Drietrapsraket (door Alexander)
Met de Guatemala-pleisters nog fier op mijn armen liep ik gistermiddag door de Albert Heijn. Er was een plank heringericht, zag ik, en daar stonden ineens flesjes vruchtenlimonade van het merk Maaza. De sapjes hadden bijzondere kleuren en smaken: er was melkwit lycheesap, dieporanje mangosap, warmgeel passievruchtsap en knalroze guavesap. Ik koos het guavesap.
De beslissing was gebaseerd op de eerste drie letters van het woord guave.
Mijn enige ervaring met het fenomeen guave dateert van jaren geleden en ik herinner me vooral een weinig sappige melige roze brij. Het guavesap was wel sappig. Het was verrassend lekker en smaakte ánders. Het had de zoetheid van mango en de frisheid van peer. En het was roze. Wat op zich al bijzonder en leuk is. En niet dat halfroze rood van vruchtensapjes met aardbeien. Echt knalroze.
---
Ik las vandaag in de NRC.NEXT een ontzettend lovende recensie van het nieuwe boek DUIZEND SCHITTERENDE ZONNEN van Khaled Hosseini. Hij schreef eerder DE VLIEGERAAR, dat zich afspeelt in het Afghanistan onder de Taliban. Ik heb dat nooit gelezen, maar ik geloof dat ik iets gemist heb. Als ik mensen vroeg of ik het moest lezen, antwoordden ze me meestal dat het wel sentimenteel was, dus dat ik daar dan wel zin in moest hebben. En er lagen even hoge stapels vliegeraars als Kluuns. Dat vond ik ook al een veeg teken.
Dus ik had het maar even laten zitten. Maar als een kwaliteitsrecensent schrijft over het ook al best sentimenteel getitelde DUIZEND SCHITTERENDE ZONNEN: ‘De schrijver […] is erin geslaagd een epos te schrijven dat ontroert, dat je boos maakt en dat je doet huiveren. Hosseini is een vakman, in staat geloofwaardige personages te creëren en verhaallijnen soepel in elkaar te weven.’ – nou, dan ben ik om. Zo naar de boekhandel.
---
Raar bericht lees ik net. Er komt een nieuw programma op tv, KORTE LONTJES heet het. ‘Het programma laat op een ludieke manier zien hoe de verborgen camera registreert hoe mensen hun geduld kunnen verliezen in lastige situaties waar iedereen in het dagelijks leven mee te maken krijgt. Verkeersergernissen, burengerucht en andere moeilijke momenten worden feilloos door de camera gevangen.’
Ik ben er op voorhand tegen. Omdat ik op voorhand tegen uitlokking ben. Nu gaan ze mensen irriteren om te zien hoe zij dan geïrriteerd doen. Je kwéékt daarmee negatieve gevoelens, die er anders niet geweest zouden zijn. Alsof je iemand gaat ontvoeren om te kijken hoe hijzelf en zijn familie daarop reageren. En als het juist moralistisch wil laten zien dat wij te korte lontjes hebben, lijkt het me niet dat je die dan nog eens moet gaan aansteken.
