Latsjedieves* (door Bibi)

Hier stopt het.
Vanaf hier ga ik weer mijn eigen weg. Dank jullie wel bezoekers dat jullie er waren, dat jullie lazen, dat jullie deelden. Dank je wel Edward Super E.
Het is niet niks dat bloggen. Vaak zat ik met een verhit hoofd te schrijven. Verhit omdat ik dingen schreef die ik eerder nooit aan het papier, nou ja papier, aan het scherm toevertrouwde. Altijd maar die non-fictie van mij. Dat afstandelijke. Dat ongrijpbare. En zie nu daar: zo grijpbaar als wat.

Inmiddels ben ik erachter wie de kleine brutale Trebor uit groep 8a is. Dat is geen kleine maar een grote brutale man die mij er in liet lopen. En ik heb het niet doorzien en schreef heel serieus een tweede pijnstuk. Ook Anja heb ik achterhaald. Dat was dezelfde brutale man. Ik reken nog met hem af. Desnoods met mijn vuisten.

Morgenochtend vertrek ik naar het huisje op de foto. Het staat op een akker in de stilte. Het is driehonderd jaar oud. Een paard op het dak geeft de windrichting aan. Als het hard waait bezoekt het mij in mijn dromen met zijn roestige galop.
Ik heb in de achterbak van de auto al pakken vol met kaarsen gelegd, want het is er vroeg donker en er is geen elektriciteit.
De hond gaat mee om te waken, want mocht er iets zijn, dan is er geen telefoon, want geen gsm- bereik binnen. Daarvoor moet je eerst naar buiten gaan. Maar onder het bed ligt nog een oud geweer. Dat kreeg mijn vader in 1945 van een Engelse soldaat.

Al mijn nachtmerries spelen zich af in dit huisje. Het spookt er een beetje. Bij elk geluid stop je even met ademen maar het is zelden iets verontrustends. Er trippelen muizen door het huis, herten rond het huis, marters over het dak. Het kan van alles zijn dus. Maar overdag is de wereld weer vriendelijk. Het uitzicht eindeloos, de lucht zwaar van het zout.

Ik heb mijn pen bij me, en een lading papier en ga verder met mijn boek. Ja, ik schrijf met de hand, want zo gaat dat het best. Zo kan ik al schrappend toch nog zien wat er eerder stond. Bovendien stokt mijn schrijven als ik met mijn vingers op een toetsenbord hak. Met vulpeninkt gaat het vloeien. En dat heb je nodig voor de muziek in je verhaal.

Nu neem ik dan afscheid. Dag iedereen. Dit was het weer voor vandaag.
Latsjedieves!!!

*Het ga je goed en laat de zon altijd schijnen, in circustaal.