TENSLOTTE: ERGENS VIND IK DAT WE HEM KEES MOETEN NOEMEN, EERBETOON

CURLINGFOTO

NEEFJE EN NICHTJE IN MAAG-VERHUIS-APPARAAT

TERUG EN BEWIJSFOTO

Ik ben weer terug. Uit Canada. Maar er vallen nog wat splintertjes te vertellen. En recht te zetten. Allereerst over de kuddes op de ranch die ik bezocht. Ik schreef dat er 2200 runderen rondliepen. Fout. Het waren er 2200 in die éne kudde. In totaal zijn het er wel 5500! Op de foto trouwens het bewijs dat ik er was.

Op de laatste maandag was het de bedoeling dat ik in de klas van de highschool waar mijn nichtje op zit (14 jaar) iets over 'schrijven' zou vertellen. De school zag er uit zoals we van een tv-highschool kennen: lockers, foto's aan de muur met klassen, trofee-kasten, een lerarenkamer waar mokken aan de wand hangen met elk een dymotang-tapeje erbij waarop de naam van de eigenaar.

Maar toen de lezing begon werden we naar de gymnastics hall gebracht (je weet wel, met van die houten schrootjes als vloer, en niet zo'n rubbervloer als wij in onze gymlokalen kennen), omdat men ook maar alle andere klassen had uitgenodigd! Nadat over de intercom het volkslied was gespeeld (elke maandagmorgen) en een bijbeltekst gelezen was, stroomde de hal vol met 13-16-jarigen. Pfoei. En ik had slechts de vertaling van 1 (één) prentenboekverhaal bij me. Dat ook nog eens voor veel jongere kinderen is!

Maar goed, mijn nichtje introduceerde me heel goed en dapper en daarna stond de microfoon klaar. Het bleek een voorbeeldige highschool te zijn, met alleen maar vriendelijke leerlingen, die ook nog eens slimme vragen stelden. En ze vonden het helemaal niet erg dat hun lessen nog niet konden beginnen - misschien verklaarde dat, in elk geval gedeeltelijk, hun aandacht!

Canada is een ruim land, zowel in kilometers als in politiek. Er is relatief weinig criminaliteit en de mensen zijn vriendelijk. Ik vond het geweldig om zo'n goed beeld van het bedrijf van mijn broer te krijgen, en ook om te zien hoe het landschap en het klimaat waarin je woont je leven veel meer kan beïnvloeden dan dat het dat in Nederland doet. En natuurlijk waren er de avonturen, waarvan hierna nog wat meer foto's.

Please adopt us! (by Tobias and Violeta)

It is the YEAR OF THE HUMANITIES. At least in Germany …! Since 2000 the Ministry of Education and Sciences chooses a motto and treats us with themed arrangements including exhibitions, performances, readings, publications etc. This year it´s the humanities´ turn and the initiators designed a not really thrilling web-site that announces all the events and helps us with definitions of the term “humanities”: Communicate, Arrange, Remind (www.abc-der-menschheit.de).

Well well well…

On the agenda we found amazing projects like:
Alphabetic character-installations! For instance the Free University here in Berlin hung up a large “F” (for “freedom”) and the University in Jena a “X” (for “Xenien”).
We are all asked for choosing a character that represents a humanistic term.

Hmmm…

We started to worry because we both study humanities and if these initiatives are designated to help our fields of study, it seems as if there is not much hope.

But: the editor-in-chief of the feature pages of DER SPIEGEL, Matthias Matussek (a very battlesome journalist who is fighting for a new form of patriotism in his books), came up with a help-full initiative. Since three weeks he appeals on his weekly video-blog for adopting a humanist.

So if anyone of you wants to adopt us, just let us know!

Berlin für Bibi 3 (by Tobias and Violeta)

Today we searched for something that could characterize our district Prenzlauer Berg. We went to a café on the nearby KASTANIENALLEE and waited - but nothing happened. So we moved to the seats right behind the café´s large window (a former showcase) and started to observe the people passing by. We had a perfect position (see picture) because we could sit there, behind the scaffold in front of the window, without being noticed.

And we began with one of those counting-people-games. Our two criteria were: people pushing a buggy and - to include the opposite- men at the age of more than fifty. Our game had the time-frame of 15 minutes and we counted the people on both sides of the street. Guess how many buggies passed by? 15!
And how many men over fifty? 2! One postman and one man looking like a grandfather on his way to the kindergarten to pick up his grandchildren...
That is one buggy per minute (bpm)!
What does it mean?
1. rumours of the fact that Prenzlauer Berg is the district with the highest birth-rate in town are probably right
2. you can have a really nice afternoon in counting people - if you chose interesting criteria...

Berlin für Bibi 2 (by Violeta definitely without Tobias)

The film DER HIMMEL ÜBER BERLIN is also one of my favourite movies, it is even more than that: it was a kind of revelation.
When I saw it for the first time, more than ten years ago, I didn´t understand a single word of the dialogues resp. monologues (by the way: the screenplay is written by Wim Wenders and Peter Handke, whose recent play we saw last week and wrote about on this blog). I was overburdened by that film-poem - but somehow I knew: that´s it, that´s what film also can be!

There are lots people who think that Wender´s films are boring - that´s what Tobias supposes them to be… - and who think that especially DER HIMMEL ÜBER BERLIN is complete kitsch.

It is not! It is the story of two angels, Damiel (played by Bruno Ganz) and Cassiel (played by Otto Sander), who promenade through the divided Berlin. Damiel falls in love with the trapezist Marion and gives up his immortality…

The film was shot in 1987 (= the year Bibi visited Berlin). And most of the places that are shown do not exist anymore. They disappeared. Not all of them of course, for example the library “Staatsbibliothek” at Potsdamer Plats still exists and looks like in the film. But most of them at least mutated and are out of all recognition.

If you remember the scene when Homer (one of the film´s figures, played by Curt Bois) walks along the wall at Potsdamer Platz - followed by his guardian angel Cassiel - and says: “Ich kann den Potsdamer Platz nicht finden! Nein, ich meine hier… Das kann er doch nicht sein! Denn am Potsdamer Platz, da war doch das Café Josti… Das Kaufhaus Wertheim war auch hier. Und dann hingen plötzlich Fahnen dort…“, and you compare the location with today´s Potdamer Platz, you awake to the accelerated metamorphosis of this place.

For instance the isolated house on Potsdamer Platz, shown in the film, is now surrounded by skyscrapers (see picture) and from today it is nearly impossible to imagine, that around this house there has been waste land.

Recently Wenders published a dvd-collection with his seven favourite films. Of course DER HIMMEL ÜBER BERLIN is among them because, according to his words, together with his ALICE IN DEN STÄDTEN (from 1974) it is his most important film. The chosen films come with an audio-comment spoken by Wenders himself and in the case of DER HIMMEL ÜBER BERLIN with a bonus-dvd with an interview, shots that have been cut of and scenes that have not been used (like a very funny pie-fight between Damiel, Cassiel and Marion). That material is wonderful and the comments guide the eyes to overlooked details.

