VERLOREN

Onlangs blogte ik hier een lijstje op van boeken die ik nog moest lezen. Een van die boeken was 'Het schervengericht' van A.F.Th.
En wie van soap en verborgen plot-aanwijzingen houdt, kon gisteren uit een van de Kreta-foto's opmaken dat ik het op z'n minst ernstig geprobeerd heb.

Want dat is zo. Ik heb het zeer ernstig geprobeerd. In, op en boven Kreta werkte ik aan de 1050 pagina's die dit boek telt.
En ik moet zeggen: ik heb verloren. Na 450 pagina's heb ik het opgegeven.

Ik vind het een vervelende knock-out. Een stomme loss. Ik wilde namelijk zo graag. Ik heb alle delen van zijn vroegere cyclus 'De tandeloze tijd' heel, heel, heel graag gelezen. Ik heb de losse boeken heel, heel, heel graag gelezen. Maar 'De Movo Tapes' heb ik ook al van me af gestoten (werpen gaat een beetje moeilijk met die pillen), en nu ligt dit nieuwste boek ook weer als een baksteen op mijn leesgeweten. Mijn leesgeweten krijgt er bronchitis van. Want ik vrees dat het het einde is van mijn A.F.Th.-pogingen.

Ik las maar en las maar en merkte steeds maar dat het me geen hout kon schelen wat die mensen allemaal dachten en zeiden daar in dat vette boek. En ze praten ook allemaal hetzelfde. In spreekwoordjes. In slimmigheden. Zelfs al hebben ze net iets ergs meegemaakt.

Goed, het ligt aan een aan mij ontbrekend Movo-talent. Ik ben een snoertje kwijtgeraakt. A.F.Th. en ik zijn niet meer compatibel. En omdat A.F.Th. compatibel is met heel veel mensen, belangrijke leesmensen, ligt het echt aan mij. Verloren. Verloren. Verloren.
Ik sta hier en ik voel ze niet: moeilijke voeten. Sorry.