KINDEREN GEEN BEZWAAR

Waar moeten we heen met onze nostalgie?
Prinses Juliana is dood, de Dolly Dots komen uiteindelijk tóch niet terug, Janmaat is slim en succesvol geworden en heet nu PVV, en de letterbak is voor eeuwig verloren.

Maar er zijn nog sitcoms: met een live-publiek opgenomen komedies met een bordkartonnen decor.
We hadden in de jaren zeventig en tachtig ZEG EENS AAA en OPPASSEN, en later kwamen, wat mij betreft, zwakkere series als IN DE VLAAMSCHE POT, VRIENDEN VOOR HET LEVEN, HET ZONNETJE IN HUIS en KEES EN CO. Maar hoewel de laatste twee nog wel eens te zien zijn is het al een tijdje stil.

Locatie-komedies als ALL STARS en SHOUF SHOUF zijn er wel, en hoewel die een stuk beter waren dan sommige hierboven beschreven series stillen ze geen nostalgie-gevoelens. Daarvoor moet er toch echt een nadrukkelijk nagespeelde setting zijn. Een duidelijk in de studio opgetrokken interieur met maar twee of drie kamers.

Maar! Ongemerkt is er al een aantal seizoenen een echt jaren zeventig-product: KINDEREN GEEN BEZWAAR. Ik zag het gisteren weer eens, en ik betrap me erop dat ik er de laatste tijd wel vaker (toegegeven: meestal per ongeluk) naar kijk.
Het is totaal onzinnig en zo ongelooflijk 'verzonnen' allemaal, maar tóch, maar tóch. De serie is de laatste jaren steeds beter geworden, en dat komt volgens mij vooral door de acteurs.

De vaderfiguur is het beste: Alfred van den Heuvel. Maar ook de anderen zijn geloofwaardig, met een speciale vermelding voor de grappige nieuwe rol van Imke (Bobbie Koek).

Ik had niet gedacht dat ik het ooit zou opschrijven, maar: KINDEREN GEEN BEZWAAR mag best eens wat meer gezien worden als de échte opvolger van ZEG EENS AAA en OPPASSEN. Hoera voor de veilige wereld van de nostalgie-sitcom.