Ik hoor niet wat ik schrijf… riep ze wanhopig uit.(door Marieta)

De eerste keer dat ze naast mij zat vroeg ik haar waarom ze nu, op 34-jarige leeftijd, les wilde hebben. Ze kreeg tranen in haar ogen en zei: “Ik kan mijn kinderen niet voorlezen en met hun huiswerk helpen. Als ze bij mij komen met vragen zeg ik altijd maar dat ik nu even geen tijd heb en dat ze naar papa moeten gaan. Daar begon het mee en dat doet zo’n pijn.
En toen die mevrouw mij begon uit te schelden omdat ik haar naam niet goed opschreef. Maar ik hoor niet wat ik schrijf…” riep Annie wanhopig uit.
Ze had van een kennis gehoord dat er nog wel iets aan haar schrijf- en leesproblemen te doen was. Ze werd getest bij het Instituut voor dyslexie en haar jarenlange problemen hadden een naam gekregen. Na jaren van niet begrijpen was dat al een hele vooruitgang. Er waren mensen die haar begrepen! Ze was niet dom en onwillig maar ze was dyslectisch!
Ze wilde graag samen met haar man, die goudsmid was, een eigen bedrijfje opzetten. Zij ontving de klanten aan de balie; hij repareerde. Maar na haar aanvaring met de boze mevrouw schreef ze de naam niet meer op onder de neus van de klant, maar deed ze dat aan een tafeltje tegen de achterwand waar niemand haar op de schrijvende vingers keek.
Ze wilde zo graag kinderen en man helpen dat ze alles daar voor over had wat binnen haar bereik lag. Wekelijks reizen naar Amsterdam en 4 keer per week oefenen.
Na drie maanden les was ze al zo ver gevorderd dat ze mij trots vertelde dat ze een groot bord had gemaakt voor de klanten met daarop: Gelukkig nieuwjaar. Ze had dat zonder fouten opgeschreven, had haar man gezegd. Ze ging als een gelukkig mens vol goede voortzettings-moed dat nieuwe jaar in.

Hij was monteur bij een groot bedrijf in verwarmingsketels. Hij was erg goed in zijn vak. Dag in dag uit gingen ze samen op pad, de hele stad door. De chauffeur en hij. Totdat het bedrijf drastisch moest inkrimpen. Voortaan moesten de monteurs maar alleen op pad gaan, een chauffeur kon best gemist worden. O ja, voor de anderen wel, maar nu juist niet voor Bert, die door zijn vorm van dyslexie niet kon lezen. Ooit had hij wel zijn rijbewijs kunnen halen met veel kunst- en vliegwerk maar nu kon hij de straatnamen niet lezen. En als hij ze al durfde vragen dan nam dat te veel tijd in beslag. Dat kon het bedrijf niet hebben dus Bert werd eruit geknikkerd. Bespreekbaar maken was niet aan de orde, het was immers een schande als je niet kon schrijven en/of lezen, dat mocht de baas niet weten.
Twee schrijnende gevallen van volwassen mensen met een vorm van dyslexie. Deze mensen hadden het geluk gewezen te worden op de mogelijkheid van begeleiding. Na anderhalf jaar waren beiden in staat weer blij door hun schrijvende en lezende leven te gaan.

Enkele voorbeelden van vóór de behandeling:

Opdracht: De boeren werken op het land.
Resultaat: e boeren hewefken op is plat lant
Opdracht: De ruit is stuk.
Resultaat: de ruet is stek
Opdracht: Er ligt een balk naast de stoep.
Resultaat: der ligt een blalek naast de stoep
Opdracht: Waar ga jij heen zei Gerrit.
Resultaat: haar gaaw heen sij geret

Na de behandeling: Onderstaand fragment is het resultaat na anderhalf jaar behandeling, waaruit blijkt dat er nog slechts enkele fouten worden gemaakt.

Rem brandt is de bekwamste en de meest veelzijdige van de schilders uit onze geschiedenis. Hij schilderde niet alleen portretten, maar ook tal van historite en bijbelse stukken van ongekende schoonheid. Enkele jaren nadat hij zijn studie aan de universiteit van Leiden had afgebroken, kocht hij een statig koopmanshuis aan een van de vele rumoerige Amsterdamse grachten.