DE VROUW EN DE STEM

Toen ik eindejaars-cd-lijstjes maakte merkte ik het al: ik schreef vooral over mannen. In de beste tien hield alleen Wende Snijders nog krachtig veertien vaantjes omhoog.
Discriminatie!
Of op z'n minst: eenzijdigheid!
Oui!

Maar gek genoeg, fijn genoeg, leuk genoeg heb ik tot nu toe in 2007 juist genoten van cd van vrouwen! Was daar eerst de herontdekking van Karen Dalton, kocht ik afgelopen week de nieuwe cd van Lucinda Williams (WEST), en, en, en, de cd die ik nu het meest draai is die van de Franse Élodie Frégé.

En dat is verwonderlijk.
Want deze zangeres met meerdere accents aigu lijkt een soort kalendermeisje. Ze won een van de Franse Idols-edities. Ze staat op foto's altijd heel bevallig door haar gordijnharen te kijken, ze draait met haar bovenlijf dwars tegen haar heupen in en dus zou je kirren verwachten. En Gainsbourg-Birkin-gezucht. En teksten over sterretjes en verdorie, die stoute jongensharten.

Maar dat is dus niet zo.
En dat komt vooral door haar producer: Benjamin Biolay. Ook al geen ruimlongig zanger, maar wel een begenadigd liedjesschrijver, en een zeer goed arrangeur.
De dertienliedjes op Élodies nieuwe cd LE JEU DES 7 ERREURS (goede titel ook), zijn allemaal interessant.
Van LA CEINTURE, een traag buitelend liedje, tot het titelnummer, een duet met Benjamin, dat stevig klinkt en lichtelijk wanhopig, tot PAS LA SOUVENT, een lui jazz-achtig lied, met expres een paar tekstherinneringen aan Piaf.

Élodie schreef zelf de meeste liedjes, Biolay de rest, behalve een enkele cover, o.a. van ja, dus: Gainsbourg.

Alles bij elkaar nu al een van mijn favoriete 2007-cd's. En dat verrast vooral mijzelf.

Op haar MySpace pagina zijn alvast een paar liedjes te horen.