In Edwards huis (door Bibi)

Vanuit Edwards huis wens ik alle voorbijgangers hier een goed, moedig en gelukkig nieuwjaar toe. Het is nogal een eer om dat op deze plek te mogen doen.
Mijn nieuwe kamer in Edwards huis is wit. Oningericht nog. En ik heb geen idee wat ik er aan spullen neer zal zetten. Maar wat het ook zal zijn, ik weet me beschermd door Edwards dak en fundament.
Allereerst de foto die hij bij mijn aankondiging plaatste. Die werd genomen tijdens de presentatie van het kinderboekenweekgeschenk. Ik kreeg het geschenk uit de bek van Jari de reddingshond. Ze hadden van te voren met hem geoefend. Steeds verstopte zijn trainer het boekje, waarop Jari het moest gaan zoeken. Tijdens de training was Jari alleen zo aan 'Laika' gehecht geraakt dat hij het niet meer wilde loslaten.
Op de grote dag werd het boekje dan eindelijk verstopt in de zaal waar de presentatie werd gehouden. Jari had niet lang nodig het te vinden. Hij moest langs een aantal blindengeleidehonden, die tot de genodigden behoorden, en daar lag 'Laika' verborgen in een plantenpot.
Jari gaf het me. Ik moest een beetje trekken. Er zat spuug op. Er stonden tanden in. Telkens als ik deze foto zie ben ik weerloos. Natuurlijk niet vanwege mijzelf maar vanwege Jari, die na zijn opleiding mensen gaat redden en die nu zijn speeltje af moest staan aan mij. En omdat ik dat niet verdragen kon stuurde ik hem gauw een nieuwe 'Laika' op. Maar die werd onderweg bij de post gestolen, zodat bij Jari alleen de envelop arriveerde. Inmiddels is er alweer een nieuwe 'Laika' onderweg. Dit keer met een grote stinkende pensstaaf tussen de bladzijden zodat niemand het boekje meer wil stelen.
Op de foto hierboven is een reddingshond te zien die werd ingezet vlak na de aanslagen in New York.

Ik zal niet steeds over dieren bloggen hoor. Ik wil ook drie keer schrijven over mijn vader. Hij is een personage dat ik nergens kwijt kan. In mijn boeken niet, bedoel ik. En toch is hij zeer vermeldenswaard denk ik. Dus in Edwards huis kan ik hem wel een plekje geven. Hijzelf zal het niet lezen. Hij zit op een savanne aan de andere kant van de wereld.
En al zou hij hier zijn dan nog las hij het niet omdat hij niet eens weet hoe een computer werkt. Het knopje indrukken zou al een probleem zijn, omdat het knopje er zeker aan de andere kant van de computer weer zou uitkomen. Hij zou het met een vloeiende beweging dwars door het scherm heen jagen. Hij is te wild, te impulsief en te ongeduldig voor fijngevoelige apparaten. Maar daarover waarschijnlijk meer.
En verder schrijf ik over dingen die per ongeluk voorbij komen. Zo zal mijn kamer in Edwards huis eruit gaan zien. Als een sprokkelbende. Het zij zo.
Tot morgen dan.