Jumpen (door Alexander)

Het was goed dat André Rouvoet op tv bij DWDD – oh, wat mis ik dat programma – liever meneer en u genoemd wilde worden dan André en jij. Verstandig. Helder. Hij was minister, hij wilde aangesproken worden als minister. Hij nam een hoge positie in en daar hoorde nou niet meteen een pretentieuze titel als excellentie bij, maar toch zeker wel die u-afstand.

Eerst heftig knikkend en daarna ‘ja! ja!’ mompelend las ik vanmorgen een opiniestuk van Toon Beemsterboer in NRC.NEXT. Hij had het over een gevoel dat ik een paar weken geleden kreeg, toen ik André Rouvoet zag opduiken in het vrolijke uitsmijtertje van het NOS Journaal. Een (dubbel) gevoel van down the drain. Wat er gebeurde: Rouvoet jumpte (link).

Jumpen is de nieuwste rage onder jongeren, en ziet eruit, zoals Beemsterboer het heel leuk omschrijft, ‘als een kikker die niet kan kiezen tussen ballet en klompendans’. Jumpstyle is het nieuwe gabber. Jumpen is het nieuwe hakken. Iets van jongeren dus. En André Rouvoet heeft die vrolijke hype met zijn gejump ‘vakkundig om zeep geholpen’. Beemsterboer meent dat het fenomeen dankzij de gretige adoptie van de heren politici nu voorgoed uncool is geworden. Het wordt zelfs ingezet (ingezet!!) bij projecten tegen overgewicht – een doodskus voor de hype.

Nou heb ik op die stelling wel wat aan te merken, want zóveel hoef je je daar als jumper ook niet van aan te trekken. Maar het aanzien van André Rouvoet is veel heftiger geschaad. Het probleem is niet dat Rouvoet een modderfiguur sloeg, nee, hij jumpte best leuk, had er lol in. Maar die u-afstand. Die is weg. En als hem het vousvoyeer-aanzien zó weinig kon schelen dat hij het in anderhalve cameraminuut down die drain duwt, dan kan ik de uitspraak bij DWDD ook niet meer serieus nemen. Daar wilde hij meneer zijn.

Een meneer jumpt niet.