VIER FILMS, EN TEGENLICHT

Ik heb de afgelopen dagen vier films gezien. Vanavond RED ROAD, een vaardige film, en twee dagen geleden de prachtige film DAS LEBEN DER ANDEREN, die iedereen moet gaan zien. Tobias en Violeta hadden hem al boven hun jaarlijstjes staan, maar nu is hij (nog eventjes) in Nederland te bekijken.

Maar behalve THE GOOD GERMAN die tegenviel was er ook nog een afschrikwekkende verval-ervaring, namelijk de nieuwe film van David Lynch: INLAND EMPIRE.

Laat ik er duidelijk over zijn: ga er niet heen!

Tssssss, mijn held van TWIN PEAKS en ook van films als BLUE VELVET leverde een misbaksel af. Stel je voor: drie uur lang trage film kijken waarin elke scene stomverbaasd naar de scene die achter hem komt én de scene die voor hem komt staat te kijken, 'hé, zit jij ook in deze film?'

De film begint met een zweem van verhaal, maar na een minuut of twintig ontspoort hij en is er in de verste verte niets meer aan vast te knopen. En omdat Lynch het aan het begin van elk nieuw draaiminuutje ook niet meer wist gaat ie dan maar een lamp filmen. Een lamp die aan is. Recht met de camera erop. Effect. Effect. Effect. En dat dan minstens veertig keer.

Verder is er een soort hoofdrolspeelster. Laura Dern. Niet dat ze speelt, nee, ze loopt voorzichtig door deuropeningen. Ze heeft een vastgebeiteld gezicht, de actrice kan alleen maar zorgelijk en bang kijken. Een soort Frodo-Lord Of The Rings ervaring dus, daar kon de hoofdrolspeler ook alleen maar grote ogen opzetten. Drie vervolgfilms lang.

Er zijn hier en daar beroemdheden (Jeremy Irons, Harry Dean Stanton, William Macy, Nastassia Kinski) en die mogen allemaal een halve minuut opdraven. Sommigen, Macy bijvoorbeeld, halen de tien seconden niet eens. Waarom doen ze dat? Omdat Lynch het hen vroeg.

Die man mag waarschijnlijk alles. Ooit zag ik bij een zichzelf zeer serieus nemend poeziepubliek zeer beleefd klappen na een krankzinnig optreden van een schreeuwende heks die improviseerde op een gedicht, en dus kronkelend over het toneel was gleed, hoge uithalen 'Óóóóórrrrrrrrloggggggg' uit haar keel sodemieterend. Niemand wist wat we fout hadden gedaan om naar zoiets te moeten kijken, maar toch werd er geapplaudisseerd.
Iets dergelijks zal bij deze film misschien ook gebeurd zijn: het is Lynch, dus het zal kunst zijn. Nu, het was geen kunst. Het was horribiliteit.

Genomineerd voor de Beroete Mattenklopper, en meteen ook prijswinnaar wegens het succesvol beledigen van publiek, acteurs en de eigen reputatie: Dhr. Lynch, USA.