Een ochtend in Milano (door Kristina)

Er is nog geen licht en het geluid van de auto’s is al begonnen. De verwarming kan niet uit in het huis. Ik heb met de ramen open geslapen. Motors, claxons, bussen... het voelt alsof de oorlog is begonnen. Als ik mijn ogen open doe, weet ik niet goed waar ik ben. Het is mooi dat we zo snel op een andere plek kunnen zijn met vliegtuigen, maar het lichaam komt met vertraging. Het mijne is nog niet geland.

Ik ben met een vriendin voor een capoeira workshop hiernaartoe, naar Milaan, gekomen. We logeren in een studentenhuis dichtbij de universiteit. De douche heeft een moeilijk systeem. Eerst moet je de kraan van de wastafel draaien en open laten. Daarna de kraan van de douche draaien en open laten. Daarna moet je naar de keuken gaan en de kraan draaien en open laten. Dan moet je naar de douche rennen. Je kunt er niet wat kouder water bij doen, want dan gaat het hele systeem weer uit en moet je weer naar de keuken en zo. Als je een krachtiger straal wilt, moet je de kraan van de wastafel wel dichtdraaien, en dan heb je 2 minuten en 50 seconden om het schuim van je lichaam te spoelen. Morgen douche ik me lekker niet.

In het café waar ik nu zit, praat iedereen heel luidruchtig. De radio staat keihard aan en het geluid van de auto's is nog erger. Tussen het geschreeuw en het gelach voel je ook de metro onder de grond. Oh! ik wilde zo graag een mooi bericht schrijven over mijn eerste dag in Italië! Ik ga nog een cappuccino bestellen. Misschien helpt dat om het gevoel van dolce vita te krijgen.