Hongerige Wolf (door Kees)

Vandaag vergader ik met mijn collega-EvdV-gastbloggers in restaurant De Hongerige Wolf te Ommen. De vraag die, zoals echte Vergaderaars zeggen, ‘op tafel ligt’, luidt: ‘Gaan wij door of niet?’ Zulks, begrijpen jullie, naar aanleiding van vooralsnog onbevestigde berichten dat VdV met diverse partijen (onder welke, naar ik verneem, De M.) onderhandelt over de verkoop van zijn – wat de concurrentie ook kreunt – immens populaire weblog.
In De Hongerige Wolf staan stevige, donkerbruine tafels met doorleefde bladen, gebouwd op extra gevulde tomatensoep, schnitzels als deurmatten en 20 zondagellebogen tegelijk. Die verdragen wel een vraagje. Die verdragen de zwaarste Levensvraag.
Daarvan is vandaag geen sprake, zoals we ons ook niet gaan afvragen of VdV zijn blog wel mág verkopen. Wat-ie met zíjn blog doet, is, vinden wij (toch?), zíjn zaak. Waar we het wél over gaan hebben: was VdV juridisch verplicht ons in te lichten, kunnen wij de kosten van in het vertrouwen op gastbloggerinkomsten verrichte aankopen op hem verhalen en gaan wij een blok vormen, dat wil zeggen: wat doen we als Omans of Sconi Ludo wél maar mij níet wil overnemen.
Voorzichtig als ik in de voorbije twee weken ben gemaakt, meen ik dat het mij niet vrij staat jullie te laten weten of wij een dan wel meerdere juristen hebben verzocht een vorkje mee te prikken.
In het licht van de door VdV’s, naar het zich laat aanzien, onbehoorlijk werkgeverschap ontstane situatie houd ik het voor wijs mijn medewerking aan dit blog voorlopig, misschien wel voorgoed, maar in ieder geval met onmiddellijke ingang te staken. Get real, ik heb een bakkerij waarvan 1 puber, 1 Old English Mastiff, 2 katten en 1 ik moeten leven. Ik neem geen risico’s.
Tot ooit of vrijdag.