HET MEISJE MET DE ORANJE KNIEËN

Ik zat vandaag in de metro tegenover zo'n meisje waar je naar moet blijven kijken. Ze was ergens in de twintig, schat ik. Ze droeg wit. Een rokje, en een hemdje, allebei iets te fijn om in te tennissen.
Haar middel (heette dat vroeger niet 'haar lijfje'?) was zo smal dat een jongetje van vier er makkelijk twee keer zijn armpjes omheen had kunnen slingeren.

Ze had sokjes aan. Lage sokjes. Wit, natuurlijk, met een subtiel roze horizonnetje in de nauw sluitende bovenrand. Die sokjes staken dan weer in iets dat waarschijnlijk espadrilles heet. Zwarte.

En dan haar gezicht. Dat straalde zo dat er maar weinig mannen naar durfden te kijken. Ik ook niet, maar gelukkig zat er een metro-stang in de weg. Voor zover ik het kon zien leek ze op een bleke Françoise Hardy. Op een langharige France Gall. Op een bescheiden Bardot.

Maar dan haar benen. Die waren behoorlijk bloot en behoorlijk weerloos. Ze dachten dat ze even wit moesten zijn als de rest van haar kleding, en dat lukte die benen goed. Melk waren ze, prachtig melk.
Haartjes waren er niet te bekennen, weggeragt natuurlijk, maar, en nu komt het ontroerende: er waren wel butsjes. En een paar roofjes. Scheenstootsels. Kindervalwondjes.

En ja, dan het hoogtepunt. Haar knieën. Ik geef toe, ik ben niet zeer ervaren in meisjesknieën, maar dit heb ik toch echt nog nooit gezien: die knieën waren oranje.
Echt waar, over de knieschijf strekten zich twee oranje zonnen uit. Niet roze, niet rood, maar oranje.
Het was geen verf. Het was ook geen permanente rarigheid. Het was tijdelijk. Maar waar kunnen meisjesknieën oranje van zijn? Ik bedoel: innerlijk oranje? Nogmaals: het was er niet van de buitenkant op gekomen, dat oranje. Deze knieën BLOOSDEN oranje.

Hoe kan dat?
Vrouwenexperts, damesexperts, meisjes-, knieën- en meisjesknieënexperts: wat kan de verklaring zijn?