Woordenoorlog (door Alexander)

Toch kunnen ze het in Amerika beter, films maken. Gisteren zag ik in de bioscoop INTERVIEW van regisseur Steve Buscemi, de Amerikaanse remake van de film van Theo van Gogh. Beter dan het origineel.

Het scenario van Theodor Holman is vrijwel hetzelfde gebleven, gelukkig, want dat was al ijzersterk. Het sterkste van de film. De film gaat over de actrice Katya (oorspronkelijk Katja Schuurman) en een morsige politiek journalist die met tegenzin voor een interview naar het soapsterretje toe gestuurd is. Die desinteresse maakt het interview vanaf het begin gedoemd te mislukken. Maar het gesprek gaat dóór en langzaamaan ontspint er zich – er is geen betere gelegenheid om het woord ‘ontspint’ te gebruiken dan hier – een vlijmscherp gesprek, een kat-en-muisspel in dialoogvorm. Een woordenoorlog.

Bloedspannend is het. Zoals een vurig politiek debat spannend kan zijn. Zoals een ruzie vol ingehouden woede adembenemend kan zijn. Ze spelen voortdurend spelletjes met elkaar, ze leggen vinnige vallen in hun woorden.

Twee dingen zijn er anders in de remake. Ten eerste speelden in Van Goghs versie Katja Schuurman en Pierre Bokma de hoofdrollen; nu treedt champagnefeestjesdame Sienna Miller op als Katya en regisseur Steve Buscemi zelf is Pierre. En zij acteren net iets subtieler, net iets onderhuidser, net iets beter. Ten tweede is het scenario ietsjepietsje aangepast, en door die aanpassingen is het net iets beter, ook weer subtieler en daardoor minder glad. En nog altijd zo vlijmscherp, dat je zelfs als je de ontknoping al kent, tot het einde toe ademloos toekijkt.