By the way: these days the heaven above Berlin is dark and cloudy…

Ps für Tobi: In der dem neuen, sehr schönen Dokumentarfilm über Wim Wenders frühe Jahre, der auf der Berlinale lief, sagt er selbst über sein Werk: Wenn es ein Thema in meinen Filmen gibt, das sich durchzieht, denn natürlich haben meine Filme viele Themen, dann ist es die Frage: Wie soll man leben? Wie kriegt man das nur hin, in diesen Zeiten?
Ja, ist das etwa langweilig… Na?!

CURLING

Ook nog even terug in de tijd: ik ben dus naar een curling-wedstrijd geweest.

Af en toe zie je die sport op televisie, en toen ik hoorde dat hier in Lethbridge (10 minuten rijden verderop) het nationale dames curling kampioenschap werd gehouden, wilde ik heeeeeeeeeeeeeeeeeeel graag gaan kijken.

Curling is een hoffelijke sport. Twee teams van zich beheerst gedragende dames duwen 'rocks' (grote ronde stenen) over een ijsvloer, en aan het eind van de wedstrijd gaat het erom wie de meeste stenen in de cirkels, dicht bij de stip, heeft liggen.

Curling is sinds 1998 een Olympische wintersport, en Canada is het land waar het het meest wordt gespeeld.

De hele hal zat vol, afgelopen donderdagavond. Er waren landelijke televisieploegen, en de stenen gleden nu eens van links naar rechts, dan weer van rechts naar links. Het duurde even voordat ik alles doorhad, maar als je lang genoeg naar een sport kijkt die je raar vindt, wordt hij uiteindelijk een stuk minder raar.

Dit bleef toch wel bizar: als een steen weggeduwd is boenen twee dames het ijs vóór die steen met kleine bezempjes heel fanatiek warm. Kennen jullie Juffrouw Mier uit De Fabeltjeskrant nog? Zó boenen die dames.
Maar het allerwonderlijkst is toch wel dat intussen de ánderen de boendames aanmoedigen. Dit gillen ze: 'Hard! Hard! HAAARDDD!'

ZATERDAG IN EDMONTON

Het is maandag, ik weet het. Maar toch nog even bloggen over eergisteren. Toen gingen we met neefje en nichtje naar de grote West Edmonton Mall en in die mall naar het gigantische Water Park, zie foto.

Er zijn een stuk of tien 'slides', glijbanen op allerlei niveaus. Sommige daarvan zijn duizelingwekkend hoog en nemen duizelingwekkende bochten met een duizelingwekkend golf water er in, waardoor je met een duizelingwekkende vaart duizelingwekkend bruisend een bassinnetje in geschoten wordt.

Ik heb het meegemaakt. Dat is het voordeel van met kinderen zijn. Normaal gesproken zou ik dit noooooit gedaan hebben, maar nu was het very uncool om te weigeren. En eerlijk is eerlijk, ik vond het leuk!

Er was ook een enorm zwembad bij. Om de zoveel tijd gaat er een toeter af, en dan komen de golven. Hoge golven.
En vanuit het zwembad heb je uitzicht op de bungee-jump-toren, zodat er af en toe voor je ogen iemand roekeloos hangt te bungelen.

De middag eindigde overigens 'pretty amazing': opeens werd iedereen het grote bad uitgestuurd (wij stonden net aan de zijkant op een attractie te wachten). De badjuffen zwaaiden geagiteerd met met hun armen. 'Out! Out! Out!'
Even later zagen we de reden: iemand had zich, qua grote behoefte, in het water niet in kunnen houden.
Waarop 'het grootste water park' dan toch vrij kwetsbaar bleek.

Berlin für Bibi 1 (by Tobias and Violeta)

... the wall! Today we looked for the wall which separated East-Berlin and West-Berlin between 1961 and 1989.
On the side of the GDR they called it “antifascist protective barrier” but it caused many biographic tragedies.
Of course it doesn´t exist any more - that´s the point - but there are some places in the city where parts of the wall are exposed or integrated in history museums. These places are attractions for the tourists and easy to find. There the history of Berlin is obvious.

We knew that there is a subtle form of memorial along the former route of the wall because we passed through it thousands of times.
But today, when we looked for it to take a picture, we couldn´t find the small cobblestone-line. It crosses sidewalks and streets and when you pass it by car it bounces the car, only a little bit of course. But sometimes the line is interrupted....

Where we assumed it to be, there was no mark. At least we couldn´t see one because we got into a labour unions demonstration! There was no chance neither to ask the people to make way for our investigation nor to ask them about the memorial because they where all busy with talking about union rates and things. We gave up.

Fortunately, on the way back to the car - near Potsdamer Platz - we found a part of the mark: voilà!
This wall-memorial, simple as it is, really “embodies” the heritage of history: we know where the wall took its route, we read plenty of fictional and non-fictional books about the times of the GDR, we saw and see films, we talk to people about that time and ... we live with it, such internalized that we “step on” the wall even when we are not aware of it.

Ps: on our walk we came by a huge militaristic moment for the defeat of Nazi-Germany. And, Tobias, that is not what monuments are for!

Ghosts (by Tobias and Violeta)

Tonight we came more satisfied from the theatre than the other time. We saw GHOSTS by Henrik Ibsen in the theatre SCHAUBÜHNE which is located in the western part of the city (http://www.schaubuehne.de). When Berlin was separated by the wall (Hello Bibi!) it was one of West-Berlin´s most famous theatres but now, after the reunification, it has to compete with at least four other important theatres in the former eastern part.


Accompanied with jazz-music, the story of Helene Alving, widow of a womanizer, and her son Osvald who felt in love with the families´ maid is arranged around a large table. It is the only requisite on stage. And at that table all family-secrets get disclosed: Osvald and the maid are half-brother and half-sister, Osvald is sick to death from Syphilis, his mother tries to cope with the reminiscence of her unhappy marriage… Everybody is talking through microphones which are fit on the table.
The staging by Sebastian Nübling abstracts the story from the context of a Norwegian family in the late 19th century, the stage design creates the corresponding “coolness” and the text is abridged and actualized in a moderate, humorous way. And the actors are great. We had a really nice evening out in the West!

Poetry on TV (by Tobias and Violeta)

For years Harald Schmidt is the king of late-night-talk on German TV!
Twice weekly he presents his show - a combination of written gags, improvisation and a short interview with mostly one guest.
Always funny, always cynical, always politically incorrect!


Last week he invited the host of a new show which is going to start tonight. It will be the first POETRY SLAM-show on German TV and he quoted from one of the contributions:

Ich bin ein Flamingo und Du bist ein Gnu
Ich … Flamingo … Du Gnu
Ich … und Du?

We are not sure if this foretaste is a recommendation for the show or rather a warning?

BOEK

Het gebeurt wel eens vaker dat mensen zeggen: over mijn leven zou je een boek moeten schrijven.
Mijn neefje zei hetzelfde.
Ik vroeg: wat voor boek moet dat dan worden?
Hij zei: a self-help-book.
Watte?
Ja, zei hij, het moet over mijn leven gaan, en als mensen dat lezen dan denken ze: owh die jongen is een loser. Vergeleken met hem hebben wij het een stuk beter!
En dan zijn ze blij.
Self-help.

