Voornemens (door Bibi)

Gisteren liep ik door het park. Het was 1 januari en ik ging als een hinde. Nou ja, als een goedgemutst hertje. Mmmm, ik liep waarschijnlijk als een zwabberende eland, MAAR ZO VOELDE HET NIET! In ieder geval was ik nog geen kilometertje onderweg en daar liepen breeduit op het pad een stel jolige dertigers. Type makelaar. 'Zo,' zeiden zij en de nieuwjaarswalm uit hun mond vormde een bijna ondoordringbare muur waardoor ik vertraagde en de vraag diep tot mij kon doordringen. 'Goede voornemens?' Natuurlijk, dacht ik, mensen die op 1 januari iets doen, wat het ook is, die doen dat omdat ze zich dat hebben voorgenomen.
Ik liep daar dus als eland in slow motion en alles wat ik deed was liegen. Ik zei namelijk 'ja'. Waarom mag Joost weten, want vorige week liep ik ook door dat park en de weken daarvoor ook. En als ik echt die eland was geweest had ik mijn gewei eens even lekker in die te vroeg uitgezakte makelaarsbuiken gemanoevreerd, maar ik liep verder. Zelfs niet als eland dus, maar als aangeschoten wild. Het was geen gezicht wat zich daar over de paden voortbewoog.
Maar dan kom ik bij mijn punt. Niet die opmerking van de erniettoedoende makelaars van het leven hadden mij geraakt. Maar het feit dat ik me niets had voorgenomen. NIETS! Geen sikkepitje. Dat was nieuw.
Was ik zo geweldig dat ik me niets hoefde voor te nemen? Of was ik zo lamlendig omdat alle voorgaande voornemens waren mislukt zodat ik dit jaar niet eens meer de moeite nam me nog iets voor te nemen. DAT! dames en heren, bezoekers van dit blog, houdt mij sindsdien bezig. Ik hoef geen antwoord op deze vraag. Ik zal het zelf geven. Tot mijn verbijstering is het antwoord: het heeft toch geen kans van slagen.
En toch hou ik van voornemens. Maar telkens mislukken ze. Je staat jezelf voortdurend in de weg. Als ik er zelf nou bijvoorbeeld niet was, dan zou ik heel goed zijn me aan mijn voornemens te houden. Ik zou heel gemakkelijk nee kunnen zeggen tegen bepaalde dingen. En ik zou ook vroeger opstaan. Maar ik lig mezelf om zeven uur 's ochtends voortdurend in de weg.
Hoe doen jullie dat? Dat zou ik nou graag eens willen weten. En hoe lang houden jullie het vol? En wat voor soort voornemens hebben jullie? En wat zouden jullie tegen de makelaars op jullie pad hebben gezegd? Ik reageer nogal secundair. Ik heb een rondje lang nagedacht over wat ik alsnog tegen ze zou kunnen zeggen als ik ze weer tegenkwam, maar gelukkig kwam ik ze niet tegen, want alles klonk even beroerd wat ik verzon.
Dat was het weer voor vandaag. Tot morgen!