Vrieskistjournalist (Kees)

Jongstleden vrijdag werd in Nieuw-Zeeland een pasgetrouwd Nederlands echtpaar overvallen, gekneveld en naar diverse geldautomaten gereden, uit alle waarvan het onder vuurwapenbedreiging gedwongen werd geld te ‘trekken’. De vrouw werd voor de ogen van haar echtgenoot verkracht, de man gemolesteerd. Zaterdagmorgen werd het stel in alle vroegte achtergelaten in het gehucht Towai, 880 kilometer ten noorden van Wellington.
Inclusief leader besteedde de Volkskrant van gisteren aan dit drama zes vijf centimeter-kolommen. Het artikel telt acht alinea’s. Hiervan gaat er één – korte - over de Nieuw-Zeelandse politie – “klopjacht op de twee daders” -, één over de Nieuw-Zeelandse onderminister van Toerisme, die heeft opgeroepen “dit tuig en deze schooiers op te sporen zodat wij met ze kunnen afrekenen” (ééns; ks) maar die ook zei “bezorgd te zijn dat de reputatie van Nieuw-Zeeland verpest zou kunnen worden”, één over het voorval zelf, één over de hulp waarmee de slachtoffers “door de lokale bevolking” worden “overspoeld” en de risico’s van “wild kamperen”, en vier (4!) over “mogelijke schade aan het imago van Nieuw-Zeeland”. De Nieuw-Zeelandse ambassadeur in Nederland spreekt van een “zeldzaam incident” en verzekert ons dat “99,9% van de toeristen met geweldig enthousiaste ervaringen [terugkeert]”. Een salesmanager van Pacific Island Travel: “Ik verkoop al sedert 13 jaar reizen naar Nieuw-Zeeland en zoiets is nog nooit gebeurd”. Iemand van de reisorganisatie Dutch Down Under: “…. Nieuw-Zeeland is nog steeds een superveilig land om in te reizen”.
Ik ben driftig van aard. Toen ik dit las, had ik de sprekers het liefst met hun spreadsheetkanissen tegen elkaar geslagen, maar daar ze niet voorhanden waren, was er tijd voor reflectie. Gelukkig maar. Bij nader inzien valt hen niets te verwijten. Zij zijn – naar mag worden aangenomen - gebeld, ‘geïnterviewd’ en geciteerd door de schrijver van het artikel, Robin Gerrits.
Robin Gerrits dient (bij voorkeur door mij) te worden geoorvijgd tot zijn kop een perpetuum mobile is geworden.
Twee jonge mensen, in een camper op huwelijksreis door de met stomheid slaande schoonheid van Nieuw-Zeeland (hoeveel liefde, droom, verheugen ging deze reis vooraf?), door- en God zij dank óverleefden een hellenacht met mogelijkerwijs psyche- en levensversplinterende consequenties, maar Volkskrantjournalist Robin Gerrits kiest als invalshoek voor zijn artikel Godbetert de schade die deze huiveringwekkende gebeurtenis de Nieuw-Zeelandse toeristenindustrie zou kunnen berokkenen.
Weer-zin-wek-kend.
Omdat een avondblad niet in mijn levensvoering past en Trouw (met name na de onzalige metamorfose tot tabloid) mijn informatiehonger niet stilde, ben ik geabonneerd op de Volkskrant. Vrijdags koop ik dan ook nog NRC Handelsblad en zaterdags het Dagblad van het Noorden en Trouw. Andere kranten lees ik niet behalve De Poëziekrant, die geen krant ís.
Nochtans doorbladerde ik gisteren, in een wachtruimte in het Universitair Medisch Centrum Groningen, waar ik me maar weer eens bevond vanwege een controlebezoek aan L.’s chirurg, het ook al tot zo’n armoedig tabloidvod verworden Algemeen Dagblad. Hierin bijna een pagina (heb je in een tabloid al gauw)aandacht voor onderhavig gruwelonderwerp, maar vanuit een ander gezichtspunt. Het AD was erachter gekomen dat de echtelieden elkaar al sinds hun middelbare school-tijd kenden en had de rector van de betreffende onderwijsinstelling geïnterviewd. Ook was men erin geslaagd enkele fotootjes van het liefdespaar te bemachtigen – genomen vóór het zijn demonen ontmoette - die, ongetwijfeld noodgedwongen, zo klein en onscherp werden afgedrukt dat man en vrouw er Godlof bijkans onherkenbaar op zijn.
Ook deze ongezond nieuwsgierige boulevardbenadering zint me niet, maar misschien omdat je haar van het AD kunt verwachten, stoort ze me minder dan de vrieskistkoude, ‘economische’ keuze van ene Robin Gerrits. Daarbij is zijn – God weet waarom als ‘reportage’ aangekondigde - artikel (‘Huwelijksreis door Nieuw-Zeeland eindigt in drama’ (subtitel: ‘Autoriteiten vrezen voor imago van veilig vakantieland na brute overval op pasgetrouwd Nederlands echtpaar’)) een journalistiek en compositorisch gedrocht. Een nieuwsfeit verstikt in informatie die zich qua ‘gewicht’ tot het hoofdonderwerp verhoudt als buurmans jicht tot nine eleven. Als Robin Gerrits het nieuws van de dood van Van Gogh had mogen ‘brengen’, had de helft van zijn artikel bestaan uit een analyse van de kosten om het bloed van de tegels te schrobben.