Pijn (door Bibi)

Vandaag ging ik naar mijn nieuwe tandarts. Ik gaf een hand en ze zei: 'Ga maar lekker liggen.' Ik stapte op de stoel en schoof zoemend onderuit. Heerlijk.
Ze maakte foto's en toen ze die bekeek bedacht ik dat ik maar eens moest bloggen over pijn. Nu zie ik dat Edward, mijn gastheer, over hoogtevrees schrijft. Dus dit lijkt er een beetje op. Angst en pijn. Wat een blogdag.
Ik vraag me vaak af: is het echt zo dat er verschillende pijngrenzen zijn? Doet een gaatje vullen bij de een meer pijn dan bij de ander? Versterkt angst de pijn? Lopen er bij de een meer zenuwen door zijn lijf dan bij de ander? Hebben vrouwen inderdaad een hogere pijngrens? God mag het weten.
Laatst stootte ik keihard mijn hoofd. Keihard, tegen de punt van een keukenkastje. Je kent dat wel, je vergat dat het openstond en Kadoenk! die punt tegen je kop. Ik stortte neer op de grond. Mijn lief keek me geschrokken aan en sprak mijn woorden: 'Oei, dat doet pijn.' Ik knikte en dacht: nu kan ik gaan gillen, maar ik kan ook keihard gaan lachen, want eigenlijk is dat hetzelfde. En omdat ik kon kiezen deed ik het laatste, wat natuurlijk een beetje raar, maar wel heel geruststellend overkwam.

Terwijl ik dit allemaal opschrijf begin ik dit een behoorlijk stom onderwerp te vinden. Maar omdat ik over een half uur weg moet, kan ik niet nog iets anders starten. Ik heb het bij pijn trouwens niet over alles overheersende pijnen. Maar over de pijntjes pijnen. Maar als dit een officieel stuk was voor een krant of boek zou ik het wegsmijten. Dit is een vrij kijkje in mijn keuken dus.
Ik schrijf altijd heel langzaam, daarom dat ik niets nieuws begin, want daar moet ik dan weer over nadenken. En reken maar dat het pijn doet, zo'n mislukt stukje. Maar dat is weer andere pijn. En ook dan kun je soms maar beter hard lachen.

Mijn hond laat niets merken als ze keihard ergens tegenop loopt. Maar als ik een teek uit haar vacht haal gilt ze. Dat zijn ook dingen die ik niet snap.
En in het circus zag ik een man keihard in glas stampen.
Weten jullie hoe dat zit?

En o ja. Toen ik bij de tandarts wegging moest ik een afspraak maken voor het vullen van een nieuw gaatje en voor het vervangen van een vulling. Ik kreeg een begrotinkje mee waarop ook de kosten voor de verdoving stonden. Kijk, ik geloof niet dat ik dat nou nodig heb. Want bij zulke pijn denk ik aan mijn tenen, terwijl die tandarts bezig is met mijn kiezen. Dat is echt een makkie.

Excuus voor dit ongelooflijk stomme stukje.
Dit was het weer voor vandaag. Tot morgen.