DE MAN DIE WILDE

Over het algemeen is het handig om, als je iets wilt, dat ook echt te willen. Dat helpt de boel vooruit.
Maar gisteren ontmoette ik de meest willende man ter wereld.

Ik ben in Parijs. We gingen ergens wat eten. En kijk eens, twee panden verder was een nieuw pasta-restaurantje.
We kwamen binnen en werden door de eigenaar met een warm-warm-warm welkom ontvangen. 'Wilt u daar zitten? Uiteraard! Zit u goed? Is het niet te koud?' Ons antwoord werd niet eens afgewacht, er stond meteen al een straalkacheltje naast onze tafel.
Het ging verder in die trant:
'We hebben nog geen alcohol, maar we hebben wel water (opsommen alle watermerken), we hebben ook sapjes (opsommen alle sapsoorten). Hier is het brood. Is het brood goed? Wilt u meer brood? Wilt u boter bij het brood? Als u pasta neemt, welke pasta wilt u dan? Kijk, hier staan de soorten op het bord (opsommen van alle pastasoorten).'
En we waren, op dit punt aangekomen, nog maar 4 minuten binnen.

Een aanrennend klein zoontje werd van onze tafel weggesjsssssssst. De rekening werd op een blaadje binnengebracht, met snoepjes, en chocolaatjes, en een kaartje, en excuses, en groeten, en dank.

De eigenaar bleek zijn zaak nét geopend te hebben. We waren misschien wel zijn eerste klanten. Hij somde uiteraard nog op wat hij ook nog voor ons kon betekenen (catering, lunches, take-away) en toen bij het verlaten van de zaak de klink uit de deur viel, viel de eigenaar ook op de grond - van pure schaamte en nederigheid.

De man die wilde was misschien een beetje te veel aan het willen. En toch, en toch. Ik vond hem sympathiek. Ik wil dat hij het redt. Maar zal zijn willen een stoomwals van willen worden, die zodra je hem in zijn vooruit zet stram àchteruit rijdt, over zijn eigenaar heen?
Waarom moet alles toch altijd in balans zijn, snotverdee. We houden van mooie mensen, maar ze moeten niet perfect zijn. We houden van melancholie, maar echte droefenis is ons te veel. We houden van bestdoeners, maar aanstellers honen we weg. Willers mogen, maar te graag willende willers verkruimelen zichzelf. Waarom is dat zo?

Ik ben een beetje in de war geraakt tijdens het typen van dit stukje, maar eigenlijk wil ik één ding heel graag: dat jullie naar Parijs komen, en bij de man die wilde gaan eten. Elke avond. (Hij heeft ook hele lekkere bruschetta's! Zal ik even opsommen welke?)