Erachteraan kwam nog een brede, brede smile.

PLAATJESLOOS

Een paar verdere belevenissen uit canada, maar opgeblogd vanaf een betaalcomputertje in de lobby van het hotel, en dus kan ik er geen plaatjes bij posten. Ik beloof het: de foto's komen later.

Mijn neefje Anthony (bijna twaalf) is een man van uitspraken. Hij houdt van taal, en hij houdt van grappen. Zo vraagt hij al een paar dagen om een 'maniacal pillowfight'. En vanochtend bij het ontbijt zei hij: 'I am full of great, long stories that nobody wants to listen to.'

Gisteren zijn we naar een amusementspark geweest, en dus ben ik gezweefmolend en gekatapulteerd, en zelfs 'de grootste rollercoaster van Noord-Amerika' moest uitgeprobeerd worden. My oh my. Man. Gee. Je voelt in elk geval na afloop dat je spieren hebt, want je wordt met zo'n enorme kracht tegen de stangen waarin je vast zit gesodemieterd dat alle botten zich in paniek tegen hun buurbotten drukken.
Terwijl we even ondersteboven in de zoveelste looping bleven hangen, dacht ik: waarom doe ik dit?
Maar waarschijnlijk is het goed om die gedachte van tijd tot tijd te hebben?

We zijn dus in Edmonton, na 5 uur rijden. Onderweg, omdat Jan Paul ernaar vroeg, in een Tim Horton's wat gedronken. Een van oorsprong Canadese fastfood/koffie-keten. Interessant, maar niet zo stijlvol als Starbucks...

Mijn broer had een cd met 'de beste Nederlandstalige hits' in de auto, en dus luisterden we oa naar KOM UIT DE BEDSTEE MIJN LIEFSTE. Nooit geweten dat dat zo'n krankzinnige tekst had, inclusief misdienaartjes die met pijl en boog zitten te spelen.

Hm. Dit is een allegaartje geworden. Hopelijk morgen meer. Vandaag moet er gezwommen worden in 'het grootste overdekte zwembad van Noord-Amerika'. Met van die buizen. En zo...

Do not take your children! (by Tobias and Violeta)

Normally I (V) am not interested in fantasy films and I (T) am not interested in films about the Spanish civil war. Although we went to the movies together and saw the film PAN´s LABYRINTH by the Mexican director Guillermo del Toro. The story takes place in post-war Spain of 1944. Ofelia, whose father died in the Civil War, and her pregnant mother remove to the country where the new husband - a fascist Group Capitan - lives and fights against remaining guerrillas. He is obsessed by the birth of his son and heir and completely indifferent towards his new wife and her daughter. Little Ofelia only bears with the Captain because she is absorbed by the magic world of the fairy-tails she reads. Her new fried is a faun who asks her difficult riddles …

The combination of fantasy and realistic drama in the film is excellent, based on the distinction between Ofelia´s world of dreams and her everyday life. And Sergi Lopez is brilliant as bestial Captain as well as the young actress Ivana Baquero as Ofelia.

BUT the film is highly brutal! Continuously! During the scenes in the underworld just as in those taking place overground!

We heard that people thought of taking their children to see that film because the female protagonist is a child and because it is a fairy tale.

It is indeed a fairy story - but for adults. And that is what the director wanted it to be… In an interview with a German newspaper we read his answer to the question: Why do adults need fairy tails much more than children?
“As soon as you start to function as an adult, the brightness of spirituality and magic disappears. We believe that reality is more powerful than our imagination. In reference to that position, fantasy-stories are the best antidote.”

The night of the con men (by Tobias and Violeta)

Peter Handke is (still) a famous writer in Germany and Claus Peymann a well-known director and the current manager of the theatre BERLINER ENSEMBLE which has been founded by Bertolt Brecht in 1949 and which aims to keep his concept of theatre in good memory (see http://www.berliner-ensemble.de/). Both have in common that they like to act in public as the agent provocateur.
Peymann´s last coup some weeks ago, when Germany debated the discharge of the former RAF-terrorists, was the offering of a placement at the BERLINER ENSEMBLE to one of the prison inmates. In the theatre business he made a name of himself by promoting writers like Thomas Bernhard, Elfriede Jelinek or the mentioned Peter Handke.
Handke celebrated his first triumph in 1966 with the play PUBLIKUMSBESCHIMPFUNG (staging: Claus Peymann) and from then on his texts have been regularly staged all-over Germany. In 1996 he published a travelogue with the phrase “Gerechtigkeit für Serbien” in its long title which caused a heated debate on belittlement of the Serbian war crimes. In 2004 he visited Slobodan Milosevic in prison and took a speech at his funeral in 2006. In reaction to that one of his plays was removed from the theatre-program in Paris...
Now these two old friends got together again for the debut performance of Handke´s recent play SPUREN DER VERIRRTEN at the BERLINER ENSEMBLE. We saw it yesterday.
In his marvellous prose text Handke comes up with a spectator who describes what he observes: reams of couples, single persons, or groups appearing in front of his eyes, acting out, exiting, exchanging a few words. Their topic is nothing less than the time, the human existence, the course of the world.
Also in the staging an actor appears at the beginning, takes place in the front row and follows what happens on the forward-tippled stage. The appearing people remind of fairy-tale-figures, characters of Handke´s former plays or mythology and an undefined character (“the third”) connects the scenes by his constant entries.
But what is carefully, ambitiously, poetically developed in Handke´s text becomes boring, flatulent, comedy-like (when it doesn´t fit) on stage. And at the latest when the ensemble starts to sing a couplet with the lyrics “Das waren noch Zeiten. Das war die Zeit” Peymann´s work turns into kitsch.
The marks, the actors leave on stage at the beginning (breadcrumbs, scraps of paper or metal piles) are all gone with the wind within minutes - like our impressions shortly after the ending of the performance!

CANADA DAG 3 (2)

Ook gisteren: naar een Hutterite kolonie geweest. De Hutterites zijn een streng gelovige groep mensen, die onder ongelooflijk beperkende maatregelen 'communaal' leven. Volgens de richtlijnen van de apostel in Handelingen 12.

Via vrienden van mijn broer kwamen we in een gezin terecht. Vader, moeder, zes kinderen: jongens in de leeftijd van 16 tot 5. De voertaal in een kolonie is Duits. De kinderen leren Hoog-Duits op school (op de eigen kolonie-school, die tot groep 8 gaat, daarna werken de kinderen in de commune), en ze leren ook Gotisch Schrift. De commune beslist welke taak ieder lid in de kolonie krijgt. Dat kan ook zomaar veranderen. Een van de mannen die wij spraken was elektricien, maar moest opeens varkensboer worden.

