I LOVE THAT HORSE

Dieren die de mensen helpen, wie schreef daar ook weer een magnifiek boek over?

De tweeëntachtigjarige Don Karkos heeft al jaren een bijbaantje als paddockverzorger van racepaarden, hij maakt ze als het ware klaar voor de training.
Dat kan Don Karkos met één oog. Hij moet ook wel, want sinds 1942 is Karkos blind aan zijn rechteroog.
Toen had hij namelijk, op zijn achttiende, dienst genomen in de US Navy en was aan dek van het schip waarop hij gelegerd was, toen er een enorme explosie klonk. Een granaatscherf vloog in Karkos' voorhoofd, net boven zijn rechteroog.

Een tijd later werd Karkos wakker in een IJslands ziekenhuis. De dokters maakten hem duidelijk dat hij met dat rechteroog nooit meer zou kunnen zien.

Ook de voortschrijdende medische wetenschap kon Karkos niet helpen, onlangs nog kreeg hij te horen dat er werkelijk niets te doen was aan dat ene oog.

Tot een mooie ochtend, afgelopen december.
Karkos was het paard MY BUDDY CHIME aan het verzorgen. En opnieuw kreeg het hoofd van Karkos een enorme opdonder, het leek 1942 wel. MY BUDDY CHIME maakte namelijk een onverwachte, maar enorm woeste beweging met zijn hoofd, en mepte Karkos bewusteloos.
Weer was het dat rechteroog dat geraakt werd.

Gelukkig maar. Want een paar uur later kreeg Don Karkos zijn zicht terug. Opeens kon hij weer zien. Met links. Maar nu ook met rechts. MY BUDDY CHIME deelde de juiste klap uit. Leve MY BUDDY CHIME.

'Ik zal hem van m'n levensdagen extra goed verzorgen,' glundert meneer Karkos. 'I love that horse'