TWEE FILMS

Vandaag heb ik twee films gezien. Allereerst de mooie documentaire FOREVER van Heddy Honigmann. Zij filmde bezoekers van graven op het Franse kerkhof Père Lachaise. Een Koreaanse jongen bijvoorbeeld die helemaal naar Parijs is gekomen, alleen om koekjes te leggen op het graf van Marcel Proust. Of de rondleider die een liefde heeft opgevat voor een in 1985 gestorven jonge zangeres. Hij heeft besloten haar twee lp's alsnog bekend te maken.

Het meest indrukwekkende verhaal is dat van de jongeman die naar het graf van de schilder Modigliani komt kijken. Omdat Modigliani zo mooi gezichten kon schilderen. Terwijl hij daarover vertelt kan hij even niet verder spreken. Dan vraagt Heddy wat hij in het dagelijks leven doet. 'Thanatopractor,' zegt hij. Wat? Iemand die lijken zo mooi mogelijk maakt, zodat ze aan de nabestaanden kunnen worden getoond. Met speciale aandacht voor hun gezichten. 'Ik leer de mensen wennen,' zei de nog jonge jongen (zie foto). 'En nee,' zei hij, 'zelf huil ik nooit. Dat kan ik niet. Mijn traanbuisjes zitten verstopt.'

Maar ik zag óók de Woody Allen-film SCOOP. Leuk, en licht. Maar nu we het toch over de dood hebben: de leukste grap uit de film is die waarop Woody Allen op een bootje zit op de Thanatosrivier. Hij is dan dus dood en wordt naar het hiernamaals geroeid... Maar babbelig als hij is probeert hij zijn mede-passagiers wat op te beuren. 'Zie dood zijn niet als een handicap!' roept hij. 'Kijk naar mij. Vroeger stotterde ik en nu heb ik er geen last meer van. Zie je? Met een beetje doorzettingsvermogen...'