Als de kolonie 130 leden bereikt, dan wordt er gedeeld (net als bij insektenzwermen). De kolonieraad beslist door de hand van God (letterlijk: door het trekken van lootjes) wie naar de nieuwe kolonie gaat. Dat kunnen dus rustig familieleden zijn, terwijl jij zelf moet achterblijven. 'Wel goed juist,' zei een Hutterite-vader tegen me, 'want dat voorkomt inteelt.'
Vanzelfsprekend wordt er alleen binnen de kolonie getrouwd.

Uiteraard vinden er 'ontsnappingen' plaats, jongeren die buiten de commune gaan leven. Dat gebeurde onlangs met een negentienjarige zoon van een van de gezinnen. Maar hij overleed vlak erna. Het gevolg was dat rouw om hem binnen de kolonie niet was toegestaan.

Er wordt gezamenlijk gegeten, dus de eenvoudige huizen hebben geen keuken. Alles wordt zelf gedaan. Ze dragen altijd de kleding die je op de foto ziet. Precies zo zag het gezin eruit waar we gisteren binnen werden gevraagd. En waar we zelfgestookte gele wijn kregen. Lekker, en sterk.
Bier is verboden, evenals tv en uitgaan etc. Ieder krijgt eenzelfde maandsalaris: 10 dollar.

Intrigerend.
Hun website: www.hutterites.org.

CANADA DAG 3 (1)

Ik heb de geweldigste dag gehad die je kunt bedenken. Ik ben naar een ranch geweest, ik heb zelfgemaakte wijn gedronken bij een religieuze kolonie en ik heb een curlingwedstrijd live gezien. Ik ben gelukkig.

De ranch is de McIntyre Ranch, een van de allergrootste van Canada. Er lopen 2200 koeien rond, Herefords en Red Angus (ter jouwer info, Bibi), en we zijn in een jeep urenlang gaan rijden over het gigantische ranchterrein (groter dan Rotterdam). Ik heb fenomenale foto's kunnen maken, in een kudde Red Angus gestaan, de 'branding corrals' gezien, herten bekeken (van heel dichtbij) en.... coyotes!!!!!

Het was net alsof ik in de boeken van Annie Proulx verzeild was geraakt.

De bijgaande foto is niet van mij, en bovendien niet in de winter genomen, maar je krijgt een idee.

Ik moet en zal er meer over vertellen (vooral als ik mijn foto's kan uploaden), maar reken maar dat ik vaak heb gedacht: was Bibi er maar bij, onze koeienboekenschrijfster. En Marleen Felius, internationaal koeienspecialist.

Hier wel alvast de website van de ranch.

Morgen gaan mijn broer en ik samen met zijn kinderen een paar dagen naar Edmonton (5 uur rijden). De kinderen mogen het programma bepalen, dus veel amusementsparken en zwembaden. En dat terwijl ik ook nog moet vertellen over de andere ongelooflijke dingen die ik vandaag deed. Oh, hoe moet dat nou? Het komt. Ik beloof het, het komt.

Essen, the capital of culture… (by Tobias and Violeta)

We both grew up in Essen, the biggest city in the Ruhr district which is still associated with coal-mines, dirty miners and smoking chimneys. But today most of the mines are closed and we have to admit that besides what we learned from books or in the local history museum we have never been really in touch with that regional industrial tradition. Now the name of the city resounds throughout the land because Essen and the entire district will be the EUROPEAN CAPITAL OF CULTURE in 2010. Na dann, herzlichen Glückwunsch!
As teenagers we thought of course that we are living in Germany´s most boring and most ugly (Essen is really ugly) city but the decision of the EU-jury is not that surprising because all cities in the region added up indeed come up with a rich and diversified cultural offering: theatres, operas, museums, galleries, concert halls, non-multiplex-cinemas etc. This means that the infrastructure exists. So far so good. To read up on the projects for 2010 we checked the official site and were knocked over: http://www.kulturhauptstadt-europas.de/start.php

Here we proudly present our favourite initiatives: THE FLYING CITYHALL. In 2010 a mobile city hall will replace 53 single city halls. We hope that this is not only meant symbolically because Essen has got the most ugly city hall you could think of (see picture) and we would very much appreciate its disappearance.
THE FOLKWANG ATOLL. Artistically designed islands will be floating on the water of the river Ruhr and visitors can reach them by boat. Nice idea but the last time that we heard talking about an “atoll” was when Jacques Chirac tested nuclear bombs on the atoll “Mururoa”…
THE BEAUTY IN A HIGHWAY. The project under that title aims to convert the most frequented highway of the Ruhr district, the B1/ A 40 (ohhhh, which we got to know during our driving lessons…), into an exhibition. We heard that they want to illuminate the entire highway. Why? Make it visible for the astronauts or the hypothetical creatures on the moon?
We don´t want to make only fun of all this. There are really interesting ideas pointing out the characteristics of the region like multimedia installations in the former layers or a festival of contemporary art focussed on the works of the migrants who played and play an important role in that district. The whole area really has an incredible cultural potential, in this regard it is perhaps the most exciting part of Germany. But up to now it seems like they would like to tunnel the Ruhr district with firework and than, in 2010, press the button.

Essen – Good night and Good luck!

OPTIMISME

Even tussen de Canadese belevenissen door: ik zag op internet deze bordesfoto van het nieuwe kabinet. Ik heb het gevoel dat er heel voorzichtig een hernieuwd optimisme om deze nieuwe episode in de politiek wervelt. Of is dat alleen maar iets dat ik hoop? Ik heb verwachtingen van de nieuwe regering, vooral omdat ik het idee krijg dat 'menselijkheid' en 'mededogen' niet meer weggehoond mogen. En dat er op milieu wordt ingezet. En op onderwijs. Dat er kortom, enige bevlogenheid te verwachten is.
Of schat ik dat te rooskleurig in?
Wat vinden jullie?

DAG 2 IN CANADA

Vandaag ben ik met mijn nichtje van bijna 14 en mijn neefje van bijna 12 naar een 'mall' gegaan. Hun moeder en een vriendinnetje van het nichtje waren ook mee.

Een mall is natuurlijk een shopping mall, en het was zooooooooooooooo fijn mall-achtig.
De meisjes deden namelijk precies wat meisjes dan horen te doen: ze keken naar kleding, ze gaven rondslungelende jongens een 'pinky' (oftewel: ze staken hun pink op naar ze, want de middelvinger is verboden. Het werd trouwens alleen maar naar leuke jongens gedaan, die zij dan weer 'creepy' zeiden te vinden omdat de arme jongens in een tijdschrift naar 'girls' stonden te kijken), ze maakten met z'n tweeen gekke foto's in een fotostalletje en ze sloegen hun ogen voortdurend ten hemel als het 12-jaar oude broertje iets zei.

