HOOG

Zou het hoog zijn, dat platform van Sealand? Ik denk het wel.

Gisteravond, bij WIE IS DE MOL moesten de kandidaten van een flink hoge toren abseilen. Zoals vaak bij dit programma vroeg ik me af: zou ik dat gedaan hebben. ik denk het wel. Heb je geen hoogtevrees dan, vroeg ik mezelf in een mooi diepte-interview. Maar ik stamelde alleen maar sukkelig terug: 'Ik weet het niet.'

Want ik weet het niet. In 2005 had iemand bij de CPNB, ze heet Marieke, bedacht dat ik een flinke tijd op een hoogwerker moest staan. Nu had ik dat vlak daarvoor al even geoefend, dus ik wist ongeveer wat er zou volgen. En: ik vond het heerlijk. Ik ontdekte dat ik een jongensdroom had, en hij werd nog vervuld ook.

En totaal geen vrees, wotsowever.
Maar ik dàcht eigenlijk wel dat ik hoogtevrees had. Gewoon, omdat iedereen dat heeft toch?

Wat ik trouwens wel heb, zijn willige benen. Als ik op een grote hoogte sta dan krijgen mijn benen zin in zelfmoord. Niet de rest van mij, hoor. En mijn hoofd al helemaal niet. Maar het gaat in mijn bovenbenen trekken. Mijn bovenbenen willen hup die rand over en lekker vliegen. Of vallen. Die keuze hebben mijn suïcidale bovenbenen meestal nog niet goed overdacht. Vervolgens moet mijn hoofd flink aan het werk om FOEI! te roepen tegen mijn bovenbenen. Gelukkig hebben ze tot nu toe, onder protest (dat wel), altijd geluisterd.

Maar: hoe zit dat eigenlijk bij jullie? Enige hoogte-abseil-spring-vrees-ervaringen? Beginnen er bij jullie op grote hoogte ook lichaamsdelen voor zichzelf te denken?

PS 1. Er bestaat ook zoiets als hoogteziekte. Dat heeft met zuurstoftekort boven de 2500 meter te maken. Maar dat bedoel ik volgens mij niet.

PS 2. Mijn doopspreuk was ' De vreesche des Heeren is het begin van alle wijsheid'.