MUZIEK EN DE DIRECTE VLAAG

Ik lees nog steeds het erg mooie boek HET PSALMENOPROER van Maarten 't Hart. Daaruit de volgende passage, als de hoofdpersoon voor het eerst iemand op het kerkorgel iets van Bach hoort spelen:

'Het was alsof de muziek hem op de hoogte stelde van een stoere, manhaftige, kolossale onverzettelijkheid waarvan het zijn plicht was zich die eigen te maken, ook al zou hij daar de resterende dagens zijns levens voor behoeven.'

Prachtig gezegd.
Daarom de vraag aan de medebloggers en commentatoren hier: bij welke muziek komt er zo'n directe vlaag van emotie, gemoedsgesteldheid, temperament over jullie heen?

Vaak zullen deze melodieën uit onze kindertijd en jeugd stammen, denk ik. Ikzelf heb het bij bepaalde popliedjes die ik heel vaak heb gedraaid toen ik 12 jaar en ouder was, bij Abba bijvoorbeeld. Die roepen gek genoeg geen nostalgie op, maar wel vastberadenheid en een diepe tevredenheid.
Bij THE KICK INSIDE van Kate Bush voel ik me eerder een beetje out of place, een beetje verstopt, een beetje scheef ook.
Bij hele goede country-muziek (alternatieve country, ook wel Americana), dus songs van bv. Ryan Adams, Nickelcreek, Willie Nelson etc is het vooral reis-zin, en rust ook.
Ik zal later nog wat andere voorbeelden proberen te noemen. Maar hoe zit dat bij jullie?