Niet dat het twaalf jaar oude broertje, mijn neefje, daar last van had. Hij becommentarieerde alles. Inclusief de etalagepoppen zonder voeten (raar trouwens) in de meisjeskledingzaak. ('Uncle Edward, I am not sure we should be here. Let's wait outside')

Met hun moeder ging ik koffie drinken in de Starbucks, onderdeel van een prachtige boekwinkel ('Chapters'). Samen met de kinderen keken we naar boeken (Thomas, ja, de originele AN ABUNDANCE OF KATHERINE'S lag er, ik had hem bijna gekocht, maar ik begreep de eerste zin al niet. Toch maar de vertaling afwachten. Maar wat worden boeken hier mooi uitgegeven!!!), waarbij het neefje vooral van fantasy bleek te houden, vooral ERAGON en Tolkien. En van voetbal en voetbal en voetbal, maar dat terzijde (hij sprong juichend door de kamer vanwege de mededeling dat Davids 'My favourite player ever' weer terug bij Ajax was, 'wow, and they already have Jaap Stam! Oh, I love Ajax! They say Ajax is arrogant. I LOVE arrogant!').

Ik had zin in veel koffie, en ik zag 'tall' staan, dus die maat bestelde ik. De beker was inderdaad TALL. Bleek het achteraf toch de kleinste maat te zijn. Ik had niet verder gelezen. De kleinste maat heet hier 'tall', de rest heet 'grande' en zelfs 'venti' - dat is bijna een liter koffie.

Maar dan toch iets kleins: op de koffiebekers staan quotes. Vaak van acteurs, of sporters. Op die van mij stond iets van Andy Roddick, iets totaal onschuldigs over zijn broers. Stond er voorbedrukt onder: 'Starbucks states that the opinion expressed in these quotes is not necessarily Starbuck's opinion.' Pfff.

The Sound of Canadian prairies (by Tobias and Violeta)

Especially for Edward who is in Canada right now we conceived this Canada-posting.
We would like to recommend a wonderful Canadian band: THE WEAKERTHANS from Winnipeg/Manitoba. The name sounds quite silly but their music is really great. Located somewhere between folk, singer-songwriter music and plain rock it impresses with highly intense and beautiful lyrics.
So far THE WEAKERTHANS released three records: FALLOW, LEFT AND LEAVING and RECONSTUCTION SITE. We are looking forward to a new release in summer which - for us - would be without much doubt a candidate for the record of the year.

John K. Samson who fronts the band as singer and writer is not only interested in music but in literature as well. He founded a non-profit publishing company and he was a jury-member of the last-year’s Canadian-wide book-price „Canada reads!“ (http://www.cbc.ca/canadareads/). And … his proposition won the contest! The book by Miriam Toews is titled A COMPLICATED KINDNESS and I (T) plans to read it these days.
In his spare time John K. Samson is an avid curler and bird watcher. Isn’t that nice?
Have a look at http://www.myspace.com/theweakerthans
or at http://www.theweakerthans.org/
And, dear Edward, enjoy your time in Canada!

KAUWGOMPJE

Na een vlucht van een uur of tien ben ik er. In Canada. In de provincie Alberta. Iets onder Calgary, in het dorpje Coaldale. Daar woont mijn broer Rene, die een indrukwekkend bouwbedrijf heeft. Zojuist heeft hij me even een kant-en-klaar huis laten zien, dat hij in een kleine week heeft laten bouwen. Het staat op het achterterrein hier, achter de schuur. Moet alleen nog even verplaatst worden, naar waar de eigenaar ook maar wil... Geweldig. Ik zal kijken of ik het kan fotograferen binnenkort.

De reis was goed, maar rumoerig. Er zaten zes jongetjes voor me, die joecheiden en met kussentjes smeten. Waarop de kussentjes barstten. Er bleken minuscule balletjes in te zitten. Die vinden zichzelf nu nog steeds terug in de spullen van allerlei andere passagiers. Waaronder die van mij :-)

Het zijn in een land de details die 't 'm doen. We gingen gisteravond nog snel even wat eten. Als voorafje kregen we een Caesar salade. Lekker, crispy, cheesy, wel wat veel dressing. Maar het gekste was dat IN de salade een kauwgumpje lag. In een papiertje. Waarvoor, waartoe?
Ja, er zat knoflook in de salade. Kun je die meteen wegkauwen.

What are we doing? (by Violeta without Tobias)

Yesterday I attended to a discussion at the Spanish “Instituto Cervantes” about “Printmedia in the digital age”. As among the participants there was one of the most famous and important Spanish bloggers the panel debated the question if blogs are the enemies of the newspapers? He, the Catalan publicist Arcadi Espada (http://www.arcadi.espasa.com), predicted that newspapers are going to disappear over the next years because they already have lost their former power and influence and more and more people realize that an exchange of opinions free from censorship will only be possible on the blogs. Of course he, who is writing for the newspaper as well, polarized and of course the other journalists disagreed. But they had to admit that the blogs established a certain form of control because the bloggers are observing and commentating the professional journalists, so that it becomes more difficult for them to hide stupidities unnoticed and because in relation to reactions the web is much faster than the newspaper.

Also the bloggers, they mentioned, are able to set trends by posting recommendations, preferences, judgements etc.
Are they?
Probably the discussion was very much settled in the Spanish context where not only the political public but also the media is starkly and inexpiably separated into two antagonized directions.
But are we working on the disappearance of the newspapers? Are we influencing?

ps: Arcadi is also among the founders (but not members) of a young non nationalist Catalan party, which has its seeds in web communication and blog writing. Since November 2006 they are represented in the Catalan parliament with three deputies.
So, dear Edward, if you ever think of founding a political party based on your web activity, keep in mind that there is a successful archetype in Catalonia but I suppose that the members have mostly abandoned their blogs because of a lack of time …

Patients behind the curtain (by Tobias and Violeta)

Two weeks ago the very first issue of the German version of VANITY FAIR saw the light of day and was sold out within hours. For weeks large banners all over the city announced the release and promised us “a new magazine for Germany”. It was a common talk, the chief editors of other German magazines became nervous and were anxious of the appearance of the first issue. It came out with an elegant shiny, black cover and golden writing and presented - as we all expected - a mixture of interviews, portraits and lots of pictures inside. On the second cover (below the black release-cover) the fortunately rather forgotten German actor Til Schweiger was smiling while holding a cute baby animal (a lamb?) on his naked arms… Why not?

Now the dust has settled but the banners are still there resp. here and one of them caught our eyes a few days ago. One of the tallest buildings in the centre of Berlin (there are not many high buildings in Berlin) is mantled by the VANITY FAIR´s corporate identity colours black and gold. And that building - we are not kidding (see picture) - is the famous hospital Charité. We couldn´t believe our eyes, but it is true. Probably the material of the drapery is transparent (at least from one side) or it has got tiny, tiny holes so that people can look through it from inside the building. But isn´t it a strange image: you are taken to hospital, you are suffering or at least not in a very good mood, you appreciate (if you are able to) every sunray coming through the window and than you find yourself behind a tremendous advertising banner of a new general-interest-magazine!
What´s that? A new unethical marketing strategy? A pragmatic source of income for the hospital? Or is it just absurd?

CU IN CANADA

Vanaf morgen blog ik trouwens een weekje vanuit Canada (Alberta). Ik ga mijn broer en zijn kinderen bezoeken. Maar de computer blijft beschikbaar. Dus: Canada will be present on this blog from nowwwwwwwwww on!

