FINLAND DEEL 5: NIKS GEEN SEROTONINE-TEKORT

Niks geen depressies hier.
Vandaag was het zonnig en droog en we gingen naar Porvoo. Ik zal jullie niet vermoeien met toeristische info, de berichten over kerk en musea waren al redelijk zwaar naar ik begreep (ha!), maar Porvoo is zo'n dorpje dat je kent van Zweedse kinderfilms, waar jongens met vrolijke namen vriendschap vieren met een hengel en een ezeltje op een heuvel. En ze kunnen allemaal houten figuurtjes snijden. Nou ja, die jongens dan. Het ezeltje niet.

Ik zweefde in de comfortabele Helsinki-bus uit Porvoo terug door het halfdonkere Finse landschap en voor mij spraken Bibi en Jan Paul over bomen. Over berkebomen natuurlijk.
En ik vroeg me af hoe het komt dat ik zo graag in Scandinavië ben.
Als mijn atomen en moleculen niet bijeengehouden werden door waar ze dan ook door bijeengehouden worden, en ze zouden als een wolk losgelaten worden boven Holland, dan zou die wolk toch zeker voor tachtig procent naar Noorwegen, Zweden of Finland drijven. Daar is niets aan te doen, magneten zijn er niks bij. Ik zou ook heus wel een klein bubbelwolkje van mezelf naar Andalusië zien dwarrelen, maar qua afmeting zouden zelf de Zuid-Canarische ooievaars daar niet van opkijken.

Waar zit hem dat in? Waar is dat bepaald, en door wie? Mijn ouders hebben me als kind nooit naar die landen meegenomen. Komt het dan toch door Santa Lucia en dus door de Volvo?
En waarom vind ik de Noorse en Zweedse taal zo mooi? Waarom ben ik Noors gaan leren? Hoe zit dat met die moleculen en atomen? Waarom zouden die van Sebastian naar Praag zweven, die van Maikel naar de Galapagos-eilanden en die van Kees naar Ierland?

Laat het duidelijk zijn: ik was vandaag dus gelukkig. En op de plek waar die jongens op de foto zijn nam Bibi ook van mij een foto. Binnenkort zullen we hem misschien posten, samen met geweldige Porvooportretten van Jan Paul en Bibi zelf.
En nu gaat Bibi ons straks ook nog op een diner met rendiervlees trakteren. Liefde is het. Onderbuikgeluk.