HET LEVEN EEN DROOM

Vanmiddag zag ik het toneelstuk HET LEVEN EEN DROOM, gespeeld door NT Gent. Ik zat bijna tweeëneenhalf uur lang met open ogen, gespitste oren, rechtop in mijn stoel, soms vooroverbuigend om nog dichter bij te zijn, ontroerd, lachend. Dit is een voorstelling waar alles in zit, en wie in de gelegenheid is moet gaan kijken.

Allereerst zijn álle acteerprestaties fantastisch. Maar wat wil je ook met mensen als Wim Opbrouck (foto midden), Steven van Watermeulen (linksboven), Betty Schuurman, Sanne den Hartogh en vooral (een van mijn favoriete acteurs): AUS GREIDANUS JR. Hij staat op de foto rechtsonder. Hij moet doodmoe zijn na het spelen van deze voorstelling, want hij bonkt zijn lichaam tegen de grond, hij wordt bekogeld met handenvol aarde, hij krijgt emmers water over zich heen...
Maar zelden zie je een voorstelling waarbij ook ALLE andere elementen kloppen. Het decor (van Luc Goedertier, Freddy Schoonackers en Johan Simons) bijvoorbeeld is prachtig, met een treinrail waarop een soort bed vooruit, achteruit en zelfs draaiend kan bewegen.

De muziek is schitterend (van Peter Vermeersch). Er zit een muziekgroep op toneel, er is een zanger, maar er is ook een soort soundtrack van zuchtjes en fluitjes en zacht gekreun.

De tekst is heel mooi. HET LEVEN EEN DROOM is een stuk uit 1635, van Calderón de la Barca. Ik zag een tijd geleden ook al een versie van dit stuk door theatergroep Huis aan de Amstel, die trouwens ook indruk maakte. Maar nu is er een nieuwe tekst, op gepaard rijm (van Koen Tachelet).

De dramaturgie (eveneens Tachelet) en de regie (van JOHAN SIMONS) zijn ook al prachtig. Er gebeurt voortdurend aan alle kanten iets op het toneel, en toch blijft het verhaal helder. Er zijn grappen en bijna slapstick-achtige elementen maar de serieuze momenten komen hard aan, zonder zo toneelmanier-achtig zwaar te worden.

Pfoei. Ik moet nu echt stoppen met dit stuk te beprachtigen. Maar ja, het wás dus gewoon zo... eh...