KWATTEN

Ik ging vorige week terug uit Parijs, stond op een lange roltrap in het Gare du Nord en naast me zag ik op de evenwijdige roltrap een meneer die kwatte. Die spuugde. Die een fluim wegtuitte. Gewoon op de roltrap!

En het was geen nozem. Kwajongen. Bum. Probleempuber. Nee, het was een meneer die duidelijk routineus spoog. Op de roltrap!

Ik heb me altijd al over dat spugen verbaasd. Normaliter zijn het dus wel snelle jongens die dat doen, maar... waarom? In een versje heb ik ooit al geprobeerd te verklaren dat ze Klein Duimpjes zijn die de weg kwijt zijn, maar da's pooweezie.

Nogmaals: waarom doen jongens en meneren dat? Als zij teveel aan speeksel hebben, waarom hebben andere mensen dat dan niet? Is het een lama-restant uit de lama-prehistorie?

Ik weet wel dat het iets met COOL te maken heeft, en met 'spot niet met mij', maar het staat zo kleintjes. Zo achgossie. Zo triest ook, als je dan die kleine hoopjes smudge gaat staan bekijken.

Het ziet er ook ergens ouwemannetjes-achtig uit. Pruimtabak-achtig. Terwijl het dus meestal van jonge mannetjes afkomt. Young males. Ja, misschien moeten we het animaal bekijken en is het een lokmiddel? Voor vrouwtjes? Een lokmiddel dat meestal niet werkt?

In het Frans heet het 'cracher', een prachtig onomatopeeïsch woord. Hoewel 'kwatten' ook goed is. En vroeger noemden wij het 'tuffen'.

Zou er een tuf-encyclopedie bestaan? Ik denk het niet. Bij deze is die titel door mij geclaimd. Kunnen jullie alvast wat lemma's leveren? Lama-lemma's?

Multi-perspective Zidane (by Tobias and Violeta)

Last week the Christmas (!) present, T. gave to me/ I gave to V. in 2006 finally arrived (probably the guys from the French amazon have been very busy) and we opened it today: ZIDANE – A 21th CENTURY PORTRAIT is a kind of experimental film about Zinédine Zidane by the two video-artists Douglas Gordon and Philippe Parreno.

In April 2005 they attended a match between the Spanish club Villareal and Zizou´s last club Real Madrid, equipped with 17 cameras which they focussed exclusively on him for the entire 90 minutes. The combination of these different perspectives on Zidane tries to document as precise as possible his operations on the field.
The close-ups of his face, of the drops of sweat on his front and chin and of his inflating chest taking a deep breath show the former captain of the Équipe tricolore as the pulsing centre of energy. Often alone, observing his teammates he seems to be lost in focussed intensity.

Gordon and Parreno also fixed a tiny microphone in his sock, so that all of Zizou´s ball contacts produce dramatic sound effects. The soundtrack comes from the group “Mogwai“. So far: “ganz großes Kino” (and T. says that´s the best element of the entire film...).

Then, in the 85th minute, Zidane quarrels with Villareal´s Quique Álvarez, the referee raises the red card and the protagonist is sent off: Football drama at its best and … the end of the film! Of course this scene, like an anticipation, reminds of the tragic moment in the finals of the football World cup 2006 and proves at the same time that Zizou has never been that reserved, gentle and shy football player the public wanted him to be (an impression probably caused by the crinkles around his beautiful eyes when he laughs…). But that´s what (football)heroes are made of: fighting spirit guiding them to victory and sometimes uncontrollable exploding passion.

We read that the film hasen´t been successful in the cinema in France and in Germany it hasn´t even been shown. But now we possess the dvd which is certainly better for repetitions, slow-motions, film stills and other technical bits and pieces. But: Tobias definitly doesn’t want to see this one-man-show again! (I just don’t want to see the same face – and legs – for 90 minutes. Booooooring. And, I admit, I like it when there is some talking in films... and perhaps a plot.)

By the way: Real Madrid is playing really bad at the moment (the team is disgracing itself, said the newspaper today) and presently it seems like the only one who is avoiding a complete disaster is Ruud Van Niestelrooy… - Zizou´s times are over, hard for football fans and filmmakers.

DE VROUW EN DE STEM

Toen ik eindejaars-cd-lijstjes maakte merkte ik het al: ik schreef vooral over mannen. In de beste tien hield alleen Wende Snijders nog krachtig veertien vaantjes omhoog.
Discriminatie!
Of op z'n minst: eenzijdigheid!
Oui!

Maar gek genoeg, fijn genoeg, leuk genoeg heb ik tot nu toe in 2007 juist genoten van cd van vrouwen! Was daar eerst de herontdekking van Karen Dalton, kocht ik afgelopen week de nieuwe cd van Lucinda Williams (WEST), en, en, en, de cd die ik nu het meest draai is die van de Franse Élodie Frégé.

En dat is verwonderlijk.
Want deze zangeres met meerdere accents aigu lijkt een soort kalendermeisje. Ze won een van de Franse Idols-edities. Ze staat op foto's altijd heel bevallig door haar gordijnharen te kijken, ze draait met haar bovenlijf dwars tegen haar heupen in en dus zou je kirren verwachten. En Gainsbourg-Birkin-gezucht. En teksten over sterretjes en verdorie, die stoute jongensharten.

Maar dat is dus niet zo.
En dat komt vooral door haar producer: Benjamin Biolay. Ook al geen ruimlongig zanger, maar wel een begenadigd liedjesschrijver, en een zeer goed arrangeur.
De dertienliedjes op Élodies nieuwe cd LE JEU DES 7 ERREURS (goede titel ook), zijn allemaal interessant.
Van LA CEINTURE, een traag buitelend liedje, tot het titelnummer, een duet met Benjamin, dat stevig klinkt en lichtelijk wanhopig, tot PAS LA SOUVENT, een lui jazz-achtig lied, met expres een paar tekstherinneringen aan Piaf.

Élodie schreef zelf de meeste liedjes, Biolay de rest, behalve een enkele cover, o.a. van ja, dus: Gainsbourg.

Alles bij elkaar nu al een van mijn favoriete 2007-cd's. En dat verrast vooral mijzelf.

Op haar MySpace pagina zijn alvast een paar liedjes te horen.

NIEUWE GASTBLOGGERS! JA!

Vanaf morgen TWEE nieuwe gastbloggers. Ja, niet één, maar twee! En daarbij: This WebLog Goes International! Toen ik in september in Berlijn was, bij het literatuurfestival, ontmoette ik daar Violeta, een van de organisatrices. We spraken veel, en ze liet me de interessante wijken zien. Nu zal zij, samen met haar beste vriend Tobias, twee weken lang hier posts verzorgen.


Tobias and Violeta, welcome... I am so glad that both of you said yes to the peculiar request of being my very first international guestbloggers!

Tobias en Violeta stellen zichzelf hieronder even voor!

Goeiedag and Hallo!

