NS1 (door Ivo)

Toen ik student was, reisde ik regelmatig met de trein. Enigszins verbaasd hoorde ik al die mensen om mij heen klagen over de NS en het niet op tijd rijden van treinen, kapotte leidingen, vierkante wielen, leidingen en andere obstakels. Als dagelijkse treinreiziger vond ik dit allemaal wel meevallen.

Vandaag ging ik voor het eerst dit jaar met de trein. Sowieso heb ik op- en aanmerkingen op de nieuwe dienstregeling (let op, daar begint het al), maar ja wie niet? Het lijkt wel of alle trajecten die ik dan zo sporadisch wil betreinen, allemaal tussen de 5 a 15 minuten langer duren, dan wel een extra overstapmoment (altijd een risico) erbij hebben.
Nu reis ik ongeveer 1 keer per maand met de trein.

Het lijkt erop dat iedere keer dat ik wil treinen, er iets aan de hand is. Zo ook vandaag. Nu ben ik een betalende klant, dus begin ik me daar druk om te maken. Gelukkig kan ik mezelf in de hand houden en relativeren mijn medereizigers de situatie voor mij door inderdaad te gaan schelden en vloeken. Dan vertel ik mezelf dat ik er toch niets aan kan veranderen en kan het genieten beginnen.

Genieten van de mensen om me heen en wat er gaat gebeuren. Ik heb mijn iPod op, maar mijn vinger op de knop om desgewenst het volume weg te draaien; de echte verhitte reactie kan ik dan helemaal meepikken. Lekker ongegeneerd meeluistervinksnoepenbinnenpretjes hebben.

Gevolg van de vertraging en omrijden is dat het op een ander traject extra druk wordt. Dat levert ook interessante situaties op.
Het betekent in het algemeen dat er een aantal mensen moeten staan, omdat er geen zitplekken meer zijn. Ook dit was vandaag aan de hand.
Ook ik stond. Tegen een zijmuurtje aan het begin van zo'n coupe met extra ruimte, waar normaal een rolstoel zou kunnen staan.
Op de vierzitter naast ons zaten drie mensen. Een een grote rugzak. Door even mee te luisteren kwam ik er achter dat het ging om een moeder met haar twee tienerdochters. De dochter naast de grote rugzak weigerde deze op de grond te zetten. Dit uiteraard onder gezucht en gesteun van de medereizigers om mij heen, er stonden er wel een stuk of 6 vrijwel direct naast haar.
Ik begon een steeds grotere afkeer te krijgen van dit kind. Alles begon mij te irriteren aan dit kind. En toen aan de moeder. Uiteindelijk moest het zo ver komen dat een oudere meneer het moest vragen. Of hij daar kon plaatsnemen (sommige oudere meneeren nemen plaats, die gaan niet zitten). Gelukkig mocht het. Met veel gestuntel werd de grote rugzak weggewerkt, waarbij de oudere meneer bijna het onderspit dolf (nu begin ik te overdrijven, dus ik stop; deze scene gaat overigens verder in de volgende post.)