VERTRAAGDE AANKOMST

Het stuk dat ik in vervolg op de serieuzere stukken van gisteren en eergisteren wilde schrijven moet even wachten.
Want ik las vandaag een klassieker uit. Namelijk HART DER DUISTERNIS (Heart of darkness) van Joseph Conrad. [Prachtig opnieuw vertaald door Bas Heijne, en van een zeer goed nawoord voorzien, Veen, 1994/2006]
Het is in 1902 geschreven en doet verslag van een wonderlijke ontmoeting van een kapitein met ene 'Kurtz', een bezeten mens. Kurtz woont diep in het oerwoud, besteelt er de plaatselijke bevolking van ivoor en meet zichzelf een soort koningsstatus aan.
Het boek is raar, rijk, vaag, symbolisch, spannend, eng en fenomenaal geschreven.

Maar ik wilde het eigenlijk hebben over de late aankomst van klassieke boeken.
Toen ik op de middelbare school zat las ik achter elkaar EEN NAGELATEN BEKENTENIS van Marcellus Emants, VAN DE KOELE MEREN DES DOODS van Frederik van Eeden en EEN LIEFDE van Lodewijk van Deyssel.
Ik was ondersteboven. Vooral tijdens het lezen van EEN LIEFDE gebeurde er zoveel in mijn hoofd en mijn lichaam dat ik zeker wist dat ik mijn hele leven verslaafd zou willen blijven aan boeken.
Misschien is het dat boek dus dat me het meest van alle boeken ooit geraakt heeft.

De middelbare-schooltijd is de beste aanraaktijd, dat weet iedereen. Maar je kunt niet alles lezen en dus zijn er klassiekers die je mist.
Vandaag, na het lezen van HART DER DUISTERNIS, voelde ik me weer een heel klein beetje zeventien. Dát kunnen vertraagde klassiekers dus met je doen.
Een soortgelijk gevoel had ik met MAX HAVELAAR en MADAME BOVARY. Ook laat gekomen, maar toch gearriveerd, en me gek genoeg teruggebracht naar de beginjaren van het lezen.

Maar welke klassiekers hebben jullie later pas gelezen? Welke klassiekers mepten jullie zachtjes terug tot beginnende smullers?