We are two students from Berlin, Violeta (25) and Tobias (26).
We have been living here for almost six years now, at the moment in the nice district „Prenzlauer Berg“. (At daytime the streets are full of Buggies and in the night the bars are crowded. Surprisingly not that night in September of 2006 when Edward wanted to see Prenzlauer Berg but most of the time...)

We went to school together, became close friends and are starting now as Edward’s first German guestbloggers. About what we like and what we are doing when we are not studying (Philosophy resp. Literature), we will write in the next couple of weeks. It is our first guestbloggership and we hope you enjoy our hopefully not too lame contents.

Violeta´s rather tired appearance on the photos is caused by a lack of daylight in the last week: 29 movies during the filmfestival Berlinale have left their marks... Tobias only saw a few movies, among them the great German contribution to the competition: „Yella“. The main actress, the impressive Nina Hoss, won the Silver Bear (see picture).

Instead of sitting in the dark Tobias read „Moby Dick“ for the first time and discovered some new music - here’s his music tip of the day: MONTA: The brilliant masses...

Back again tomorrow!

VIER FILMS, EN TEGENLICHT

Ik heb de afgelopen dagen vier films gezien. Vanavond RED ROAD, een vaardige film, en twee dagen geleden de prachtige film DAS LEBEN DER ANDEREN, die iedereen moet gaan zien. Tobias en Violeta hadden hem al boven hun jaarlijstjes staan, maar nu is hij (nog eventjes) in Nederland te bekijken.

Maar behalve THE GOOD GERMAN die tegenviel was er ook nog een afschrikwekkende verval-ervaring, namelijk de nieuwe film van David Lynch: INLAND EMPIRE.

Laat ik er duidelijk over zijn: ga er niet heen!

Tssssss, mijn held van TWIN PEAKS en ook van films als BLUE VELVET leverde een misbaksel af. Stel je voor: drie uur lang trage film kijken waarin elke scene stomverbaasd naar de scene die achter hem komt én de scene die voor hem komt staat te kijken, 'hé, zit jij ook in deze film?'

De film begint met een zweem van verhaal, maar na een minuut of twintig ontspoort hij en is er in de verste verte niets meer aan vast te knopen. En omdat Lynch het aan het begin van elk nieuw draaiminuutje ook niet meer wist gaat ie dan maar een lamp filmen. Een lamp die aan is. Recht met de camera erop. Effect. Effect. Effect. En dat dan minstens veertig keer.

Verder is er een soort hoofdrolspeelster. Laura Dern. Niet dat ze speelt, nee, ze loopt voorzichtig door deuropeningen. Ze heeft een vastgebeiteld gezicht, de actrice kan alleen maar zorgelijk en bang kijken. Een soort Frodo-Lord Of The Rings ervaring dus, daar kon de hoofdrolspeler ook alleen maar grote ogen opzetten. Drie vervolgfilms lang.

Er zijn hier en daar beroemdheden (Jeremy Irons, Harry Dean Stanton, William Macy, Nastassia Kinski) en die mogen allemaal een halve minuut opdraven. Sommigen, Macy bijvoorbeeld, halen de tien seconden niet eens. Waarom doen ze dat? Omdat Lynch het hen vroeg.

Die man mag waarschijnlijk alles. Ooit zag ik bij een zichzelf zeer serieus nemend poeziepubliek zeer beleefd klappen na een krankzinnig optreden van een schreeuwende heks die improviseerde op een gedicht, en dus kronkelend over het toneel was gleed, hoge uithalen 'Óóóóórrrrrrrrloggggggg' uit haar keel sodemieterend. Niemand wist wat we fout hadden gedaan om naar zoiets te moeten kijken, maar toch werd er geapplaudisseerd.
Iets dergelijks zal bij deze film misschien ook gebeurd zijn: het is Lynch, dus het zal kunst zijn. Nu, het was geen kunst. Het was horribiliteit.

Genomineerd voor de Beroete Mattenklopper, en meteen ook prijswinnaar wegens het succesvol beledigen van publiek, acteurs en de eigen reputatie: Dhr. Lynch, USA.

GEEN ZINNETJES MEER? NEVER? NOOIT?

De veertien dagen van onze zinnetjes-gastbloggersheld Ivo zijn alweer om.
Tijd om te huilen.

Vanaf nu zullen we waarschijnlijk altijd anders kijken naar reclamezinnetjes. We zullen ons nog meer thuisvoelen bij Ikea. Thee door wildvreemden smaakt als nooit tevoren. En we houden van oudere mensen in de trein.

Ivo, bedankt voor je mooie blogstukjes. Mogen we vandaag nog één bijdrage lezen? Ik hoop dat je hier nog vaak komt lezen en reageren.
Tijd om te zwaaien.

Tegoed (voor Edw. door Iv.)

Ik blijf hangen op de zinnen, bij deze mijn laatste post (voorlopig, ik ga in onderhandeling over mijn gastbloggerschap) zal ik E. het plezier doen.

Daarnaast nog even de IKEA. Misschien zegt dit genoeg. In ieder geval hebben ze de mooiste.

Op het station kunnen ze er ook wat van. 3 Jaar geleden zat ik met een vriend in de trein. We kregen voor het instappen een bonnenboekje overhandigd met allerhande kortings- en tegoedbonnen van de diverse etablissementen op het station. Dit ging uiteraard gepaard met de allermooiste aanprijzingen.

Cafe T Espresso had het duidelijk het allerbest voor elkaar. En nog steeds, valt mij op! En dat doet me goed.

Over de thee:
'Ook aan een heerlijke beker thee besteden wij graag wat extra aandacht. Vers gekookt water, geschonken over de builtjes die wij zelf vullen met exclusieve grove theesoorten, garanderen een perfecte beker thee.'

Ik zweer het jullie, achter 'exclusieve grove theesoorten' had de schrijver een tekst toegevoegd om het nog mooier, nog exclusiever, nog aanlokkelokkelokkelukker en nog authentieker te maken.
Deze exclusieve theesoorten waren (zo stond er) 'geplukt voor u door honderden wildvreemden'. Toen ben ik op het spoor gekomen van deze zinnen. En er niet meer mee opgehouden.

Zinnetje 3 (door Ivo)

Zo kan het ook.

Je heet Paris Hilton en vraagt patent aan op het zinnetje:


'That's hot'


Ben je dan van deze wereld?! Not!!

MIKA

Een ontdekking!
De jongen op de foto is Mika. En hij heeft één van de leukste popplaten gemaakt die ik in tijden heb gehoord.

Gooi Robbie Williams, Freddy Mercury en de Scissor Sisters in een rommelpotje, roer en gooi er flink wat eigengereidheid overheen, en vis dan het resultaat weer op. Ziedaar Mika.

Zijn cd heet LIFE IN CARTOON MOTION en ik beveel hem hartelijk aan. Als jullie in een bushokje stonden en ik zou langsrijden en geld hebben, dan sjeeste ik naar de cdwinkel, kocht alle Mika's op en sjeeste weer terug naar de bushalte. Waar jullie nog steeds zouden staan, in de regen, maar dan drukte ik elk van jullie deze cd in handen en tsjoeoeoeoep er floepten drie diagonale regenbogen boven onze hoofden en er zakte een engelenkoortje met iets te korte rokjes naar beneden.

