Silvito (door Kristina)

Ik kan me niet zo goed herinneren wanneer ik voor het eerst de liedjes van de Cubaanse troubadour Silvio Rodriguez moet hebben gehoord. Wat ik weet is dat hij altijd op de achtergrond klonk als ik op zomerkamp was. Ook stond zijn muziek vaak aan in de eerste kroegen waarin ik voor het eerst werd toegelaten. Iedereen die ouder dan ik was, was gek op zijn teksten en op zijn muziek. Ik snapte dat toen niet.
Waarschijnlijk had ik andere dingen in mijn hoofd. Jaren later, elke keer als ik naar huis kwam voor de vakantie, was mijn jongere zus weer Silvito (zoals ze hem noemt) aan het luisteren. Ze nam wat cd’s voor mij op, maar ik draaide ze bijna nooit.

Afgelopen jaar, 29 november 2006, werd hij 60 jaar oud. Toevallig was ik op dat moment in Habana.
Via via hoorden we van een speciaal concert voor zijn verjaardag waar meer dan 40 troubadours liedjes van hem zouden zingen in een kleine patio van een cultureel huis.
Daar ging ik heen met een Venezolaanse vriendin, Blanca, wier zus ook gek op Silvito was. Daar aangekomen gingen we onder een luidspreker zitten. We hadden het kleine podium op een klein meter afstand en Silvito op drie meter afstand!!

Het concert begon. Toen vond ik zijn teksten, zijn liedjes ineens zo mooi!!! Ik kreeg kippenvel van de stemmen van al die mannelijke en vrouwelijke troubadours. Na twee uur poëtische liedjes zat ik op een soort wolk. Toen zijn Blanca en ik gebukt naar Silvito gelopen tussen de zittende mensen. We hadden op een papier geschreven, alsof we doof waren: “Silvito, mogen wij een handtekening voor onze zusjes?”

We kregen er allebei één. Mijn zusje kon het bijna niet geloven. Ik had helaas geen foto gemaakt om het te bewijzen.

Sinds 29 november 2006 luister ik elke dag naar de liedjes van Silvito. Ik heb nu zijn hele discografie. Ik snap niet hoe het mogelijk is dat zijn teksten en zijn muziek mij vroeger niets zeiden.

Website!