LEVE DE AMERIKANEN

Vandaag dronk ik zomaar een geconcentreerde neus.
Dat kwam zo:

Per ongeluk had ik een TGV-ticket voor de eerste klas. Fijn, zou je denken. Rustig en zo. Kun je lekker Harry Potter Zes lezen, voordat Nummer Zeven er alweer is. Ja. Maar nee. Want er waren Amerikanen.

De Amerikanen stonden onder aanvoering van een oude, uitgedijde Don Juan. Een soort Bush met zandzakken. Toen de conducteur langskwam riep hij bijvoorbeeld: 'You look important! You look like you own the train!'
Tegen de jongen die kwam vragen of iemand een taxi nodig had in Brussel: 'Hell no. I want a horse!'

Maar het bontst maakte hij het tegen de twee vrolijke meisjes die de lunch kwamen serveren. Ze waren nog niet binnen of hij schreeuwde al: 'Oh my god, two giggling beauties!'
Een van de serveerster lachte. Hij: 'Wow, giggles everywhere!'
Zij: 'Sir, I always laugh. I will die with a smile. But, sir, what do you want?'
Wat wilde hij drinken, bedoelde ze. Maar hij: 'I wanna take you home.'
Zij: 'Now I'm scared.'

Goed van haar. Even later deelden de twee de menukaarten uit. Dat was nog heftiger schrikken. Dit stond er op het menu: Kaninchenfilet mit Kräutern. Echt waar, dat eet je dus in de TGV eerste klas. Konijntje!
En dan de wijn. Rood. Maar die gekken van de TGV schreven er deze aanbeveling bij: Geconcentreerde neus van zwarte bessen, koffie en viooltjes. Soepele aanzet.

Dat vond ik nog waanzinniger dan die hele Amerikaan. Die ondanks zijn gebral (weer, tegen dezelfde serveersters: 'I wish I had two sons to give to you.') toch ook nog een andere kant had.
Want zodra het eten op de klaptafeltjes werd gezet, viel hij opeens uit zijn rol. Hij bulderde door de coupé: 'WHAT IS THIS? I SHALL NOT EAT RABBITS!'

Van schrik morsten we allemaal onze geconcentreerde neus.