Lonesome Dove (Kees)
In 1985 publiceerde de Amerikaan Larry McMurtry zijn roman ‘Lonesome Dove’, voor welke hem een jaar nadien de Pulitzer Prize voor fictie werd toegekend. Het boek werd vertelevisiefilmd tot een gelijknamige, vierdelige miniserie die in 1989, in de Verenigde Staten, voor het eerst werd uitgezonden. In datzelfde jaar werd de serie genomineerd voor 20 Emmy Awards, waarvan haar er – mijns inziens ten onrechte slechts - zeven werden toegekend, onder meer voor ‘directing’ en ‘music composition’.
De muziek die Basil Poledouris – componist van de muziek voor tientallen veelal succesvolle, maar in (Westerse) intellectuelenogen oninteressante, Amerikaanse films - voor ‘Lonesome Dove’ componeerde, is inderdaad beluisterenswaardig, op één compositie na: ‘Theme from Lonesome Dove’ is niet zozeer “beluisterenswaardig” als wel van een zeldzame schoonheid. Laat ik hier vastleggen dat tijdens de plechtigheid aan mijn begrafenis voorafgaand ‘Theme from Lonesome Dove’ ten gehore moet worden gebracht (alsook, onder meer, Rod McKuens ‘A Hundred Highways’ in de uitvoering van Johnny Cash).
‘Lonesome Dove’ is, naar mijn overtuiging, de beste miniserie of (zij het acht uur durende) televisiefilm ooit gemaakt. Sinds 1992 bekijk ik haar/hem minstens één keer per jaar (eerst ‘op’ video, de laatste jaren ‘op’ DVD) en na ‘al’ die jaren vind ik de muziek (de CD bezit ik natuurlijk óók) nog steeds huiveringwekkend mooi, geniet ik nog steeds van het acteren van de hoofdrolspelers Tommy Lee Jones, Robert Duvall (in sommige scènes zonder overdrijving briljant) en met name de volgens mij onbekende Timothy Scott - wát een acteur -, huil of lach ik nog steeds tijdens de scènes om welke ik in ’92 al huilde of lachte, ‘leef’ ik nog steeds met de personages ‘mee’ en vervult ‘Lonesome Dove’ mij onverminderd van bewondering en geluksgevoelens. De verfilming van McMurtry’s roman is een kunstwerk.
Nadat ik de miniserie in 1990 of daaromtrent voor het eerst had gezien, ging ik op zoek naar het bóek ‘Lonesome Dove’, wat meer tijd kostte dan tegenwoordig benodigd zou zijn geweest, maar tenslotte vond ik het. Geen meesterwerk, maar alleszins onderhoudend, en ik hield er gróte sympathie voor Larry McMurtry's werken aan over. Van de voorzover ik weet 39 boeken (voornamelijk romans, maar ook essaybundels en memoires) die hij publiceerde, las ik er een stuk of 20. (Hij schreef ook nog 30 filmscenario’s en was co-auteur van het ‘Brokeback Mountain’-scenario, hetgeen hem een Oscar opleverde.) Larry McMurtry is in de allerverste verte geen Nobelprijskandidaat, maar zijn werk is als crackers met pindakaas, sambal en Maggi: -bij vlagen kan ik er niet genoeg van krijgen. Hij is het soort schrijver wiens boeken je ‘redden’ wanneer je, nadat ‘het’ tussen je Grote Liefde en jou in banale drekkigheid is gestrand, in je eentje naar Norfolk bent afgereisd - tentje achterin de auto - teneinde ‘in ieder geval nog een beetje’ vakantie te houden.
Ik ben Lonesome Dove-‘addict’, zou over boek en met name film dágen kunnen schrijven, maar waar het hier & nu om gaat, is dit. De belangrijkste L.D.-personages heten (captain) Augustus (‘Gus’) McCrae en (captain) Woodrow F. Call. Call en Gus. Kunt u zich bij benadering voorstellen hoezeer ik – ‘Lonesome Dove’-adept – werd bewogen toen ik er achter kwam dat de hoofdpersonages in Edward van de Vendels boekenweekgeschenk 2005 ‘Wat rijmt er op puree?’ Cal en Gus bleken te heten? Ik was verbijsterd. Een mijner beste vrienden, met wie ik het nooit over ‘Lonesome Dove’ had gehad, bleek (captain) Augustus (‘Gus’) McCrae en (captain) Woodrow F. Call óók te kennen en hen in zijn misschien wel meestgelezen boek een hommage te brengen.
Onmíddellijk EvdV gebeld. Hem opgetogen stomgeslagen. Waarop hij antwoordde van Larry McMurtry en ‘Lonesome Dove’ niet eerder te hebben gehoord.
20 jaar nadat iemand in Archer City (Texas, VS) zijn personages Call en Gus noemde, deed iemand in Rotterdam (Zuid-Holland, NL) hetzelfde. Toeval? Dat twee schrijvers van wie ik – zij het om van elkaar verschillende redenen - zóveel houd hun hoofdpersonages dezelfde namen geven? My ass. ‘There are more things in heaven and earth, Horatio, than are dreamt of in your philosophy’ (Shakespeare, ‘Hamlet’, 1, 5).
