MICHEL EN MICHEL

Het is vandaag sneeuwballentijd. Ja. Jaak en ik staan aan één kant van het schoolplein en we bekogelen jullie ermee. Onze sneeuwballen zijn Frans. En als ze je raken hoor je een liedje.

De meeste oudere Franse sneeuwballen heten Michel. Michel Berger, Michel Delpech, Michel Sardou, Michel Jonasz en Michel Fugain.

Van de laatste twee verschenen onlangs nieuwe platen, en ergens lijken die twee cd's een beetje op elkaar. Qua opzet. Beide mannen grijpen namelijk op de een of andere manier terug naar vroeger.

Jonasz zingt op CHANSON FRANCAISE de chansons die we allemaal al vele jaren kennen. La foule, Les feuilles mortes, La chanson des vieux amants (Piaf, Prévert, Brel). Leek me interessant om te zien wat een oude rot in het vak daar nu mee doet. Wel, hij trekt er een jazzdekentje overheen.
Wat een vergissing! Niet zijn keuze voor het jazzgenre natuurlijk, maar Les feuilles mortes bijvoorbeeld wordt versneld gezongen, waardoor de tekst elke waarde verliest. Het is allemaal te niksig, geen enkele nieuwe versie maakt een oudere overbodig. Mislukt.

Teleurgesteld door deze kleine afgang begon ik aan de cd BRAVO ET MERCI van Fugain. Michel Fugain kennen we allemaal van de musical-achtige jumpliedjes uit de jaren zeventig: Le printemps en Une belle histoire (onlangs nog in Nederland in de hitparade in de versie van Alderliefste/Paul de Leeuw).
Fugain deed iets interessants. Hij zingt geen oude liedjes, maar vroeg al zijn oude collega's om een nieuwe tekst. Daarna maakte hij er een frisse, nieuwe compositie bij. En zo vinden we dus collaboraties met Aznavour, Lama, Françoise Hardy, Sardou, Adamo, Duteil, Leforestier, Nougaro, Sanson en anderen.
En het werkt!

Deze oudere meneer gaat op een respectvolle en vrolijke wijze om met het erfgoed. De meeste liedjes sprankelen, er zit geen neuzelig sausje overheen zoals bij Jonasz en alles klinkt bijzonder helder. Respe... o nee hoezegjedatopznFrans... Chapeau!

Zo. De sneeuwballen zijn op. Jammer.