VERROT

Ik heb vandaag iemand verrot geslagen. Een pak printpapier namelijk. Hij was een Iemand, en ook een Hij trouwens, en hij wilde zich niet openstellen. Ik moest echt alleen maar even een paar velletjes hebben, maar de firma HP Invent had z'n meest verdorven plastic gestuurd om een wig te drijven tussen mij en mijn eerlijk gekochte papier.

Er zat nergens een lipje in het plastic, de kleine hoekjes die ik met veel gepeuter loskreeg schoten weer terug, en als ik dan een reepje te pakken kreeg scheurde het een halve centimeter verder wéér af. Ik ben al vanaf vanochtend zes uur veertien bezig en net, nét, NÉT brak er iets in mij. Ik timmerde in hete woede op hem in.

Verpaksadisme. Ik maak het wel vaker mee. Ik denk dat er heel wat fabrikanten aan het sealen verslaafd zijn. Het hermetisch sealen wel te verstaan. Het lamineren is ook addictief, maar het luchtdichte sealen is echt een epidemie. Pakjes kaas, Pakjes rookvlees, plastic kuipjes met een afrukbare (maar níét-afrukbare) hardplastic rand: ze pesten ons. Cd'tjes. Ook zoiets. En dan nog een extra plakrandje aan de bovenkant, met veel lijm die na drie jaar mn enkele cd's nog steeds in dubbelcd's verandert.

En nieuwe tandenborstels! Ooit in een handomdraai het plastic rond een nieuwe tandenborstel kunnen openen? Nee! Minstens een nekomdraai.

Waarom! Waarom? Ik weet wel dat dit niet de grootste hedendaagse maatschappelijke problemen zijn, maar intussen en toch. Er zou een ministerie voor moeten zijn. En een miniserie erover.