUW

In de TGV ging een veel te harde telefoon. Dat gebeurt vaker, want er gaan er veel en ze zijn vaak te hard. Het meest ongeoorloofd, wat mij betreft, zijn de mobieltjes die rinkelen als een ouderwetse telefoon uit de draaischijftijd (why? why?) - maar dat allemaal terzijde.
Na tergend lang in haar tas graaien nam een mevrouw die één stoel en een gangpad verder zat, op. Ze begon een niet al te luid gesprek in het Frans. Na een tijdje smeet ze haar telefoon neer. Dat zag er vreemd uit, want het was een deftige mevrouw. Meteen pakte ze hem weer op en toetste ze een nummer in. Het gesprek ging verder, met duidelijk dezelfde persoon. Er kwam ruzie van, en hetzelfde ritueel met telefoontje dichtklappen en neersmijten en daarna weer oppakken, driftig toetsen en 'Arrête! Arrête!' roepen, herhaalde zich nog een aantal keren.
Maar vlak voor de laatste keer dichtklappen van haar gsm riep ze in het toestel: 'Bon! Pars! Pars!' ('Vertrek dan maar jij!'), en daarna ging ze een potje zitten huilen. Gestileerd huilen was het, zo heel stilletjes en toch helder.
Ik vroeg me af of ik iets kon doen, en volgens mij vroeg de hele coupé zich dat af, in het bijzonder de ongelukkige-meneer-met-snor die niet bij haar hoorde maar wel naast haar zat. Hij deed niks en we deden allemaal niks.

Ooit, een tijd geleden, liep ik eens in de gangen van de metro en toen kwam me een luid theatraal huilend meisje tegemoet. Ze schokte en haalde diepe jank-adems op. Toen ik haar vroeg of ik kon helpen, schudde ze van NO en schoot kwade vonken uit haar ogen. Weer zo'n man, dacht ze waarschijnlijk.

Slotvraag: laatst hadden we hier een kleine discussie over wel of niet primair moeten reageren, maar in casu onbekende huilende dames ligt alles misschien toch weer anders? Wie heeft soortgelijke ervaringen? Wellicht zelfs met onbekende huilende mannen?