AANGEZICHTEN (2)

Ik ben het boek IN DE BAN VAN MIJN VADER aan het lezen, van de Italiaan Sandro Veronesi. Mooi!
Ik las er een passage in over gezichten. Ik had het in een eerdere posting al over aangezichten, en dus typ ik het citaat uit dit boek hier nu even over:

(...) er is niets aan te doen: in de gelaatsuitdrukking van mensen, in de manier waarop ze glimlachen of hun kaken op elkaar klemmen of hun wenkbrauwen fronsen, maar eigenlijk ook in hun vaste fysieke gelaatstrekken, blijven uiteindelijk, met het voortschrijden van de tijd, de sporen achter van de gevoelens die zij bij anderen opgeroepen hebben.

Zou dat zo zijn? Dus je kunt in een (ouder) gezicht de weerspiegeling lezen van de reacties van anderen op dat gezicht? Dus wie angst aanjaagt vormt zijn gezicht daarnaar? Wie anderen met liefde bejegend heeft krijgt een zachter gelaat?