TWOOLS

Ik was bij een fascinerende avond moderne dans. Van Scapino Rotterdam. Rein Putkamer werkt daar, en met Rein ben ik al heel wat jaren bevriend. Ik heb dus ook al heel wat voorstellingen gezien waarin hij danste, maar dit was één van de allervrolijkste, bijzonderste en wervelendste.

Lastig hoor, om iets over dans te zeggen, maar ik begin maar gewoon.
TWOOLS is geen gewone voorstelling (die meestal uit 3 of 4 balletten bestaat). Bij het jaarlijkse TWOOLS danst Scapino een hele serie korte stukken. In TWOOLS 2007 zijn dat acht stukken. Ze worden gemaakt door gastchoreografen.

Ik was van bijna alle stukken flink onder de indruk, maar van de drie stukken waarin Rein meedanste het meest. Tuurlijk. Maar ook echt, eerlijk, objectieverig en zo.

Ten eerste het krankzinnige QUEEN DREAMS GREEN van Dylan Newcomb. Rein moest al een tijdje (dat wist ik)... doedelzak leren spelen! Op het toneel zien we een Aziatische bruid, met een enorm opgeblazen achterste. Ze staat druk te gebaren. Er is ook nog een soort donkere vogelman (zie foto), maar dan... komen er drie doedelzakspelers op, die steeds precies gelijk bewegen. Alsof iemand ze met een afstandsbediening heen en weer staat te bewegen. Rein is er één van. En diepe bewondering voor hem en de andere twee: op een gegeven moment liggen ze, totaal zwartgeschilderd, met alleen een geel rokje aan, Op Hun Rug (!) doedelzak te spelen. Tada.

Het andere fotootje hier komt uit een werkelijk schitterend stuk, het mooiste van de avond. LES GENS DU COIN van Christophe Garcia. Op de foto het beginbeeld: vijf zeer verlegen mensen in een hoekje (Rein helemaal links). Eén van de vijf commandeert de anderen: opkijken! terug! achter je! handen op de buik! wisselen!
Maar aarzelend breken ze een voor een uit hun starheid. Er vlindert een prachtige dans los, de een na de ander durft en durft en durft. Soms schieten ze weer even terug in hun dwangmatige patronen, maar uiteindelijk zijn 'de mensen uit de hoek' vrij.

Dat en de prachtige muziek van de hele avond (oa Mozart, Trentemøller, Piazzolla) zorgde voor het vergeten van je stoel, het vergeten van de avond en de tijd, ademloos, néé, béter ademend, zitten kijken en na afloop zo blij zijn dat je hard mag klappen, en lang.

PS: Ik hoop dat ik de foto's hier mocht laten zien. Ze komen van de site van Scapino en zijn van Hans Gerritsen.