Coelacanth (door Bibi)

Ik lees een raar boek. Ik lees nooit rare boeken, want mijn boeken zijn altijd (wetenschappelijk) verantwoord. Maar nu lees ik een boek dat ik zomaar kocht zonder dat ik dat van plan was. Ik ga een boekwinkel binnen met een doel: of ik kijk wat er zoal aan nieuws ligt. Of ik ga een boek kopen. Ik kom zelden met zomaar iets naar buiten waar ik nog nooit van heb gehoord, maar nu was dat dus anders.
Ik ging naar binnen voor Walt Whitman, en ik kwam naar buiten met het boek van een onbekende thrillerschrijfster uit Frankrijk: Christine Adamo. Misschien is ze wereldberoemd, maar ik ben niet thuis in de spannende-boekenwereld. Het ging dus om de titel en het omslag waarom ik het kocht. Requiem voor een vis luidde die titel. En er blonk een zilveren coelacanth op.
Een boek rond een van mijn lievelingsdieren dus.
Die vis, die dinosaurus van de zee, was 65 miljoen jaar geleden uitgestorven. Maar op een dag had Hendrik Goosen er een in zijn net. Het was toen 1938. De wereld stond op zijn kop. Gerrit Achterberg schreef er een prachtig gedicht over. 'Ichtyologie.'
Ik vind dit zo'n ongelooflijk wonder dat ik al jaren alles over deze wondervis lees wat er maar voorhanden is. De vis die miljoenen jaren ongezien bleef op de bodem van de oceaan.
Nu ja en toen ontdekte ik youtube. Onlangs pas. Ik mocht iets intypen in het witte schermpje van de makers van de site. Iets waar ik een filmpje van wou zien. Ik hoefde niet lang na te denken. Het woord stond in het vakje voor ik het wist: coelacanth. Ik drukte op search. Zou er iets bestaan? Een foto is al bijzonder. Maar een filmpje? Ik wist dat er ooit een duiker was die een coelacanth voor zijn lens had gekregen. Maar kon ik dat hier zien. Ik? Hier achter mijn avondlijk scherm?
Toen voltrok zich het wonder. Er was een filmpje. Van Japanners. Ik drukte op 'play' en daar, onder startrek-achtige muziek kwam opeens dat prachtige dier in beeld. Ik huilde. Het kan me niet schelen dat ik dat moet bekennen. Alsof een oeroude vriendschap zich herstelde. Alsof een van mijn voorouders me iets kwam vertellen.

Hij is al 360 miljoen jaar in ons midden. Lang lang heeft men gedacht dat deze vis op pootjes de ontbrekende schakel was tussen leven op land en leven in zee. Ze worden levend geboren en ze worden oeroud.

Wat een dier, wat een vinnen, wat een gezicht, wat een wijsheid.

Gerrit Achterberg zegt in de eerste twee strofen van 'Ichtyologie':

'Er is in zee een coelacanth gevonden,
de missing link tussen twee vissen in.
De vinder weende van verwondering.
Onder zijn ogen lag voor het eerst verbonden

de eeuwen onderbroken schakeling.
En allen die om de vis heenstonden
voelden zich op dat ogenblik verslonden
door de miljoenen jaren achter hen.'

Ga kijken. Ga dat wonder zien. De hapjes die de jongens achteraf eten zijn niet afkomstig van de oerkoning van de zee. Wees gerust.

Dit was het weer voor vandaag. Tot morgen.

op de site van de coelacanth zie je het filmpje.