THE BATTLE OF VINDALOO

Gisteravond Indiaas gaan eten. Met oud-gastbloggers Bibi, Ludo en Kees. Ik nam een onschuldige Butter Chicken en ook Bibi nam iets dat niet terughapte. Maar de andere twee waren vastbesloten: het moest vindaloo worden.

De ober trok wit weg toen ze het bestelden. Hij stamelde: 'Weet u het wel zeker? Het is namelijk heet. Zeer heet. Zéér zeer heet.'
De beide India-eet-ervarenen knikten en knepen vastberaden in hun vorken.

Het was imposant. Terwijl Bibi en ik belangstellend maar ook bezorgd spraken over blusmogelijkheden (poeder? yoghurtsausjes? hele komkommers?) namen de heren hap na hap en er werd niet eens extra wijn en extra water besteld.
Het was geen 'battle' in de zin dat er een intermannelijke competitie gaande was, maar toen Bibi en ik elk één (1) hap namen waren onze tongen al voor de rest van de avond uitgeschakeld.

Hoe kan het dat sommigen tegen pedis pedis pedis extra spicy hot hot hot kunnen? Het trekt namelijk op tot in al je holten (goed tegen een ontsteking), het maait als een zamboni over je smaakpapillen, er treedt zweetgepinkel op en zelfs de koffie smaakt daarna naar potloodslijpsel.
Het is eten dat van leer trekt, dat de zweep hanteert, dat als ooit Egmond en Hoorne met list en bedrog je spijsverteringskanaal belegert, het is een Paard van Troje, ondanks dat het oorspronkelijk uit Goa, Portugal komt.

Ik meen het: qua vechtlust is AZ-Ajax in de play-offs er niks bij. The battle of Vindaloo werd gisteren te Groningen uitgevochten, en beide krijgsheren zagen er vandaag fris en gezond uit. Respect.

Wat me op de volgende vraag brengt (ik lijk MAN BIJT HOND wel): Heb u ooit met uw voedsel moeten vechten?