Lieve Blancquaert (door Jaak)

NRC Handelsblad schrijft over een Vlaams televisieprogramma dat De film van mijn leven heet. De krant noemt het ‘vervolgtelevisie’, of televisie maken over hoe het mensen verging na hun televisieoptreden. De krant zegt dat het ‘Belgische Canvas’ zulke ‘ijzersterke vervolgtelevisie' maakt. Vorige week ging het over de moeder van Georges T., een zwaar lichamelijk gehandicapte en autistische man van inmiddels 37 jaar. Zijn moeder heeft heel haar leven in dienst gesteld van zijn vervolging.

Fotografe Lieve Blancquaert heeft de in 1984 uitgezonden documentaire over Georges en zijn moeder bekeken, en zoekt hen, 25 jaar later, weer op. NRC vindt dat dit ‘indringende televisie’ oplevert, en spreekt van een ‘adembenemend portret. Dichtbij, integer en rustig gefilmd, zonder voyeuristisch te zijn. Kom daar maar eens om op de Nederlandse televisie. Daar lijken human-interestprogramma’s geen tijd meer te nemen mensen gedegen neer te zetten. De makers zoomen liever in op emoties – snel, heftig, alles voor het effect.’

Veel lof is dat, maar hij is verdiend, want Lieve Blancquaert - die het programma schraagt - is even vakkundig als integer. Binnen de kortste tijd wint ze het vertrouwen van iedereen met wie ze in gesprek komt, en ze schaamt dat vertrouwen nooit.

Canvas geeft haar de kans zulke voortreffelijke televisie te maken, en wie dit leest kan haar morgen, dinsdag 13 maart, om 20.50 aan het werk zien. In 2001 zond Canvas een ontroerend portret uit van Marian Kaleja, een 11-jarige zigeunerjongen uit het Slovaakse dorp Hermanovce. Hij woonde bij zijn grootouders in een krottenwijk. Zijn grote droom was fotograaf worden.
Lieve Blancquaert gaat op zoek naar Marian die nu 17 is.

Laat dit een aansporing zijn om dinsdagavond naar Canvas te kijken.