Luister op Mika's site alvast naar wat liedjes (of lees zijn vrolijk blogstukje), en je kunt ook klikken op deze link, van de MySpace pagina van Mika.

ONZICHTBAARHEID

Inhakend op Ivo's laatste stukje: ik zag vandaag een prachtig reclamefilmpje van Artsen zonder grenzen, met goede eindzinnen.

We zien een meneer die bij het aankleden zijn tv aan heeft.
Op tv ziet hij een Afrikaans jongetje.
Bij het verdere aankleden, ontbijten, in zijn auto stappen etc. blijkt dat jongetje naast hem te staan. Zonder dat hij hem ziet.
Wel heeft de meneer een peinzend gezicht, op weg naar zijn kantoor.
Het jongetje, en dat is het mooie van het filmpje, kijkt voortdurend naar de meneer maar wordt zelf steeds doorzichtiger.
En tegen de tijd dat de meneer de lift uitstapt op de verdieping waar zijn kantoor is, is het jongetje vrijwel verdwenen. We zien alleen nog wat contouren. Hij is langzaamaan onzichtbaar geworden.

Dan verschijnt er tekst in beeld. Deze:
VERGETEN IS MENSELIJK.

En dan een nieuwe tekst. Deze:
MAAR IN ACTIE KOMEN OOK.

En het embleem van Artens Zonder Grenzen.

Hier ook nog de link naar een ander mooi filmpje van dezelfde organisatie, en als je dan toch doorklikt, kijk dan ook even hier en teken de petitie...

Zinnetje 2 (door Ivo)

In navolging van Edward, wil ik er een schepje bij en/of bovenop doen.
Uiteraard ontbreken mij de meest prachtige voorbeelden op dit moment (hoewel er een al 3 jaar is bijgebleven van Cafe T-Espresso; verse thee, geplukt door honderden wildvreemden, speciaal voor u de klant).

Als consument word ik bestookt met dit soort zinnen.

Het meerendeel gaat langs mij heen of, nog erger, dringt onbewust door naar binnen!
Ook kan ik er van genieten, op de teevee op dit moment (ja, ik multitask): wat met poetsen begint, eindigt met .... (zonder het merk op te hemelen). Wat een ontzettend drama wordt er gemaakt van tandenpoetsen. Voor het behoud van je tanden uiteraard heel belangrijk, maar o zo opgeblazen.

Koningen op dit gebied zijn in dienst van de IKEA en de AH. De zinnen die hun (commerciele) schrijvers weten te maken zijn fantastisch. Zo fantastisch dat ik me kan voorstellen dat dit voor de schrijver zelf ook een stukje ironie en/of satire is. Wat ik echter geloof is dat het juist heeeeel serieus bedoeld wordt. En dat is eigenlijk heeeeel erg.
Maar gelukkig heeeel vermakelijk.

(hebben jullie dit nou ook? zo ja wat gaan we er aan doen??)

Hierna meer over de IKEA.

DAVID EN ROMY

Gisteravond zagen we bij DE WERELD DRAAIT DOOR een zeer aangeslagen filmproducent San Fu Maltha praten over zijn vermiste zoon David. Vanochtend lazen gelukkig we op internet dat David terug is.

David (14) liep samen met zijn vriendinnetje Romy (13) weg van huis en bleef 5 dagen weg. Er werd in die dagen slechts één sms'je gestuurd: ALLES GAAT GOED!!!! DAVID. Een bericht dat zijn vader niet als in de stijl van zijn zoon geschreven herkende.

Ik vraag me af wat dit allemaal in het leven van David en Romy zal betekenen. Gelukkig zijn er geen verdere details over het hoe en waarom van het weglopen bekend geworden.
Het kan een liefdesactie geweest zijn, het kan onvrede thuis geweest zijn, het kan toch gedeeltelijk een misdrijf zijn geweest. In elk geval is het een verhaal dat menig jeugdboekenschrijver zou willen opschrijven.

Hoe gaat het nu thuis? Stel dat er een verstoorde thuisrelatie was, komt dat dan nu weer goed? Bleek het weglopen een zegen? Of wordt het juist erger? En als het een liefdesactie was - blijft de liefde dan in stand? Of wordt die nu juist extra getest?
En hoe komen David en Romy nu op school terug? Als mikpunt? Als helden?

Ik wou eigenlijk maar dàt een jeugdboekenschrijver dit verzonnen had. Dan was het tenminste een verhaal.
Nu is het vooral hopen dat het geen verhaal wordt. Dat het niet opgeschreven, niet verfilmd, niet aan de buitenwacht verteld wordt. Het lijkt me dat alleen op die manier David, Romy en hun ouders alles wat er nu gebeurd is rustig met elkaar kunnen bekijken en met de meest juiste kant naar de zon toe gedraaid kunnen opbergen.

Ik wens iedereen veel geheimhouding toe. Hoe graag we het ook willen weten. Dag David en Romy, het aller-, allerbeste!

GERCO DE RUIJTER

Ook in Rotterdam (vanaf zaterdag!): een tentoonstelling met foto's van Gerco de Ruijter.

Het Belasting & Douane Museum vroeg hem om 'grensgebieden' te fotograferen. Dat deed hij, met een camera aan een vlieger! Het zijn panoramische foto's geworden die iets abstracts tonen, maar toch herkennen we het.

We kennen zoiets ook wel van het uit de wolken komen, en op een zonnige dag boven Nederland hangen. Vooral de lijnen in het land vallen dan op. En dan is het toch lastig om niet aan een reuzengod met een harkje te denken. Nou ja, een scheef harkje dan.

De tentoonstelling is van 17 februari tot en met 25 maart, en dit is de mooie
website van Gerco de Ruijter.

ARCHITECTUUR VAN DE NACHT

In het Architectuur Instituut in Rotterdam loopt nu een bijzondere tentoonstelling: die over het gebruik van kunstlicht in gebouwen: ARCHITECTUUR VAN DE NACHT - SCHITTERENDE GEBOUWEN. De tentoonstelling is nog tot en met 6 mei, dus ik hoop hem te kunnen zien.

Een van de meest bijzondere gebouwen dat ongetwijfeld op de expositie te zien is, is de Spaanse TORRE AGBAR. Een ongelooflijk prachtig gebouw, dat sinds november 2006 open is voor het publiek, en 's avonds wonderbaarlijk verlicht wordt - zie de foto.

Hij is in opdracht van het Spaanse waterleidingsbedrijf gebouwd door de Franse architect Jean Nouvel. Hij heeft zichzelf speciale normen opgelegd om er geen lichtvervuilend gebouw van te maken.
Tegenstanders van de zeer opvallende kantoortoren noemen het gebouw ook wel 'OVERSPEL' (vooral de Gaudí-fanatici!).

In elk geval heeft de Torre Agbar ook een flitsende website... (Zet je boxen aan!).