oude stad (door Frank)

Ik hou van Praag. De eerste keer was ik er veertien dagen en die heb ik vooral zwervend rondgebracht. Iets moois en ouds hangt er. Je kan zien dat de wegen, de gebouwen, de architectuur er al heel lang zijn en ik vind het fijn dat die niet zijn afgebroken en vervangen. Als er te veel staalglazen kantoortempels stonden zou het niet meer mijn Praag zijn. Niet het Praag waar ik naar zoek als ik er ben.

Zoals afgelopen zomer. Ik ging mijn vader de stad laten zien. Hij was er voor het laatst kort na de val van de muur geweest en dat was goed blijven hangen. Hij heeft een goede smaak.
We kwamen er achter dat we allebei op zoek waren naar die oude stad. Niet de commercie en de toeristenindustrie, maar net daarbuiten. Het minimuseumpje met met prachtige koppen op de muren. De eetcafés die doen denken aan fantasyherbergen. Je kunt je er nog steeds zoveel verhalen voorstellen.

Er is dan ook veel gebeurd en dat weten ze mooi te brengen. Tijdens een opstand in de burcht hebben ze er een paar wethouders gezamenlijk uit het raam gekukeld. Die hadden plannen waar men het niet zo mee eens was. Ze zeggen dan niet dat ze mensen uit een hoog raam hebben gegooid, maar noemen dat een ‘defenestratie’. Wauw!

Ook ‘De golem’ van Gustav Meyrink speelt in Praag, een bijzonder schimmig Praag, waar de grote gestalte van de golem soms ineens uit de mist opduikt.

Die mistige, mystieke stad, daar hou ik van. Het is precies het soort stad dat je vindt in het werk van de Letse kunstenaar Efendi. Al is het daar dan meestal Riga.


Ps. Dit is een beetje een ‘hak op de tak’-stukje. Ik denk in plaatjes en bij Praag komen er heel veel plaatjes boven. Die gaan dringen omdat ze allemaal vooraan willen staan.