Opnemen (door Marieta)

Als ik mijn hobbyruimte binnenstap valt mijn oog meteen op de cameratas, waar ik mijn camera in weet. Deze videocamera (Canon XM-1) heeft aardige afmetingen zodat ik een hele tijd heb gezocht naar een handzame verpakking. Toen kwam er een ander soort tas in huis. Een hoge tas waar een dure fles met het een of ander in paste, daarnaast twee vakjes voor speciale glaasjes erbij. Laat dat nou de ideale tas zijn voor mijn camera! In de zijvakjes de oplader en de verschillende batterijen. Voorheen was dat geen probleem. Ik had meestal een Sony handycam van gangbare afmeting, maar als je wat meer wilt met filmen en een iets professioneler camera aanschaft, kom je ook de meeneem-problemen tegen.
De camera is jarenlang meegereisd wanneer wij als echtpaar reisleiders waren voor een groep van zo’n 40 mensen naar verschillende landen. Ik filmde dan ook voor de reisorganisatie zodat ze materiaal hadden als presentatie voor volgende groepen naar hetzelfde doel. Uiteraard moest de film dan wel gemonteerd worden. Die reisfilms monteerde en vermenigvuldigde ik wanneer de deelnemers graag een kopie wilden hebben.
Mijn montagesysteem was en is (nu) een Casablanca Prestige, die niet via de PC werkt. Wanneer je digitaal opgenomen films bewerkt, kan dit apparaat ook meteen een DVD branden. Vandaar ook dat ik een andere camera aangeschaft heb. Het nadeel is dat zo’n gemonteerde film niet langer dan 20 à 25 minuten mag duren, anders is er geen bewerkingsgeheugen genoeg om de film op DVD te branden. Sinds kort heb ik een computerprogramma geïnstalleerd, nl. Studio 9 van Pinnacle. Ik heb er nog niet mee gewerkt dus kan ook niets daarover zeggen.

Wij leiden nog steeds reizen, maar meestal naar dezelfde bestemmingen, zodat de camera niet zo vaak meer meegaat. En veel deelnemers filmen ook zelf. De vraag is niet zo groot meer.
Daarbij komt dat zo’n camera meesjouwen ook nadelen heeft. Hij moet overal mee in die bewuste tas dus en je voelt je eigenlijk verplicht om te filmen wat je ziet.
Soms is filmen ook wel eens makkelijk, want je kunt ook min of meer ‘wegkruipen’ achter je camera of juist wat brutaler optreden (moet je wel leren in het begin) in sommige gevallen, want als filmer mag je op plaatsten gaan staan waar je anders niet zou zijn gaan staan. Denk bijvoorbeeld aan prijsuitreikingen.
Nu denk ik er sterk over om een tweede camera ernaast te kopen die in je zak past. Geen gesjouw, niet instellen, gewoon gauw wat opnames maken. Ik betrap mezelf er namelijk nogal eens op dat ik denk: dit is mooi, dit wil ik vasthouden, had ik nu mijn camera maar bij me! Maar ik twijfel nog over wat de beste is in mijn geval. Maikel en Lennart, hebben jullie een advies?

Waar werken met twee camera’s ook goed voor is wanneer je bijvoorbeeld een muziekgroep opneemt. Eén camera wordt op een vast punt opgesteld, met de andere maak je bijvoorbeeld opnames van de spelers apart die dan later ingelast kunnen worden. Enkele jaren geleden had ik als opdracht de plaatselijke harmonie een jaar lang te volgen omdat die club 100 jaar bestond. Het hele jaar heb ik dus al hun activiteiten gefilmd en er een film van gemaakt van ongeveer 1½ uur.

Een nieuw onderwerp is het laatste jaar opgedoken in de vorm van een kleindochtertje. Over haar eerste levensjaar heb ik een filmpje gemaakt en ben van plan dat te blijven doen. Dat is veelal nog binnenwerk, maar straks gaan we meer naar buiten en is zo’n kleine camera ook wel handig, lijkt me.
Het is een lang verhaal geworden, maar het onderwerp vergt nogal wat uitleg.