EN TOCH

Normaal gesproken post ik hier geen zaken die met kinderboeken maken hebben. Maar vandaag moet ik wel. Hoewel - eigenlijk heeft dat waarover ik post ook weer níet met kinderboeken te maken. Want waar gaat het over?

Ik las een overzicht van getipte kinderboeken in de Vlaamse superkrant DE MORGEN. Onder andere Bibi's laatste boek wordt terecht met gejuich ontvangen. Het stukje waar ik het over wil hebben ging over het nieuwe boek van Veronica Hazelhoff: BEZOEK VAN MISTER P.
Dit boek is prachtig. Het is een van de mooiste boeken die ik dit jaar heb gelezen, en dat zijn velen met me eens. Ook de recensent van dienst van DE MORGEN is gelukkig positief.

In het boek komen twee belangrijke personen voor. Jo-Jo, die voetballer is en kinderreuma heeft, en Lena, een meisje dat wacht op de definitieve uitslag van haar asielaanvraag. De kinderen in dit boek zijn échte kinderen. Ze zijn geen 'probleemgevallen', en dat vindt ook dus de recensent van DE MORGEN. Die recensent ken ik als een goed recensent.

Maar als hij schrijft over het meisje Lena gaat het zo raar mis dat ik niet wist welk palletje er in mijn hoofd scheef schoot, welk klepje er fout woei en welke pin er doorbrak: ik schrok me in elk geval rot.
Citaat: (...) Lena, de dochter van vluchtelingen die bang zijn teruggestuurd te worden naar hun thuisland. Inderdaad, 'politiek correct' is deze roman ook nog. En toch, dankzij een strakke compositie, vlotte dialogen en de zeer geschakeerde psychologische tekening wordt dit (boek) een hoogst aangename verrassing.

Het gaat me om de woorden 'en toch'. Ware meningen verbergen zich altijd in de korte woordjes. De recensent bedoelt dus eigenlijk dat 'politiek correct' VERKEERD is. Met andere woorden, dat het schrijven over een meisje dat asiel hoopt te krijgen NIET GOED KAN ZIJN voor een boek. Politiek correct is dus zwak. Is dat wat geen goede boeken oplevert. Is dat wat de schrijvers niet horen te doen. Is niet interessant. Not done. Niet chique. Immers: 'EN TOCH' is dit een goed boek.

Hoe cynisch kun je zijn? Bedoelt de recensent dat we maar niet meer over asielzoekers moeten schrijven? Dat we de maatschappijproblemen, zelfs als ze zo perfect aan de orde komen als in dit wonderboek van Hazelhoff, maar beter kunnen weglaten?

Ik vraag het nog een keer: hoe cynisch kun je zijn? Is het de bedoeling dat we alleen over probleemloze kinderlevens schrijven? Die zijn immers politiek incorrect en dus goed en geoorloofd? En waar ligt de grens? Mag een allochtone achtergrond, of is dat al politiek correct-verkeerd? Mogen kinderen van gescheiden ouders?
Asielzoekerskinderen zijn kinderen. Punt. Kinderen met reuma zijn kinderen. Punt. Kinderen die in een gescheiden gezin opgroeien zijn kinderen. Kinderen die ziek zijn zijn kinderen. Marokkaanse kinderen zijn kinderen. Vlaamse kinderen zijn kinderen. Punt. Punt. Punt. Punt. Alle kinderen ter wereld komen met zaken of omstandigheden in aanraking die hen in meer of mindere mate voor problemen stellen. Maar dan zijn het nog steeds kinderen.

Wat een hallelujaans geluk dat onze allerbeste schrijvers, schrijvers dus zoals Veronica Hazelhoff, in eerste instantie aan kinderen denken en niet aan de politiek correcte omstandigheden waar zij in verkeren, EN dus TOCH over ze schrijven.