Een bijzondere dag (Kees)

Gisteravond. Lang niet in deze oude buurt geweest. Gedurende drie jaar reed ik er met regelmaat doorheen om mijn Lief, A., die in dat hoge gebouw daar werkte, af te zetten, op te pikken of te bezoeken, maar nadat ze mij verliet, had ik hier bijna niets meer te zoeken en wát ik er nog te zoeken had, zou ik, naar ik wist, niet vinden.
Naar verluidt, zei Michelangelo dat het beeldhouwwerk zich al in de steen bevindt en dat de kunstenaar het alleen maar hoeft uit te hakken. Zo is het, maar wat óók kan: dat de rots teruggroeit rond het beeld, als littekenweefsel rond een wond.
Dag Rots.
Op naar het café waar mijn goede vrienden Aeilko, Klaas en Renze wachten. Met hen maakte ik van 1999 tot 2004 NoorderpoortNieuws: het – in alle bescheidenheid - nu reeds legendarische bedrijfsmagazine van het ROC Noorderpoortcollege, tot tweemaal toe genomineerd voor De Zilveren Inktpot: de prijs voor het beste bedrijfsmagazine van Nederland. Dat een door drie niet-(bedrijfs)journalisten en een (briljante) vormgever in deeltijd gemaakt blad, met een in verhouding lachwekkend klein budget, het tot een Zilveren Inktpot-nominatie schopte, was te vergelijken met deelname van v.v. Noordbroek aan de Champions League.
We drinken wat, wandelen naar een restaurant – waar Godbetert, mij vastberaden negerend, de vrouw blijkt te zitten aan wier avances jegens mij A. destijds een abrupt sms-einde maakte –, drinken wat, eten vis en wild, drinken er wat bij, bestellen koffie, waar we ook maar iets bij drinken.
Aeilko, Klaas en Renze hebben cadeaus gekocht. Voor mij. Deze avond blijkt de avond van mijn afscheid als hoofdredacteur van NoorderpoortNieuws.
We gaan terug naar het café, ontmoeten er de schrijfster Liesbeth Annokkee, die haar tweede roman “op zó’n stukje na” af heeft en dientengevolge in staat van euforie verkeert. Haar vriend, de dichter Rense Sinkgraven, is er ook, en aan de bar zit dichter Daniel Dee. Er zit niets anders op dan wat te drinken.
Omstreeks 03:00 uur rijdt een taxichauffeur mij de provincie in: - mijn auto blijft bij dat gebouw daar.
De volgende dag, dus vandaag, open ik mijn inmail box, beef ik uren achtereen, verscheurt Alyssa mijn verfomfaaid exemplaar van ‘Lonesome Dove’.
Het is een bijzondere dag.