Open dag (door Ivo)

Ik had afgesproken met mezelf om niet over mijn werk te gaan bloggen. Belangrijker vond ik het om te bloggen over de dingen des levens.
Toch kan ik het nu even niet laten. Gisteren heb ik ook gewerkt. Op een zaterdag.

Op zaterdagen werken op school is om de een of andere reden altijd slopend. Waarschijnlijk omdat je daar eigenlijk niet hoort te zijn, op zaterdag.
Een open dag op zaterdag is eigenlijk extra slopend. Dit komt misschien doordat ik niet echt een vaste taak of plek heb op de open dag.
De (werk)tijd gaat hierdoor dan langzamer.

Wat de open dagen op zaterdagen dan wel leuk maakt zijn de bezoekers. De leeftijd, pluimage, samenstelling en vragen die ze stellen. Eigenlijk kan je dan al zien of het wat gaat worden en is er een redelijke inschatting te maken of je de potentiele student nog terug gaat zien.

Ik heb een paar ergste soorten. (Het zijn met name ouders en sterk gechargeerd, dus niemand zal zich hierin herkennen en de gastblogschrijver treft geen blaam)

Bijvoorbeeld de ouder die laat blijken via andere kanalen een of meerdere collega's en dus de opleiding en dus het onderwijs te kennen. En het dus o zo leuk vinden dat hun zoon/dochter hier wil komen kijken. Deze mensen weten namelijk precies wat er speelt in het onderwijs en eigenlijk in de hele wereld. Ze hebben eigenlijk ook alle oplossingen voor alle misstanden al bedacht; als zij eens aan het roer zouden komen. Deze mensen reageren meestal met 'ja-jaas' of 'ja-nee-tuurlijks'.

Dan hebben we de ouder die met een ernstige blik naast hun postpuber zoon/dochter dan serieus willen weten wat het slagingspercentage is. En vervolgens een soort van onderonsje proberen te hebben over van 'je-weet-wel-hoe-die-kinderen-zijn-he-he'. Of degenen die vragen naar de kans op een baan, ik schat hun zoon/dochter dan op een jaar of 16/17 en de ouders zijn al bezig met de carriere, want ja je moet toch tegen die tijd tot je 68e wel verzekerd zijn van een baan!

Er zijn ook de gesprekken in de samenstelling met ouders en broertje/zusje. Dit kan een paar kanten op gaan. De eerste mogelijkheid is dat ouders alle vragen gaan stellen en ook vragen die niet interessant zijn voor de jongere; die zie ik dan mentaal afscheid van ons nemen. Een andere mogelijkheid is dat de ouders de vragen stellen en vervolgens het bij hun zoon/dochter neerleggen, in de trant van 'hee- het-is-jouw-toekomst-hoor'. Wat te denken van de ouders (meestal moeders, vaders kijken vaak wat norsig en zijn meer geinteresseerd in cijfers) die vervolgens wijzen op studiewangedrag van de zoon/dochter met de ondertoon van 'nou-dan-zal-je-eindelijk-toch-echt-aan-het-werk- moeten-he'.

Is dit te vermijden? Krijg ik dit later ook? Doe ik dit later ook?

Dan hou ik me vast aan de wel leuke ouders die je spreekt. Die heb je gelukkig. Of die van ouderejaars studenten die een keer meekomen om het eens te zien en omdat ze zoveel over de opleiding horen.

De oplossing heb ik ook al gezien. Zoon/dochter gaat samen met vriend/ vriendin. Schuchtere potentiele studenten komen schuifelend op je af, overleggen eerst nog fluisterend, vragen of ze iets mogen vragen. Enthousiast veer ik dan op. Natuurlijk, daar ben ik hier voor. En ik meen het! Na een vraag worden er blikken gewisseld. Of er nog iets gevraagd mag worden. Natuurlijk, zoveel je wilt en al stel je 30 keer dezelfde vraag. Na een kort gesprekje waaraan je kan zien dat ze eigenlijk nog meer vragen hebben, bedanken ze en fluisterend gaan ze hun weg. Dat zijn wat mij betreft de eerste stappen richting zelfstandig een student worden. Aan volwassen worden. Aan losweken van thuis. Aan kennismaken met nieuwe werelden en ideeen.
En dan denk ik terug aan hoe ik daar een aantal jaar geleden met mijn moeder zat. Wat was ik blij dat ze mee was.