POFFERTJES, OP EENZAME HOOGTE

Ik hou héél erg van pofffertjes. En vandaag at ik ze in de lucht.

We vlogen uit Heraklion terug. Met Martin Air. Die hebben wel service aan boord, maar je moet ervoor betalen. Omdat we op rij 31 zaten, dat was de allerachterste rij, waren we zeer dicht bij het keukentje. Of hoe heet zoiets, de plek waar de kar klaar stond. En dus roken we bij het uitserveren opeens warme poffertjes. Dat is echt een heel vreemde geur als je nog maar een half uurtje geleden opgestegen bent van een nu weer zeer zonnig Kreta. (Hoewel, niet ver van ons appartement zagen we een kroegje dat 'De mallemolen' heette...)

Maar door die geur móest ik het wel bestellen. Drie euro per bakje van tien.
En dus at ik opeens poffertjes, op 11 kilometer hoogte. Ze zaten, warm en wel, in een kartonnen bakje. Ze waren wat aan de droge kant, maar toch best lekker, en het was nog een heel geklungel om ze zonder veel poederverlies met suiker te bestuiven. Gelukkig bleef de turbulentie even uit, anders hadden ze het op rij 28 vast ook gemerkt - een wolk van zoete roos.

Maar volgende keer eet ik ze weer gewoon in een ouderwetse kraam, met een vette dame, achter een vette bakplaat. Boter erover, smeltend van één van de poffers af glijdend. Veel te veel poedersuiker erover en iedereen een plakkerige snor. En o ja: dit alles slechts eens per jaar. Poffers verdragen geen hogere frequentie. De high-sky-exemplaren tellen niet mee.

Waarom vertel ik dit? Omdat we het hier laatst over smaak-plaats-hemelverbindingen hadden. En omdat ik zeker weet dat dit de meest letterlijke van dit hele weblog is.