EEN IK HARTJE LIJSTJE VAN THOMAS!
Van bloglezer en commentsplaatser Thomas kreeg ik de volgende 2006-film-top-vijf. En hij schreef er ook nog mooie onderbouwingen bij! (Dankjewel, Thomas!)
THE QUEEN (Stephen Frears)
Dat een personage dat zó leeft volgens kille protocollen en versteende tradities, zó levend en vooral invoelbaar wordt neergezet, zonder dat je ook maar een moment twijfelt aan de authenticiteit, maakt Helen Mirren mijn favoriet voor elke denkbare Oscar. In alle opzichten een oer-Britse film: een dijk van een verhaal, ingetogen en beheerst verteld, vol vakmanschap en tegelijkertijd liefdevol én voortdurend balancerend op het randje van droge satire.
MARIE ANTOINETTE (Sofia Coppola)
Nog een koninklijke film, maar dan over een vorstin die allesbehalve vorstelijk is. Coppola portretteerde de beruchte Franse vorstin als de adolescent die ze in eerste instantie was: onbevangen, onschuldig en ietwat leeghoofdig. Onder de oogstrelende beelden van de achttiende eeuw wordt geregeld twintigste-eeuwse new-wavemuziek gemonteerd, waardoor de parallel met hedendaagse spilzuchtigen getrokken wordt en blijft aandringen. De geschiedenis werd zelden zo beklijvend tot leven gewekt.
THE DEPARTED (Martin Scorsese)
Een grote, grootse film van Scorsese, starring the great, grand Nicholson, DiCaprio, Damon, Wahlberg en Sheen, verdient grote, grote lof. Wát een acteurs, ja, en wát doen zij het goed. En wát een verbluffend verhaal dat waanzinnige wending na waanzinnige wending neemt maar niet de geringste moeite hoeft te doen om geloofwaardig te blijven. Ik verwacht niet dat welke andere film ook waarin zóveel personages worden omgelegd, mij even juichend de bioscoop zal kunnen doen verlaten.
MATCH POINT (Woody Allen)
Hoge verwachtingen had ik, want ik ben zowel verafgodend Allen-fan, als kwijlend Johansson-fan, als trappelend Britse-upper-class-films-fan. En nu ben ik ook nog Jonathan Rhys Meyers-fan. Allen heeft een scalpel in zijn hand en snijdt met zijn verhaal langzaam de ogenschijnlijk ideale kleinzoon open en toont langzaamaan wat een doortrapt, egoïstisch, slecht mens er in zijn lichaam schuilgaat. Een slimme, wijze, gemene, spannende en heel huiveringwekkende film van de hand van een meester.
OBER (Alex van Warmerdam)
Tragikomisch is een van mijn favoriete kwalificaties. En daarom moet Ober erin, dé tragikomedie van 2006. Vol absurde grappen, zonder dat de draad van het verhaal verzandt in die absurditeit. En heel terecht zijn twee onbedaarlijk flauwe grappen zo vaak genoemd en geroemd: René van 't Hof als tergend traag oud vrouwtje in een eindeloze scène én het moment waarop ober Edgar secondenlang èèèèèèèèèèèèèèèèèèèèèèèèèè zegt, tot verbazing van zijn medespelers en hemzelf. (De scenarist, ook personage, is in slaap gevallen op zijn toetsenbord.)
