VADER ABRAHAM

Vanochtend zat ik in de bus en de chauffeur had heel zacht de radio aanstaan. Het nieuws begon. Via de bekende, vaste nieuws-stem hoorde ik een bericht over Vader Abraham. Ik kon het niet goed verstaan, maar een officieel bericht over Vader Abraham, artiestennaam van Pierre Kartner, kon toch alleen maar betekenen dat...?
Ja hoor, daar sprak de serieuze nieuwsstem al uit dat 'het grootste succes van Vader Abraham HET SMURFENLIED was...' etc. etc. etc.
De bus stopte en ik moest uitstappen. Ik had dus niets heel erg duidelijk gehoord, maar ik was toch geschrokken: Vader Abraham was dood.

Ik dacht: zo verdwijnen de jaren zeventig langzamerhand volledig. Mijn jaren zeventig. Ik mijmerde nog wat door terwijl ik naar de trein liep.
Bij alle sms'en die ik vandaag stuurde dacht ik: eerst even melden dat V. A. dood is. Maar het waren toevallig sms'jes aan zeer jonge mensen, voor wie Pierre Kartner geen betekenisvolle entiteit zou zijn, en zijn verscheiden geen schok. Dus ik tikte niks.

Gelukkig maar. Vanavond was ik weer thuis, en ik googlede en googlede, maar niks over het tragische sterven. Wel een ander bericht: Vader Abraham heeft aangekondigd 'over drie jaar' te stoppen. Niet nu. Niets actueels. Niks aan de hand. Nepnieuws.

Maar dus wel op het officiële nieuws geweest. Voorgelezen door de officiële nieuwslezer. Ik ben kwaad. Ik hoop van harte dat Vader Pierre nog zevenhonderd jaar leeft, maar ik wil niet dat hij aandacht krijgt doordat hij zegt dat hij over drie jaar, zes jaar, veertig dagen, tweeënenhalve maand zal stoppen. Vlieg op. Ga in een klein café aan een verre haven zitten murmelen. Of in een waterkraan.
Ja. En wie moet ik eigenlijk neerslaan om voortaan van dit soort non-nieuws versmurfd te blijven?