Marlango (door Alexander)

Ja, ik heb ook niet zo heel veel te zeggen. Ik zit te luisteren.

Ik heb wel een verhaaltje. De zanger Tom Waits trad ooit op in Australië, toen hij vertelde over een vrouw die hij eens ontmoet had. Ze heette Suzie Marlango en ze droeg altijd kleren van angorawol. Ze had angorawollen truien, angorawollen kousen en ook in haar schoenen was angorawol verwerkt. Nooit zag hij haar weer, maar hij kan niet aan angorawol denken zonder aan Suzie Marlango te denken.

Marlango werd na dat verhaal de naam van een jazzformatie uit Spanje. Buiten Spanje kent, geloof ik, niemand hen, behalve ik. (Indien wél: dan grijp ik graag de mogelijkheid aan om mij hier te etaleren als fan in need of een andere fan.) AUTOMATIC IMPERFECTION is de raar getitelde titelsong van hun tweede album. Zangeres Leonor Watling heeft een lome stem, een beetje scherp, maar ook jazz-achtig rondrollend, en kraakhelder. Er komt ook nog een hele fijne, hele lijzige elektrische gitaar in voor.

Ze zingt over allerlei rare dingen. Vrij vertaald luidt het refrein: ‘Soms, op de een of andere manier, vindt de maan een wiegje in verkeerslichten. En het werkt. Het werkt.’ (Sometimes, somehow, moon finds a cradle in traffic lights. And it works out. It works out.) Daar zouden ze wel een poëzie-uitleg-missionaris op af mogen sturen. Er zit ook nog een mooie clip bij die er flink op los verwijst naar LOST IN TRANSLATION, de prachtige film die op wisselende plaatsen in mijn topdrielijstje staat.

Ik luister nog even verder. Ook? Hier is meer, en meer, en nog meer.